Δέκα μέτρα, μία κόβε!

Αζιμούθειο, αστρολάβος , αποθήκευση του νέου template καλού κακού, φωτογραφία της.. κυρίας Λουκά -να εξορκίζει μάλλον τον Ψινάκη- τελικά δεν χρειάστηκαν!

Η αλλαγή στο beta έγινε ομαλώτατα με το σκονάκι του Μαύρου Γάτου -τον ευχαριστούμε- και τον λογαριασμό που είχαμε ήδη στο Google, ως..Yahoo!

Το ..κατόρθωμα, έγινε απρόθυμα, γιατί συνήθως αποφεύγω το ξεβόλεμα, αλλά το απαιτούσε η περίσταση και οι ομαδικές συνεργασίες.
Πρώτη ευχάριστη αλλαγή, η ταχύτητα που φορτώνει τις φωτογραφίες. Επόμενη τα labels που σηματοδοτούν εκούσια το κείμενο. Ας το εξερευνήσουμε λοιπόν και στις άλλες δυνατότητές του! Καλή μας συνέχεια!


Aκούμε Εros και Anastasia, στο I belong to you.

Εμείς το σύμπαν, ή εμείς το τίποτα

Léon Bloy:«Το να πούμε σε ένα πρόσωπο "σε αγαπώ" ισοδυναμεί με το να του λέμε "ποτέ δεν θα πεθάνεις"».

Τι είναι ο άνθρωπος μέσα στο σύμπαν; Μια μικρή κοκκίδα, μια γραμμή.. Σαν τη φιγούρα στη φωτογραφία του Iliovasilemata από την σελίδα του Καιρού.
Πόση υπερηφάνεια, πόση αμετροέπεια να θεωρεί τον εαυτό του κατακτητή και εξουσιαστή..

Δυο ωραία μάλλον τρία ωραία κείμενα διάβασα σήμερα και σας συστήνω τα blog, το "Παρένθεση", από το
nightwishper, από όπου μπορείτε να δανειστείτε το μουσικό άκουσμα Paris Texas, το "Τώρα νυφούλα μου.." από το magica is cooking και το "Αντίο Γιώργο", από τα oneiromageiremata.
Μιλούν και τα τρία για την απώλεια, φυσική ή συναισθηματική, οπωσδήποτε ανθρώπινη. Ωριμάζει ο άνθρωπος νομίζω, μόλις μάθει να διαχειρίζεται τους χωρισμούς και τις προσωρινές ή οριστικές απώλειες.. Διαβάζω από το κείμενο του Αντωνίου Μπλουμ, Μητροπολίτη Σουρόζ

Ένα από τα άμεσα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσει το πρόσωπο εκείνο που πενθεί, είναι η εμπειρία της μοναξιάς, το γεγονός ότι το μόνο πρόσωπο που κατά καιρούς τον ενδιέφερε, το πρόσωπο εκείνο που γέμιζε όλο το χώρο και το χρόνο και όλη την καρδιά του τον άφησε. Κι αν ακόμη το πρόσωπο που μας άφησε δεν μας είχε δώσει όλη του την καρδιά, αφήνει ωστόσο πίσω του ένα τεράστιο κενό. Όσο το πρόσωπο είναι άρρωστο προσφέρουμε πολύ περισσότερο χρόνο στη σκέψη. Οι δραστηριότητές μας συγκεντρώνονται και κατευθύνονται προς αυτό. Όταν το πρόσωπο πεθάνει, πολύ συχνά αυτοί που μένουν πίσω αισθάνονται ότι η δραστηριότητά τους είναι πλέον άσκοπη, δεν έχουν τουλάχιστον κάποιον άμεσο σκοπό, κέντρο και κατεύθυνση. Μια ζωή, όσο οδυνηρή και αγωνιώδης κι αν ήταν, έτρεχε σαν το ποτάμι. Τώρα όμως καταντάει ένας βάλτος.

Μοναξιά επίσης σημαίνει ότι δεν υπάρχει ούτε ένα πρόσωπο με το οποίο να μπορεί κάποιος να μιλήσει ή να το ακούσει, ή να το προσέξει, που να ανταποκρίνεται και να αντιδρά, και στο οποίο αυτός να αντιδρά και να ανταποκρίνεται. Το πρόσωπο που μας αφήνει είναι πολύ συχνά το πρόσωπο εκείνο που, στα δικά μας μάτια, μας έδινε την έσχατη αξία: το πρόσωπο εκείνο για το οποίο αξίζαμε, το πρόσωπο εκείνο που διεκδικούσε την ύπαρξη και τη σημασία μας.

