Εάν ένας άνθρωπος μπορεί και κάνει κάτι , τότε όλοι μπορούμε!


Συζητούσαμε με τα παιδιά μου, αν σήμερα χρειαζόταν, οι σημερινοί -κακομαθημένοι και καλοπερασάκηδες οι περισσότεροι- Έλληνες, που ενδεχόμενα θα είχαν πολλά να χάσουν, θα απαντούσαν, όπως ο Θεοτοκάς και η γενιά του:

Δεν θα ζητήσουμε ανακωχή για να σώσουμε τα σπίτια και τα εργοστάσια, ούτε καν για να σώσουμε το κεφάλι μας που κινδυνεύει.
Δεν θα νοσταλγήσουμε τις μικρές απολαύσεις της ατομικής ευτυχία, που συνέβηκε τυχόν να γνωρίσουμε μες στην ασφάλεια και την ειρήνη.
Δεν θα πούμε εμείς: οτιδήποτε εξόν από τον πόλεμο.
Θα πούμε και λέμε ήδη: οτιδήποτε εξόν από τη δουλεία και την ατιμία.

Σκέφθηκα τον ξεσηκωτικό και αυθόρμητο ενθουσιασμό του κόσμου, όταν είμαστε πρωταθλητές στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, τη συμμετοχή μας εθελοντικά στην καλύτερη Ολυμπιάδα.
Σκέφθηκα ότι αυτά που λεει ο Θεοτοκάς, είναι περίπου τα λόγια του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, όταν του ζητήθηκε από τους “φίλους” Τούρκους και το Μωάμεθ, να παραδώσει την πόλη.
Αλλά μετά, μου ήρθε κατά νου, ένα πρόσωπο, που σημάδεψε δυο κορυφαίες ιστορικές ελληνικές στιγμές και αυτόν τους έφερα παράδειγμα.
Τον Τάσο Μήνη, που πέρασε στην αθανασία ως ηρωικός αντιήρωας, τον Αύγουστο που μας πέρασε.

Αρχηγός στην τάξη του, μια και μπήκε πρώτος στη Σχολή Ικάρων το 1940, στην ελεύθερη Κρήτη τότε και μετά στη Μέση Ανατολή, αντιτάχθηκε σε κάτι μικρό. Στην αντικατάσταση της ελληνικής τους στολής με τη βρετανική, που όμως θεώρησε ότι πρόσβαλε τη φιλοπατρία του!

Αποπέμφθηκε τότε ο ασυμβίβαστος από τη Σχολή και το λαμπρό του μέλλον και εντάχθηκε ως απλός δεκανέας στο πεζικό. Από τα μετόπισθεν, ζήτησε να μετατεθεί στην 8η στρατιά, απέναντι από τα στρατεύματα του Ρόμελ.
Η δράση του και ο τραυματισμός στη μάχη αρκούσαν για κάποιον απλά φιλόπατρι. Όχι όμως για εκείνον. Εκπαιδεύτηκε στα αλεξίπτωτα, τους ασυρμάτους και τις υπηρεσίες πληροφοριών και το 1943 πέφτει εθελοντικά στον Ταύγετο, ως αρχηγός διασυμμαχικής αποστολής,
Η δράση του φέρνει τόσο τα παράσημα όσο και την επανένταξή του στην Πολεμική αεροπορία.

Πάλι όμως δεν επαναπαύεται, πάλι δεν συμβιβάζεται. Το 1953 υπερασπίζεται σθεναρά τους κατηγορουμένους στην δίκη των αεροπόρων καίτοι σμηναγός και καλοβολεμένος στις δάφνες του και στην κοινωνική του καταξίωση.
Όταν δε έγινε το πραξικόπημα του 196 7, στην αρχή καταφεύγει στο εξωτερικό προσπαθώντας να έλθει σε επαφή με αντιδικτατορικές ομάδες και μετά επιστρέφει στην πατρίδα του, ώστε δυναμικά να αντιμετωπίσει τη δικτατορία εντός, χωρίς να σκεφθεί την οικογένειά του. Συνελήφθηκε, βασανίστηκε στο Ε.Α.Τ.- ΕΣΑ, καταδικάστηκε σε κάθειρξη 10 ετών, αποφυλακίστηκε με τη γενική αμνηστία του 1973.
Εκλέχτηκε βουλευτής με την Ένωση Κέντρου, αλλά το 1976 ανεξαρτητοποιήθηκε, ποιος ξέρει γιατί δεν συμβιβάστηκε πάλι και έκτοτε δεν ξαναπολιτεύτηκε.
Δεν εξαγόρασε την αντιδικτατορική του δράση, αντίθετα με αναφορά που υπέβαλε, αρνήθηκε την πρόσθετη παροχή βαθμών, δηλώνοντας ότι επιθυμεί “να παραμείνει στο βαθμό που φέρει επί 25ετία και που δεν ντρόπιασε”…


Η Ελλάδα που αντιστέκεται,
η Ελλάδα που επιμένει
έστω και αν δείχνει ότι δεν καταλαβαίνει που πατά ή που πηγαίνει!

Επετειακό άσμα ηρωϊκό,

με την πέννα του Γεώργιου Θεοτοκά:

Αφιερωμένο στη μνήμη του πατέρα μου Γεωργίου, υπερήφανου σημαιοφόρου στο έπος της Πίνδου.

Απόσπασμα πρώτο:

Κάποιος θέλησε να πνίξει την Ελλάδα. Νιώσαμε τα κρύα δάχτυλα γύρω στο λαιμό μας. Ανατριχιάσαμε. Ύστερα μονομιάς ξύπνησε η φύση μας. Σφίξαμε τα δόντια και κάνουμε πόλεμο.

Ο εχθρός δεν μας ήξερε. Ποτέ Δε φαντάστηκε την κρυμμένη δύναμη του μικρού ομίλου των ανθρώπων που ζούσαν πλάι του , στους βράχους του Αιγαίου, ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να μας γνωρίσει και να μας καταλάβει.
Νόμισε πως είχε να κάμει μ’ ένα κρατίδιο χωρίς τιμή, χωρίς παράδοση και χωρίς νου, έτοιμο να διαλυθεί και να πουληθεί με την πρώτη φοβέρα. Ο εχθρός σκέφθηκε μονάχα πως είτανε δέκα φορές ισχυρότερος από μας.
Δεν ήξερε το Εικοσιένα και τα εκατόν πενήντα χρόνια των απελευθερωτικών μας αγώνων, δεν ήξερε το πνεύμα μας και την ηθική μας ζωή, δεν ήξερε το Σολωμό, τον Κάλβο, τον Κοραή, τον Ψυχάρη, τους πυρπολητές, τους ευζώνους. Τώρα αρχίζει να μας μαθαίνει.

Θα κάνουμε τον πόλεμο ως το τέλος ως τις έσχατες συνέπειές του. Το πήραμε απόφαση όλοι μαζί, από την πρώτη στιγμή, με μια σκέψη, μ’ ένα ένστικτο οι βουνίσιοι κι οι καμπίσιοι κι οι κάτοικοι των πόλεων κι οι θαλασσινοί οι παλαιοί κι οι νέοι, οι συντηρητικοί κι οι ριζοσπαστικοί, οι ποιητές κι οι εργάτες κι οι μεταπράτες.

Δεν θα ζητήσουμε ανακωχή για να σώσουμε τα σπίτια και τα εργοστάσια, ούτε καν για να σώσουμε το κεφάλι μας που κινδυνεύει.
Δεν θα νοσταλγήσουμε τις μικρές απολαύσεις της ατομικής ευτυχία, που συνέβηκε τυχόν να γνωρίσουμε μες στην ασφάλεια και την ειρήνη.
Δεν θα πούμε εμείς: οτιδήποτε εξόν από τον πόλεμο.
Θα πούμε και λέμε ήδη: οτιδήποτε εξόν από τη δουλεία και την ατιμία.
……
(Νεοελληνικά Γράμματα 9/11/1940)

Απόσπασμα δεύτερο:
….
Δεν είμαστε λαός νεοφερμένος στο προσκήνιο της ιστορίας. Έχουμε μια ιστορική πείρα τριών χιλιετηρίδων, έχουμε ιδρύσει πολιτισμούς, έχουμε διοικήσει λαούς, έχουμε αντιμετωπίσει πολλές φορές τη φρενίτιδα των Βαρβάρων. Ας τους αντιμετωπίσουμε και σήμερα, όπως κάναμε πάντα, με καρτερία, με σθένος και με ακλόνητη πεποίθηση στις δικές μας αλήθειες, στις δικές μας αξίες.
Δεν είναι δυνατό να πτοηθούμε από κάτι που περιφρονούμε και που ξέρουμε ότι είναι θνησιγενές.
…………
Η Πίνδος και το Ρούπελ, τα Δερβενάκια και το Μεσολόγγι, ο Μαραθώνας και οι Θερμοπύλες, να η πιο βαθιά, η πιο αδιάσπαστη συνέχεια της ελληνικής ιστορίας, που καμιά επιδρομή, καμιά βαρβαρότητα δεν θα την καταλύσει ποτέ.
…………
Χίτλερ! μπορεί ο κόσμος να σε φοβάται, αλλά εμείς , οι φαντάροι της Ελλάδας, Δε σε φοβηθήκαμε ποτέ, ούτε και τώρα, που έστειλες εναντίον μας τις φονικές μηχανές σου. Τι μπορείς ν κάμεις; Να μας σκοτώσεις;
Τρεις χιλιάδες χρόνια αυτή τη δουλειά κάνουμε, σκοτωνόμαστε για να ζει η Ελλάδα και για να προκόβει ο κόσμος με τα φώτα και τα παραδείγματα που η Ελλάδα του δίνει.
………
Εμείς δεν είμαστε λαός αρχόντων, είμαστε κάτι σπουδαιότερο, είμαστε ο λαός που αιώνια θυσιάζεται για τις υπέρτατες αξίες της ζωής και που δεν πεθαίνει ποτέ.
..
Για τούτο δε σε φοβόμαστε, γιατί εσύ θα φύγεις και το έργο σου θα χαθεί, ενώ η Ελλάδα θα μείνει.-


(Πρωία, 14/4/1941) - δημοσιεύτηκε ανυπόγραφο γιατί ο συγγραφέας ήταν στρατιώτης

Αύριο γιορτή μεγάλη

Ο ήλιος βασίλεψε, μπορούμε ευπρεπώς λοιπόν, να ευχηθούμε σε όλους τους γνωστούς και μη, εορτάζοντες και τις εορτάζουσες,

Ακραιφνώς ελληνικά τα ονόματα της Δήμητρας και του Δημήτριου, ποτισμένα θαρρείς στην αταβιστική μας μνήμη.

Απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ελλάδα, τιμούν τον Σαλονικιό μυροβλύτη, άγιο, τον ηρωικό και καθαρότατο, πολλοί. και πολλές.

Χρόνια πολλά, λοιπόν, χρόνια καλά, χρόνια μεστά και ήρεμα
Να μυροβλύζει στη ζωή σας, η χάρη του προστάτη σας αγίου!