Υπέρβαση λοιπόν χρειάζεται, πρέπει να ξεπεράσει κανείς το Φόβο του, για τη ζωή και τη μοναξιά, τον Εγωϊσμό του, γιατί τι είναι μια "κουκίδα" στο σύμπαν και στο χρόνο και την Ανάγκη του, να αγαπά και να ανταγαπάται.-

Ακούμε Τribalista_Um um.

Τέρμα το παρά πέντε..

Ε όχι βέβαια, δεν έχει να κάνει με τη συμπαθή σειρά ο τίτλος μας! Έχει να κάνει με την είδηση -λίγο παλιά βέβαια, από τις 17 Ιανουαρίου- ότι το περίφημο "Doomsday Clock" έδειξε τα μεσάνυχτα παρά τρία..
Το ρολόι της Ημέρας της κρίσης, επινοήθηκε σαν έννοια,το 1947 -σχεδόν 60 χρόνια πρίν- από το επιστημονικό περιοδικό της κοινότητας των Επιστημόνων Ατομικής Ενέργειας (Bulletin of the Atomic Scientists), λίγο μετά της πτώση των ατομικών βομβών στην Ιαπωνία.

H Ναυτεμπορική στις 18 Ιανουαρίου, αναφέρει, "Η ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ αλλαγή είναι πολύ μεγαλύτερη απειλή για τον πλανήτη απ' ό,τι η τρομοκρατία τονίζει ο διακεκριμένος φυσικός Στίβεν Χόκινγκ. Η απειλή αυτή καθώς και η προοπτική πυρηνικής καταστροφής αποτελούν τις μεγαλύτερες απειλές για την ανθρωπότητα, προειδοποιεί ο κ. Χόκινς αλλά και πολλοί διακεκριμένοι επιστήμονες, και μετακινεί δύο λεπτά πιο κοντά στα μεσάνυχτα το δείκτη του συμβολικού «Ρολογιού της Καταστροφής»."

Στο BBC όμως δίνεται και η αισιόδοξη άποψη για το θέμα, από τον δρα Michael Oppenheimer, geoscientist από το Princeton University, US. Έτσι και αλλοιώς, όταν ο κόσμος πήρε στα σοβαρά την πυρηνική απειλή και την καταστροφή, έβαλε μυαλό και συμφώνησε να μειωθούν αριθμητικά τα όπλα.

"I'm optimistic that we can address climate change," he said. "We've dealt with such problems before, and we can do it again."

Παρ’ όλο που οι εκπομπές αερίων που σχετίζονται με τα οξείδια του άνθρακα έχουν προκαλέσει μεγάλη ζημιά στο περιβάλλον, μια πυρηνική έκρηξη θα είχε πολύ πιο καταστροφικές συνέπειες για την ανθρωπότητα, αναφέρεται στην contra.gr_News.

Έτσι, δράττομαι της ευκαιρίας και επανέρχομαι στο γνωστό μου θέμα, πως μπορεί ένας κήπος, ένα πάρκο -π.χ. ο κήπος της Ριζάρη, αν διασωθεί και αναβαθμιστεί-να βοηθήσει πολλαπλά τον άνθρωπο της πόλης. Σύμφωνα με τη θεματική στρατηγική για το αστικό περιβάλλον {SEC (2006) 16} της Λισσαβώνας:

«οι αστικές περιοχές διαδραματίζουν έναν σημαντικό ρόλο για την επίτευξη των στόχων της στρατηγικής για τη βιώσιμη ανάπτυξη της ΕΕ. Στις αστικές περιοχές οι περιβαλλοντικές, οικονομικές και κοινωνικές διαστάσεις απαντώνται με τον πιο έντονο τρόπο.
...
Τέσσερις στους πέντε ευρωπαίους πολίτες ζουν στις αστικές περιοχές, και η ποιότητα ζωής τους επηρεάζεται άμεσα από την κατάσταση του αστικού περιβάλλοντος...».

Από το γραφείο του επιτρόπου κ.Δήμα ας θυμηθούμε τις οδηγίες " Ρύθμισε, Κλείσε, Ανακύκλωσε, Περπάτα - Πάρε την κατάσταση στα χέρια σου" της europa.
Αξίζει επίσης να εντρυφήσουμε στις συμβουλές της
wwf.ΕΛΛΑΣ.

Είναι υπόθεση όλων, πολιτών και πολιτικών, είναι υπόθεση κρίσιμη, του παρά τρία και βάλε..

H φωτογραφία είναι από τη σελίδα του BBC.

Ύστερον: Είχα ένα πρόσφατο σχόλιο στο πρώτο πρώτο άρθρο για τη Ριζάρη,
zaratoustras said...
Το 1989 γνώρισα τον κο Καλλίστρατο που ήταν - αν δεν κάνω λάθος - καθηγητής στο πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων και ο οποίος μαζί με την ερευνητική του ομάδα είχαν "φτιάξει" το χώμα Καλλίδενδρο και είχαν ήδη προτείνει στον τότε Δήμαρχο της Αθήνας Αντώνη Τρίτση τη δενδροφύτευση των ταρατσών της Αθήνας! Ηταν μια πολύ προχωρημένη ιδέα για την εποχή της - μήπως και για σήμερα - αλλά ο Τρίτσης θυμάμαι πως μου έλεγε ο κος Καλλίστρατος που όλο τον μπέρδευα και τον αποκαλούσα κο Καλλίδενρο κι όλο του ζητούσα συγνώμη κι όλο με συγχωρούσε με χαμόγελο, ο Τρίτσης λοιπόν μου έλεγε ο καθηγητής πως έβλεπε την πρόταση με πάρα πολύ καλό μάτι και είχε ξεκινήσει προσπάθειες. Με το χώμα καλλίδενδρο είχαν ήδη φυτευτεί τεράστιες εκτάσεις σε άγονόυς αφρικανικούς τόπους με καταπληκτικά αποτελέσματα.Ο Τρίτσης δεν πρόλαβε να κάνει κάτι παραπάνω, ο καθηγητής δεν ξέρω τι ανταπόκριση βρήκε και αν τη ζήτησε απο τους επόμενους, πέρασαν τα χρόνια, ποτέ δεν έμαθα νέα του, το καλλίδενδρο πουλιέται σε ορισμένα μεγάλα φυτώρια σε μεγάλες πράσινες σακούλες, είναι λίγο πιο ακριβό από τα άλλα χώματα και είναι πάαρα πολύ πλούσιο και θρεπτικό χώμα για δέντρα και φυτά που τους ζητιέται να αναπτυχθούν σε δύσκολες συνθήκες.Ισως αυτά να τα ξέρετε ήδη,σας ευχαριστώ

Φαντάζεστε την Αθήνα πράσινη από..ψηλά; Μήπως αυτή είναι η λύση τελικά;

Ακούμε People are strange, Doors και πάλι.

Δεξί ..κροσσέ

Πάντα θαύμαζα τις γυναίκες που με τα βιρτουόζικα χεράκια τους ετοίμαζαν καλλιτεχνήματα. Στη ζαχαροπλαστική, στη μαγειρική, στο στολισμό του σπιτιού τους με δαντέλες και πλεχτά. Kαλή ώρα σαν αυτό το αριστούργημα των μαθητικών μου χρόνων!

Θυμάμαι αλήστου μνήμης εποχή και τη μάνα μου να γκρινιάζει ότι στα οικοκυρικά, η δική μου καθηγήτρια της έβαλε καλύτερο βαθμό από τη..δική της! Τουτέστιν δηλαδή, υποκρινόμουν η καλή σου ότι έπλεκα με το βελονάκι στην τάξη και στο σπίτι το ξέπλεκε και το τελείωνε η μαμάκα μου!

Στην ατέρμονη αναδίφηση με έριξε η ανακάλυψη του μερακλίδικου blog , της βραζιλιάνας κυρίας Raquel Nazareth Sá, με τα τόσα ενδιαφέροντα ακόμα και "κουλιναρικά" αλλά αυτά είναι all spanish to me!

Xαρείτε το croche, με το δεξί κροσσέ της κυρίας! Η φωτογραφία είναι δική της.

Αν σας κίνησε την περιέργεια, το Croche & CIA -μέχρι πατάκια μπάνιου έφτιαξε η αθεόφοβη- το Meus Croches και το
Croche croche!
, είναι άλλες τρεις επιλογές! Ελπίζω λιγώτερο..ισπανικές για σάς!