Σημείωση: το εικονίδιο δανείστηκα απο το newsletter της Ιnterflora

Καιρός γλυκός, για βόλτα, για καφέ!




Αν ήθελα θα είμουνα τώρα αραχτή στο Άρωμα, στο παλιό λιμάνι στα Χανιά και θα έπινα τον απολαυστικότερο εσπρέσσο!

Αν ήθελα.. Ας όψονται οι υποχρεώσεις!

Αλήθεια, τελειώνει ο Οκτώβρης και κολυμπάτε ακόμα βρε θηρία;

Με πονηριά στο μάτι και τσέπη άδεια!

Σ ήμερα άκουγα το κήρυγμα του Μακαριότατου κ.Χριστόδουλου, που ένυξε το θέμα του στριμωγμένου και ξαφνικά φτωχού, φτωχότερου λαού, που αποκοιμιέται και ωθείται σε έκλυση των ηθών, πρωτοφανή για τη ράτσα μας…
Σ κέφθηκα τη μάνα μου που έλεγε ότι η πρώτη και η τρίτη τάξη, (όταν στην κοινωνία υπήρχε και η..μεσαία), ρέπουν σε έκλυση ηθών. Η πρώτη γιατί δεν χαμπάρει και για λόγους ανίας και η τρίτη, γιατί δεν έχει τίποτα να χάσει. Βέβαια και τη μεσαία τάξη, τη διαιρούσε στα τρία, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος.

Σ υνειδητοποιώ ότι παίρνει μορφή κάτι που υπάρχει στα βάθη του μυαλού μου,
όταν βλέπω πρόσωπα στην τηλεόραση, ειδικά σε κάποιες παρακμιακές εκπομπές,
όταν ακούω να μιλούν όλοι, με όλο και φτωχότερη γλώσσα, μια και
δεν διαβάζουμε πολύ,
δεν συγχρωτιζόμαστε,
δεν μιλάμε,
δεν ακούμε τον άλλο πια,
δεν τον κοιτάζουμε στο δρόμο,
παρά μόνο για να ειρωνευτούμε το διαφορετικό ή να φωνάξουμε
το άδικο δίκιο μας, περιχαρακωμένοι στον ατομισμό μας...

Θυμήθηκα μια κριτική-χρονογράφημα του έγκριτου δημοσιογράφου Στ. Τσαγκαρουσιάνου, στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ πριν μέρες, με τίτλο “Μακάριοι οι απλοί” ή “Πως οι φτωχοί πονήρεψαν κι έχασαν τη χαρά τους”.

Α φορμή του δίνει ένα λεύκωμα με φωτογραφίες καθημερινών ανθρώπων στο διάστημα 1954-1965, τα χρόνια της αθωότητας, όπως τα χαρακτηρίζει.

Θ αυμάζει τις φυσικές αβίαστες στάσεις του κορμιού τους, τα βλέμματα, τις συνάξεις τους. Θαυμάζει και θυμάται τη χαρά και τη διασκέδασή τους, τότε, που υπήρχε επίσης πενιχρότητα ακόμα και πείνα, την ξεγνοιασιά και την κατάφαση στη ζωή, που χαρακτηρίζει ελάχιστους και φιλοσοφημένους. Χαρακτηριστικά γράφει:

Σ ήμερα οι φτωχοί δεν έχουν κόσμο μέσα τους. Τον έχει γδύσει η τηλεόραση. Δεν έχουνε κουμάντο, δεν έχουν μέτρο, ούτε γείωση: τους έχει διαλύσει όλους ο φθόνος της γκλαμουριάς. Θέλουν να διασκεδάζουν όπως οι πλούσιοι κι αυτό τους σέρνει σε συμπεριφορές γελοίες κι ένα είδος χαράς, άχαρης. Σήμερα οι φτωχοί έχουν χάσει το τρομερό προνόμιο της απλότητας- που η ρίζα της είναι βαθιά, αρχαία, φτάνει στις πηγές της ελληνικής σκέψης. Είναι μέσα κι έξω σκυλεμένοι, ανερμάτιστοι, η ρίζα τους κομμένη, τα φοβερά εικονίσματα ξεκρεμασμένα, στην αντιπαροχή.

Γ ια αυτό βλέπουμε με νοσταλγία τα ασπρόμαυρα εργάκια του 50-60 και αναπαράγουμε τις ατάκες τους. Γιατί πεθυμήσαμε ανθρώπους,

“με έρμα, κέντρο, εσωτερική ζωή, ανθρώπους ανθρωπένιους,
με αίμα και χαρά στις φλέβες”.-

Σεισμοί και μετασεισμοί!

Σεισμική έξαρση τελευταία, στο θαλάσσιο χώρο ευτυχώς.
Το 1981, θυμάμαι, βγήκα αλαφιασμένη στον δρόμο και στο φλεβαριάτικο κρύο, με ασαράντιστο το πρώτο μου παιδί στην αγκαλιά, στο μεγάλο σεισμό της Αθήνας. Στον επόμενο αθηναϊκό σεισμό του 1999, οι παρατεταμένες διακοπές, μας γλίτωσαν από την τραυματική εμπειρία.

Εντωμεταξύ, μετά το μεγάλο σεισμό της Καλαμάτας, είχαμε οδυνηρά συνειδητοποιήσει, με τα μάτια μας, πως είναι να αλλάζει πρόσωπο η γνωστή γειτονιά, η πόλη ολόκληρη.

Σ κέφτομαι λοιπόν, ότι ο τόπος που γεννήθηκα, η Σπάρτη, είναι χτισμένη πάνω σε γνωστό ρήγμα, που ξεκινά από τον Ταύγετο, στα Πικουλιάνικα, κοντά στο Μυστρά και διασχίζει περίπου διαγώνια την πόλη.

Έχει να δοκιμαστεί από σεισμό η μικρή μας πολιτεία, από το 1700 περίπου. Η αρχαία Σπάρτη ισοπεδώθηκε επίσης από σεισμό 7 Ρίχτερ πιθανά, στα 464 π.Χ. με 20.000 νεκρούς. Η καταστροφή και οι Πελοποννησιακοί πόλεμοι, οδήγησαν στην αποδυνάμωσή της. Η επόμενη πόλη εξουσίας ήταν ο Μυστράς. Διαβάζουμε:

Η Λακωνία ονομαζόταν εύσειστος και καιετάεσσα από τους καιετούς (χάσματα) που υπήρχαν εκεί. Γνωστός είναι ο μεγάλος σεισμός της Σπάρτης το θέρος του 464 π.Χ. Η σφοδρότητά του ήταν ασύλληπτη. Οι κορυφές του Ταϋγέτου απερράγησαν και άνοιξαν χάσματα σε διάφορα σημεία. Στο γυμνάσιο λίγο πριν από τον σεισμό ασκούνταν έφηβοι και νεανίσκοι, όταν παρουσιάστηκε ένας λαγός. Οι νεανίσκοι βγήκαν να τον κυνηγήσουν και σώθηκαν ενώ οι έφηβοι που παρέμειναν μέσα σκοτώθηκαν με την κατάρρευση του κτιρίου. Ο κοινός τάφος τους ονομάστηκε Σεισματίας. Καθώς οι δονήσεις διήρκεσαν μέρες και ήταν συνεχείς και ισχυρές, όλα τα σπίτια γκρεμίστηκαν εκ θεμελίων και αναφέρονται πάνω από 20.000 θύματα.

Η ολοκληρωτική καταστροφή θεωρήθηκε ότι οφειλόταν στην οργή του Ποσειδώνος, που προκάλεσαν οι Σπαρτιάτες γιατί είχαν αποσπάσει από τον βωμό του στο Ταίναρο και θανατώσει είλωτες καταδικασμένους σε θάνατο, που είχαν καταφύγει σ' αυτό το φημισμένο άσυλο. Η τιμωρία ήρθε σύντομα: ου μετά πολύ εσείσθη σφίσιν η πόλις συνεχεί τε ομού και ισχυρώ τω σεισμώ ώστε οικίαν μηδαμίαν των εν Λακεδαίμονι αντισχείν. Ολόκληρη την πόλη σώριασε στο έδαφος ο Ποσειδών Ταινάριος (ες έδαφος την πόλιν πάσαν κατέβαλεν ο θεός).

Σ κέφτομαι επίσης, τι θα γινόταν εάν η αγαπημένη πόλη δοκιμαζόταν σήμερα, από ένα τόσο δυνατό σεισμό όπως η Καλαμάτα, η Αθήνα ή η Θεσσαλονίκη.

Παρακολουθώντας ένα ντοκιμαντέρ για την Πομπηία, πρόσεξα τη σεισμική έξαρση εδώ, με ιδιαίτερη ανησυχία.

Γιατί είδα τους Ιταλούς εκεί, να έχουν ήδη ετοιμάσει σχέδιο εγκατάλειψης των γύρω πόλεων και χωριών, σε περίπτωση έξαρσης και εκτόνωσης του ηφαιστείου και να εκπαιδεύουν τους κατοίκους, πού θα κατευθύνονται, με ποιο μέσο, τραίνα, λεωφορεία κλπ και πού θα συγκεντρωθούν, σε χώρους στεγασμένους και χαμογέλασα πικρά.

Πως θα ήθελα κάποτε εδώ στην Ελλάδα, ένας μηχανισμός, ένας άνθρωπος, αδιάφορο, να οργανώσει, να προβλέψει, να συντονίσει και να εκπαιδεύσει τον κοσμάκη, να αντιμετωπίσει ψύχραιμα οποιαδήποτε μαζική δοκιμασία.

Πως θα ήθελα ο κοσμάκης, να υπακούσει, να συντονιστεί, να εκτελέσει και να συμμετάσχει ενεργά χωρίς μεμψιμοιρίες. Σε σεισμογενή χώρα ζούμε άλλωστε.

Πως θα ήθελα να είμαστε καλύτεροι Έλληνες..

(Πληροφ.http://www.bbc.co.uk/history/ancient/greeks/atlantis_03.shtml

http://www.drgeorgepc.com/Earthquake1999Greece.html)

Yστερον: (Παρατηρώ ότι σεισμολογούμε γενικώς πολύ σε αυτό το blog, αφού τέσσερα ποστ αφορούν σεισμούς!)

Ο Ύμνος των Ολυμπιακών Αγώνων και η επικαιρότητα

Αρχαίον πνεύμα αθάνατον, αγνέ πατέρα
του ωραίου, του μεγάλου και τ' αληθινού,
κατέβα, φανερώσου, κι άστραψ' εδώ πέρα
στη δόξα της δικής σου γής και τ'ουρανού

Στο δρόμο και στο πάλαιμα και στο λιθάρι,
στων ευγενών αγώνων λάμψε την ορμή
και μετ' αμάραντο στεφάνωσε κλωνάρι
και σιδερένιο πλάσε και άξιο το κορμί.