FIRST publiced H.F.L.

Με τα μάτια της κόρης!

Ένα συνέδριο έφερε την κόρη -τη μεγαλύτερη- στην Μαδρίτη. Γύρισε με τις ενθουσιώδεις βέβαια εντυπώσεις ενός πρώτου ταξιδιού στην όμορφη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, αλλά και φωτογραφίες και ήχους -για μένα- για την ταξιδιώτισσα της πολυθρόνας.

Μια μεγαλούπολη την περιέγραψε τη Μαδρίτη, που έχει διατηρήσει το αρχιτεκτονικό ιστορικό της προφίλ και έχει αναπτυχθεί παράλληλα, χωρίς κανείς να σκεφθεί να γκρεμίσει τα όμορφα κτίρια χάριν της προόδου και δεν παρέμειναν.. "βωβοί" οι Ισπανοί στην αλλοτρίωση της όμορφης πόλης τους, όπως μερικοί άλλοι, αλλού..

Μια πόλη που ζεί όλες τις ώρες της ημέρας και της νύκτας, ζωντανή, αρτίστικη καλοβαλμένη. Με τη δική της μουσική και τα δικά της ενδιαφέροντα . Μια τέτοια πόλη βέβαια,που το σύμβολό της είναι ένα δένδρο και μια αρκούδα, έχει πάρκα, όμορφα πάρκα, πράσινο άφθονο! Το γνωστό πάρκο Retiro, εικονίζεται στην φωτογραφία της κόρης σήμερα και με κάνει και φθονώ..
Φθονώ τον κοινό ισπανικό νού που φαντάστηκε την ξεκούραση για τον αστό της μεγάλης πόλης, τον συνδυασμό πράσινου και νερού. Φθονώ γιατί, ενώ και επιστημονικά και οργανωτικά μπορούμε να το σχεδιάσουμε, ένα τέτοιο λαμπρό πάρκο, δεν το κάνουμε. Μας αρέσει σα λαός η πίσω θέση, παρά η εμπρός φαίνεται. Συνηθίσαμε στην καθήλωση που διάφοροι, πολιτιστικά μας επέβαλλαν και ο δικός μας δουλικός ωχαδερφισμός συνδαυλίζει..

Ενώ λοιπόν από τα Ολυμπιακά έργα κάτι παρόμοια μεγαλόπνοο μπορούσε να γίνει και εδώ, δόξα τω Θεώ, η θάλασσα περιβάλλει την Αθήνα, ώστε και τεχνητές λίμνες να δημιουργηθούν και ίσως πότισμα του πάρκου με αφαλατωμένο νερό, δεν το τολμά να το συλλάβει κανείς! Εδώ βλέπετε, ο σχεδιασμός σκοντάφτει στις αρμοδιότητες και τις επιτροπές..

Αλήθεια μιλώντας για πάρκα, τόσος καιρός πέρασε και φύλλο δεν κουνήθηκε σε εκείνο το ταλαίπωρο πάρκο της Ριζάρη. Εάν και ο κύριος Σουφλιάς, δεν μπορέσει να κάνει κάτι, σκέφτομαι άραγε ποιός; Ποιός;


Χαίρε ω Μαδρίτη!

Aκούμε Doors, Spanish caravan. Ένα ακόμη άκουσμα κλασσικότερο, Spanish Quitar solo!

Υστερον: Χαριτωμένο σαν συνειρμός (σπανιόλες/ελιά/ολε), η ιστορία της Γιουτζίν, (μας συνδέει η ..δις Περαβρεχοπούλου), για μια -τη δική της- ελιά !

Operaball και οπερέττες

Ετοιμάστηκε που λέτε η μικρή μας για ΤΟ πάρτυ της και ξαφνικά νομίσαμε ότι μια άλλη, μια κοπελλάρα μπήκε στο σπίτι μας! Πιά μικρή, μικρό το μάτι μας..

Είναι στην ηλικία που σε άλλες χώρες, η είσοδος στην κοινωνική ζωή γίνεται πανηγυρικά, με χορούς ιδιωτικούς και δημόσιους. Sweet sixteen στην Αμερική, ο χορός των ντεμπυντάντ στην Αυστρία, παλιότερα ο χορός της Αμυγδαλιάς εδώ, που εξυπηρετούσε δυό σκοπούς, την είσοδο για τις νεαρές της Αθήνας, επίσημα στην κοινωνία και την αναδάσωση της Καισαριανής στον Υμηττό που είχε εθελοντικά ενστερνιστεί η Καίτη Αργυροπούλου.