Κάμποι βουνά και πέλαγα φέγγουν μαζί σου
σαν ένας λευκοπόρφυρος μέγας ναός
και τρέχει στον ναό εδώ προσκυνητής σου,
Αρχαίον πνεύμ' αθάνατον, κάθε λαός.
Κωστής Παλαμάς

Ενα χρόνο μετά τους Ολυμπιακούς, ξεχάστηκε η ευφορία για ΤΙ είμαστε ικανοί και τρέχουμε για την ..εφορία και την καθημερινότητά μας. Έτσι δεν ξέρω πόσο πέρασε στα ψιλά, ότι
Ολλανδοί νέοι επιστήμονες, που εργάζονται στο Υπουργείο περιβάλλοντος της χώρας τους και επίσημα είχαν ζητήσει άδεια να επισκεφθούν και το κωπηλατοδρόμιο του Σχινιά ανάμεσα στ άλλα, περιορίστηκαν να περιεργάζονται πίσω απο το συρματόπλεγμα τις εγκαταστάσεις.
Η δικαιολογία της άρνησης της τελευταίας στιγμής είναι παιδαριώδης, κάτι για τη μεταβατική κατάσταση χρήσης του χώρου..
Οι Ολλανδοί, απογοητευμένοι, δήλωναν ότι δεν ήρθαν για επιθεώρηση, αλλά να μελετήσουν γιατί επιλέχθηκαν οι χώροι, πως είναι τώρα, τι πήγε καλά και τι όχι μετά τους Αγώνες.

Αραγε, δεν θα ήταν επιχειρησιακά ορθό, να εκμεταλλευτεί κανείς και το τουριστικό ή όποιο ενδιαφέρον ξένων και ντόπιων επισκεπτών;
Θα ήθελαν πολλοί, γνωρίζω, να ξαναεπισκεφθούν τις εγκαταστάσεις με όποια αφορμή .
Η πολύ πετυχημένη κ. Πλάκα -δ/ντρια της Εθνικής Πινακοθήκης- σε συνέντευξή της δηλώνει ότι σκέφτεται πετυχημένη π.χ. μια άμεση χρήση του χώρου γύρω απο το στάδιο, σαν χώρο αναψυχής, περίπατου και πικνικ έστω και μια μικρό αντίτιμο εισόδου.
Προς το παρόν, κοιτάζουμε σαν τους Ολλανδούς, πίσω από συρματοπλέγματα και εμπόδια

(πληροφόρηση ΤΑ ΝΕΑ , 20/10/20005)

Οικογενειακό τραπέζι ή το θέατρο του παραλόγου

Θεωρώ την οικογενειακή συγκέντρωση γύρω από το τραπέζι, πέρα από τρόπο κοινής ευωχίας, είδος ομαδικής ψυχανάλυσης, παρηγορίας και στήριξης ψυχής. Το μόττο “όταν τρώμε δεν μιλάμε” δεν ακολουθήθηκε ιδιαίτερα σε μας και ευτυχώς δεν συνέβη ποτέ τίποτα επικίνδυνα έκτακτο.
Τέρπεται το μάτι στο σερβίρισμα, το αυτί από τους ήχους, η γεύση στην ισορροπία των τροφών, χαλαρώνεις, αφήνεσαι, μακρινές οι εντάσεις, κομματιάζονται λες, με το μαχαιροπίρουνο του τραπεζιού και το ενδιαφέρον της ομήγυρης. Αστεία “δικά μας”, γέλιο, εκτόνωση.

Προσπάθησα πολύ, να “στρώνεται” κάθε μέρα το οικογενειακό τραπέζι, έστω και αν πολλές φορές, λόγω της εργασίας μας, δεν είμαστε οι γονείς παρόντες. Υπήρχαν οι παππούδες μας, υπήρχε ο συνεκτικός κρίκος της “αυθεντίας” κοντά στα παιδιά μας. Υπήρχε και υπάρχει μαγειρεμένο φαγάκι,, που ακολουθούσε ημερήσιο πρόγραμμα και δρόμους ελληνικούς, παραδοσιακούς, κοντά σε αυτό που λέμε Μεσογειακή Κουζίνα. Σπάνια κάποιο έμενε απείραχτο για όποιους λόγους και κάπως πάντα, έντεχνα ανακυκλωνόταν, συνήθως σε πίτα, ή μέσα σε νέα σάλτσα ή σε πολυσυλλεκτική σαλάτα.

Όμως τώρα η συνοχή μας άλλαξε. Οι παππούδες μας, μακάριοι πια, τα μεγάλα παιδιά ακολουθούν ωράρια εργασίας και σχολών, πολλές φορές τρώνε πρόχειρα έξω και το τραπέζι, μας συγκεντρώνει συνήθως Κυριακή. ΄Έτσι τελευταία, το φαγητό για την επιλογή του οποίου και το μαγείρεμα κοπίασα, ξόδεψα πολύτιμο χρόνο, περισσεύει. Απογοήτευση!

Όλα τούτα τα σκέφθηκα διαβάζοντας σε ένα αρθράκι της 23/9 στην Ι.Η.Tribune (από εκεί δανείστηκα και τον τίτλο μου, ξέρετε αμαρτία εξομολογημένη..)

A family meal is a social construct more complicated than the tasks involved would suggest, says the sociologist Jean-Claude Kaufmann, and its study is back where sexuality was before Freud. In fact, Kaufmann reminds us, historically there have been more taboos concerning food than sex.
….
"Cooking is not simple. There are contradictions: Why have I spent two hours on a dish when it's quite likely that no one will have a good word to say about it at the table?"
The housewife may cook with passion, but passion implies hope and with hope there is disappointment.

Μου φαίνεται ότι θα το τυπώσω και θα κουνάω σα μανιφέστο της απέλπιδης νοικοκυράς, κάθε φορά που παραπονιέται κάποιος ότι τούτο ή εκείνο δεν του αρέσει, γιατί κάνει δίαιτα ή γιατί έπαψε να τρωει όσπρια ή ψάρι με κόκκαλα!

Παίζεται πουθενά στο θέατρο, το “Βικτόρ, τα παιδιά στην εξουσία”, έ, παίζεται;

Εάν λαλώ όλες τις γλώσσες του κόσμου, αλλά

Αγάπη δεν έχω...(προς Κορινθίους Α' 13:1)

Σ υγκλονιστική η είδηση της αποτρόπαιης δολοφονίας της νεαρής κοπέλλας στην Κόρινθο, Μοιραία συνάντηση, κακό συναπάντημα, οδυνηρή κατάληξη.
Μητέρα τριών κοριτσιών, δεν μπορώ να μη σκέφτομαι τους γονείς της, την ίδια, αλλά και τους γονείς του θύτη, ακόμα και τον ίδιο.
Πως μπορεί να βγεί τέτοιο μίσος για ένα πλάσμα, οποιοδήποτε πλάσμα, πως μπορεί να ασκήθηκε τέτοια βία, τηλεοπτικής ίσως επιρροής, μετά από συναίσθημα ερωτικής επιθυμίας; Διάβαζα σε σχετικό άρθρο του ψυχαναλυτή Darian Leader “Feeling the pull of desire»

«What law does lust obey?
How could sexual desire overturn the most basic rules of respect and etiquette?
We tend to see lust as dangerous. It is a corrosive force, blind in its insistence and destructive in its power. .. But can we ever live without it? Lust is another name for libido, the way we form passionate attachment. Even when we are drunk, we don’t lust after just anyone.»

Αλλά στον καιρό της μάνας μου, η επιθυμία θα γινόταν κόρτε και καντάδα και στον καιρό το δικό μου, στενό μαρκάρισμα, βλέμματα και ..αφιερώσεις από ραδιοφώνου ή τηλεφώνου
Τι οδήγησε το νεαρό στο delirio βίας; Τι τον έκανε να ξεπεράσει τη διαχωριστική γραμμή; Μήπως, η τηλεοπτική εμμονή στα σκουπίδια βίας της άθλιας τηλεβιομηχανίας; Η αγωγή του; Η έλλειψη ουσιαστικής παιδείας σήμερα;
Το υπερτροφικό «εγώ», που δεν αφήνει χώρο στο «εσύ»; Η έλλειψη Αγάπης, μια και πάψαμε να εκπαιδευόμαστε σ’ Αυτήν.
Αντιγράφω από το Γεώργιο Χοιροβοσκό:
«Ο Λύχνος του σώματος εστίν ο οφθαλμός. Εάν λοιπόν το μάτι σου θα είναι απλό όλο σου το σώμα θα είναι φωτεινό. Εάν το μάτι σου θα είναι πονηρό όλο σου το σώμα θα είναι σκοτεινό. Εάν λοιπόν το φώς που υπάρχει μέσα σου είναι σκοτεινό, το σκoτάδι πόσο θα είναι;»

Μητέρες, οι καιροί ου μενετοί…. Αγαπήστε τα παιδιά σας, με τη διάνοια και την ψυχή σας, για να αγαπήσουνε και αυτά τον κόσμο.-

Σημ. οπωσδήποτε η διάκριση καθορίζει ώστε το «αγαπήστε» να μη σημαίνει «κακομάθετε», «υποχωρείστε», «μανιπουλάρετε»

«Όλοι με την Πύλαρο»

(και..μια μακαρονάδα"!(ευρηματικό!!)**

Φίλοι με ξεσήκωσαν να επισκεφθούμε την έκθεση στο Ζάππειο με τα ευρήματα του Τιτανικού. Δίστασα στην ιδέα να δω τα απομεινάρια ενός ονείρου, για τους κατασκευαστές του “αβύθιστου” πλοίου, για τους ταξιδιώτες, για τους μετανάστες, για τους ναυτικούς, .. Στο μυαλό μου σφηνώθηκε η εικόνα των παλιών τσίρκων που έδειχναν και αξιολύπητα πλάσματα, με δυσμορφίες κλπ μαζί με τα άγρια θηρία, σε “τερατοφιλικό”, φαίνεται, κοινό. Αρνήθηκα τελικά.
Ποια η διαφορά ενός Μουσείου μου είπαν και των εκθεμάτων που άλλοτε προέρχονται από ανασκαφή και άλλοτε από τυμβωρυχία;
Είναι βέβαια η χρονική απόσταση της εποχής που κάνει ενδιαφέρουσα την έκθεση χρηστικών και άλλων αντικειμένων των ανθρώπων της, ώστε να εκτιμήσει κανείς το πολιτιστικό επίπεδο και τις συνήθειες ζωής τους, στη συλλογή ενός Μουσείου. Είναι η δυνατότητα μελέτης.
Τα αντικείμενα όμως του Τιτανικού, δεν απέχουν τόσο χρονικά. Βέβαια, θα μπορούσαν να καταδείξουν κατά κάποιο τρόπο το πολιτιστικό επίπεδο εποχής.
Αλλά κυρίως, είναι η έννοια της συμφοράς, του μαζικού πόνου και των αισθημάτων της έσχατης ώρας, που με απωθεί , στην θέα αντικειμένων που κάποιοι διάλεξαν να έχουν στο ταξίδι –το τελευταίο- μαζί τους. Η ίδια απώθηση στην ιδέα να “χαζέψουμε” τερατόμορφα κακόμοιρα πλάσματα.
Ο κόσμος πολύς, έμαθα, ώστε οι φίλοι προτίμησαν μια βόλτα για να φάνε. Όχι όχι, απέφυγαν τις...μακαρονάδες!