Παλιότερα βέβαια, γιατί σήμερα, για ποια "κοινωνία" άραγε μιλάμε, αυτή που κατασκευάζουν οι κιτρινισμοί της τουβούλας; Τα ψώνια των P.R. ή οι διάττοντες περσόνες που κατασκευάζονται σε μουσικά ή τηλεοπτικά στούντιο..
Κάθε χρόνο αισθάνομαι και πιο αποξενωμένη στην αχανή και άναρχη πόλη μας. Οι φίλοι σκόρπισαν αναζητώντας καλύτερο επίπεδο ζωής στο λεκανοπέδιο και χαθήκαμε, μια και εμείς, λάτρεις της κίνησης του θέατρου και του κινηματογράφου, υπερασπιζόμαστε την ιδιότητά μας ως δημοτών της Αθήνας.
Χοροί λοιπόν γίνονται στην Αθήνα , όχι με το ίδιο κέφι που γινόντουσαν παλιά, ιδιαίτερα χοροί συλλόγων, που με την πρωτοβουλία μερικών φιλόδοξων και επιρρεπών στις δημόσιες σχέσεις προέδρων, βρίσκονται ευκαιρίες για συγκέντρωση. Η πίττα της Πρωτοχρονιάς, οι απόκριες, η γιορτή του..πολιούχου των τοπικών συλλόγων και πάει λέγοντας. Αλλά ποιά μικρή έρχεται σήμερα σε παρόμοια εκδήλωση, εκτός και αν έχει τμήμα νεολαίας προβλεφθεί!

Τώρα που το σκέφτομαι, ως anteportas με τρεις κόρες, μήπως να οργανώσω σύλλογο και χορό, ας πούμε ο χορός "το γοβάκι της Σταχτοπούτας"; Μήπως να οργανώσουμε ένα μπαλ μασκέ στη Μεγάλη Βρεττανία ως bloggers και εν ανάγκη εκλέγουμε και πρόεδρο!

Η φωτογραφία είναι από τον περυσινό Operaball που δίνεται τέτοια περίπου εποχή στην Βιέννη , μέγα κοινωνικό γεγονός, για όλη την Ευρώπη.

A κούμε τον Engelbert Humperdinck, στο Last Walz, ή και τον βλέπουμε.

Σαραπέντε οι Γιάννηδες!

Σήμερα γιορτάζουν τρεις πολύ καλοί φίλοι αυτού του blog, η Juanita μας ο Arcoudos και ο Γιάννης Καρακατσάνης.

Χρόνια πολλά παιδιά, να σας χαίρονται οι αγαπημένοι σας να σας χαιρόμαστε και εμείς!

A σφαλώς υπάρχουν και άλλοι εορτάζοντες, η αγαπητή μας KΟΥΡΟΥΝΑ, o John boy και άλλοι που αυτή τη στιγμή μου διαφεύγουν. Ευχές και κέρασμα και γι αυτούς.

ΥΓ. Όσο για το τίτλο, παιδιά, ευφημιστικός και μόνο για να δείξει, ότι σπίτι δίχως ..Γιάννη/γιάννα, προκοπή δεν κάνει!
To μουσικό άκουσμα, δανεικό από τον O-istro, St.Wonder, "I just called to say I love you" και διαδέχεται το Κάποιος γιορτάζει.

Σήμερα-αύριο είν τα Φώτα και ο φωτισμός

«Επεφάνης σήμερον τη οικουμένη
και το Φως Σου Κύριε εσημειώθη εφ΄ ημάς
εν επιγνώσει υμνούντας Σε
Ήλθες εφάνης το Φως το απρόσιτο» - Κοντάκιο Θεοφανείων


Παραμονή Θεοφανείων σήμερα. Τα τελευταία κάλαντα κατά την παράδοση για την μεγάλη μέρα αύριο της Θεοφανείας.
Το μυστήριο της τριαδικότητας εξανθρωπισμένο, με την παρουσία του Υιού, του αγ.Πνεύματος ως περιστεράς και του Πατρός, δια βοής

Σήμερον τα φώτα κι ο φωτισμός/ και του Ιησού μας ο βαπτισμός,
Σήμερα η κυρά μας η Παναγιά τον Αϊ Γιάννη παρακαλεί
"Δύνεσ'Αϊ Γιάννη Πρόδρομε, για να μου βαφτίσεις Θεού παιδί;"
-Δύνομαι και σώνω και προσκυνώ, για κοντοκαρτέρει ως το πουρνό
για ν΄ανέβω στους ουρανούς, για να ρίξω δρόσο και λίβανο,
ν' αγιασθούν οι βρύσες και τα νερά, ν' αγιασθή κι αφέντης με την κυρά"
(Κάλαντα της Σκιάθου)
(όπως τα διέσωσε ο μέγας Σκιαθίτης ο Παπαδιαμάντης).