**(Σημ. : Όλοι με την Πύλαρο και μια μακαρονάδα, ήταν το διαφημιστικό σύνθημα εποχής, για το ταξίδι με τη μοιραία Πύλαρο, που βυθίστηκε αύτανδρο νομίζω, στα ελληνικά νερά.
Πύλαρος ήταν η πατρίδα του Μαρίνου Αντίπα στην Κεφαλλονιά και του ποιητή Θέμου Ποταμιάνου. http://www.kefalonia.net.gr/EL/photoweek.asp?ID=46)

Life is life, na na na na..

Ομολογουμένως η μικρή μου, ακούει μουσική σε τόνους χαμηλότερους απ ότι εγώ στη δική της ηλικία. Δεν έχουν λόγους επανάστασης -η γενιά τους- φαίνεται. Ακούει σε καινούργια ενορχήστρωση "δικά μας" ακούσματα, Έλτον , Κλάπτον για παράδειγμα και εγώ θαυμάζω, πως η μουσική, η Τέχνη γενικώτερα γεφυρώνει τις γενιές. Εντούτοις,
Ήθελα να την πάρω, να δούμε θεατρικό τον "βιολιστή στη στέγη" και αρνήθηκε ! Θεωρεί ξεπερασμένο το μιούζικαλ! Σκέφτηκα μετά πόσες φορές έχω μετανοιώσει όταν βλέπω στο θέατρο κάτι που έχει προηγηθεί σε ταινία, και ανέβαλα και εγώ την έξοδο.
Ε ίδαμε όμως μαζί σε dvd τον Κέβιν Σπέισι να υποκρίνεται τον Μπόμπι Ντάριν και εκτιμήσαμε τον ανεπανάληπτο τραγουδιστή και την εποχή του. Αν δεν ήταν ο Σπέισι βέβαια, δεν θα ήταν ταινία!

Σήμερα διαβάζουμε εφημερίδες.

Ελληνική συναυλία με τους ΛυρΑυλός στην Ουάσιγκτων, όπου με αρχαιοελληνικά όργανα σαν την ύδραυλη και παρτιτούρες του 2 μ.Χ. γραμμένες στην αρχαιοελληνική αλφαβητική γραφή, θα εντυπωσιάσουν σίγουρα το Αμερικάνικο κοινό.
Άραγε θα παρίσταται και ο κύριος Μπέρνς που μας καλεί να ενηλικιωθούμε και να αποβάλλουμε την ιστορική μας συνείδηση στο θέμα της ονομασίας; Δεν έμαθε τίποτα λοιπόν ο Νίκλας -εκτός από τον Σάκη- για ό,τι πολιτιστικό μας αφορά, δεν μας "αγάπησε" άραγε, όσο έμεινε μαζί μας;
Εντυπωσιακή η 80ούτης γηραιά βαρώνη, πρώην σιδηρά κυρία, η Μάγκι Θάτσερ, στην υπόκλισή της κατά την υποδοχή της συνομίληκης (;) άνασσας Ελισάβετ. Προσκεκλημένοι 650 στη λαμπρή δεξίωση, συνομίληκοι επίσης φαντάζομαι.
Πατάσσεται το ρουσφέτι, η μέν, το ρουσφέτι ζεί και βασιλεύει η δέ. Ας τελειώνουμε με αυτό καμμιά φορά , βαρεθήκαμε εδώ και χιλιάδες χρόνια. Μόνο στη Μυθολογία βρέθηκε ο Ηρακλής που αποκεφάλισε τη Λερναία Ύδρα!
Μεταφράζεται στα Ισπανικά η βιογραφία της Κάλλας. Cd της ίδιας, σε προσφορά σε κεντρικά δισκάδικα.
Και ένα τραπεζικό, να μην ξεχνιώμαστε!

Πιέζεται να αναγκαστεί σε παραίτηση ο Αντόνιο Φάτσιο, ισόβιος πρόεδρος της Banca d’Italia, για την υποτιθέμενη παρέμβασή του υπέρ μιας ιταλικής τράπεζας της Banca poplare Italiana ώστε να εμποδιστεί η εξαγορά της επίσης ιταλικής Banca Antonveneta από Ολλανδική, την ΑΒΝ Amro. Ο ίδιος αρνείται ότι είναι πατριωτικοί οι λόγοι, που δεν ήθελε μια ξένη τράπεζα να αγοράσει την Ιταλική. Τον κατηγορούν βέβαια για Δονκιχωτισμό στην εποχή της ευρωζώνης και της διεθνοποίησης της οικονομίας, έστω και αν ήταν αυτός που έβαλε τη λιρέτα στην ευρωζώνη!
Στα καθ ημάς, ο Τ. Αράπογλου, διοικητής της ΕΤΕ, πιστεύει ότι δεν μπορεί να αγνοείται η δημιουργία “εθνικών πρωταθλητών”, κόντρα φαινομενικά, στη γραμμή Αλογοσκούφη για την είσοδο ξένων πιστωτικών ιδρυμάτων. Ώστε η Εθνική θα μπορούσε να διεκδικήσει την Εμπορική αν οι Γάλλοι υπαναχωρήσουν και να αποκτήσει “το κρίσιμο μέγεθος”,μεγαλύτερο του τωρινού 10 δις. Ευρώ. Αυτό ίσως είναι που χρειάζεται η ΕΤΕ να κινηθεί στην περιοχή της ΝΑ Ευρώπης και να διεκδικήσει με άνεση πιστωτικά ιδρύματα της περιοχής, π.χ. της ρουμάνικης BCR , αποτίμησης 4-5 δις ευρώ. Αμφιλεγόμενης προοπτικής και αβέβαιου μέλλοντος κατ’ άλλους, παρά τις ευοίωνες προοπτικές ένταξης στην Ε.Ε. και επιδοτήσεων της Ρουμανίας, λόγω βαριάς βιομηχανίας .
Ο κ. διοικητής της ΕΤΕ θεωρεί ως πρόδρομο των εξελίξεων για τη δημιουργία οικονομιών κλίμακος, τις μικρότερες τράπεζες, που θα γίνουν ανταγωνιστικές αν προχωρώντας σε συγχωνεύσεις μεγαλώσουν. Έτσι παρατηρούμε τις κινήσεις π.χ. της Μάρφιν, που μετά την Εγνατία νομίζω, απορροφά και την Ωμέγα.