"Αγιασμός των νερών και της φύσης, κάθαρση, αναγέννηση, Φώτα. Ίσως η μεγαλύτερη γιορτή του δωδεκαήμερου, εφόσον η ορθόδοξη θεολογία θέλει να εμφανίζονται και τα τρία πρόσωπα της αγ.Τριάδας. Σήμερα μερώνουν τα σύμπαντα, λογικά και άλογα και ευλογούνται", έγραφα παλιότερα.
Σήμερα-δηλαδή αύριο- που αγιάζονται τα νερά και η φύση όλη, είναι άλλη μια μέρα να φθάσουμε στην αλήθεια της ύπαρξής μας και να μερώσουμε και εμείς, οι δύστυχοι εξαγριωμένοι..

Η φωτογραφία είναι από το Μουσείο του Μυστρά, στον Άι Δημήτρη, Εν αρχή ΗΝ ο λόγος..


Ακούμε Gospel, Down by the riverside, από τους The Golden Gate Quartet

Eυχαριστούμε πολύ τη Λεσπριτία, για το link!

Χιόνια στα δένδρα, κλείνει ο δρόμος!

— Διψούν οι κάμποι για νερά και τα βουνά για χιόνια, Δημώδες

Κάποιοι βλέπουν κιόλας άσπρη μέρα!

Ανικανοποίητοι καθώς είμαστε, στη ζέστη νοσταλγούμε το κρύο, στο κρύο αναθεματίζουμε την ώρα, δεν απολαμβάνουμε τα πράγματα καθώς έρχονται. Μόλις ακούσαμε τα πρώτα χιόνια να κλείνουν την εθνική Ιωαννίνων Τρικάλων, λόγω αβελτηρίας, τι άλλο, των αρμοδίων κρατικών οργάνων!

Κάποιοι βλέπουν τη μέρα μαύρη..

-Κι έριξε χιόνια στα βουνά και κρούσταλλα στους κάμπους, - κι άλλο δημώδες!

Η όμορφη φωτογραφία είναι μόλις χθεσινή, της Ηabataku από τον Καιρό.

2007 ευχές!

Καλότυχο το νέο Έτος! Προσωπική και οικογενειακή ευτυχία! Εσωτερικό καταστάλαγμα και εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, τον μόνο που έχουμε μετά το Θεό.

Η ταχύτητα της εποχής μας, οι εντυπώσεις από τα πιο εύκολα ταξίδια μας, η ανταλλαγή ιδεών, συνηθειών, η αλλαγή του τρόπου ζωής μας, έχουν εκτοπίσει τα συνήθη έθιμα του τόπου μας.

Όμως, το φρέσκο κλαρί και το ρόδι είναι παρόντα και στον αστικό τρόπο της ζωής μας. Σύμβολα ευμάρειας, αναζωογόνησης, γονιμότητας και ευτυχίας.
Γεμάτη λοιπόν η ζωή μας, σαν το πολύσπορο ρόδι, ρόδινη σαν το χρώμα του, ζουμερή σαν το χυμό του και ας μένει το κουκούτσι του στο στόμα μας..

Ένα γλυκό ελληνικώτατο διήγημα του Κόντογλου δημοσιεύει ο Χοιροβοσκός και μας ταξιδεύει νοσταλγικά στο μιντέρια των γιαγιάδων και τους παραμυθάδες του τόπου μας! Aς το διαβάσουμε!

Ύστερον: Χαρισμένο σε όλους σας και στην δικιά μου @Αναστασία το τραγούδι της Christina,Ηurt.

Ευχαριστώ και από εδώ τα Lakonika, για την αναδημοσίευση παλιού μου επίκαιρου άρθρου.
Ακούμε The Mighty Echoes στο Ηappy Xmas.