Καλή αρχή παιδιά και ψύχραιμα, όχι άλλες εθελούσιες εξόδους με το ίδιο target group!

Ευχηθείτε μου Καλήν αρχή

Φθινοπώριασε. Οι παρέες μαζεύονται αλλάζουν στέκια. Τα σπίτια γίνονται φιλικότερα.
Είδα, τις προάλλες, τα παιδιά μου συνεπαρμένα γύρω απο τη λαμπερή οθόνη του PC και θυμήθηκα μια εικόνα, παλιά, σαν τη γιαγιά μου. Το πρώτο άναμα του τζακιού στο σπίτι της, στη ρίζα του Ταύγετου. Εμάς, να κοιτάζουμε τη φωτιά, υπνωτισμένοι ευχάριστα.
Όπως εκείνα την οθόνη, στο μισοσκόταδο του δωματίου της δικής τους γιαγιάς! Εκεί βολέψαμε το παλιό PC με τα συμπαραμαρτούντα. Εξοικονόμηση χώρου βλέπετε...
Οι αισθήσεις μας, τότε, σε επιφυλακή. Μυρωδιά από τα ξύλα, τον καπνό. Τρίξιμο της φωτιάς, ("αν είσαι φίλος να χαρείς και αν είσαι οχτρός να σκάσεις"). Θαλπωρή. Ανθρώπινη επαφή.
Ποιά ζεστασιά να δίνει άραγε ο ιστός; Ποιάν επαφή; Ισως διασύνδεση περισσότερη από ποτέ και η χρήση και η επιλογή της σελίδας να καλύπτει τα υπόλοιπα, εκ της κάλυψης των ενδιαφερόντων.
Μυήθηκα βέβαια στη μαγεία της πλοήγησης και στη διαδραστική επιρροή του διαδίκτυου, χάρις στα παιδιά μου. Μιλάω μαζί τους, όταν λείπουν, στέλνω φωτογραφίες, κάρτες ακόμα και συνταγές και οδηγίες μαμαδίστικες. Διασυνδέθηκα με φίλους παλιούς αλλά και νέους, e-φίλους. Σερφάρισα και σε σελίδες παρέας. Σημείο επαφής, τα κοινά ενδιαφέροντα, π.χ. κηπουρική, μαγειρική, ποίηση . Αισθήματα απολύτως πραγματικά, συγκίνηση, συμπάθεια, γέλιο, συμπόνοια.
Η πρώτη φορά που θέλησα όμως να έχω επαφή, λόγο και άποψη σε ένα -αξιόλογο κατά τα άλλα-site συνταγών και παρέας, ήταν τραυματική. Αισθάνθηκα να με γεμίζουν.. πίσσα και πούπουλα! Παραξήγηση,μου είπαν. Απορία, συγκρατημένος θυμός, ντροπή, όλα πραγματικά! Η ανάδραση του χώρου!
Φτιάχνω αυτό το ημερολόγιο καταγραφής και ελπίζω να συναντήσω παλιούς και νέους φίλους, σαν στο σαλόνι μου. Γύρω απ το στρογγυλό τραπέζι μου, μπορούμε να πιούμε άφθονο τσάι -αντιοξειδωτικό, πράσινο- ή καφέ μυρωδάτο, (όχι το φλιτζάνι δεν το λέμε, δεν είμαστε από την κατά Μεϊμαρίδη Σμύρνη άλλωστε) και να μιλήσουμε.Το κάπνισμα, επιτρέπεται. Αν θελήσουμε και ένα λικεράκι, σπιτικό ή άλλο, καλό κι αυτό, καθώς και τα γνωστά αλμυρά/γλυκά συνοδευτικά του τσαγιού, virtual καθώς θά ναι , δεν παχαίνουν.
Απόψε διαβάζω ποίηση.

Κι ηταν σ' αυτην την ηλικια όταν ηρθε να με βρει η ποιηση.
δεν ξερω,δεν ξερω από πού ξεπροβαλε,
απ' τον χειμωνα ή από το ποταμι.
Δεν γνωριζω ουτε πως,μητε ποτε,
όχι,δεν ησαν φωνες,δεν ησαν λεξεις, ουτε η σιωπη:
Μα με καλουσε από καποιο δρομο, απ'τα κλαδια της νυχτας,
ξαφνου αναμεσσα στους αλλους αναμεσα σε βιαιες φωτιες,
ή επιστρέφοντας μονάχος,
στεκονταν εκει διχως προσωπο, με αγγιζε.
Δεν ηξερα τι να πω,δεν ηξερε το στομα μου να ονομασει,
......
Και 'γω, η εσχατη υπαρξη,
μεθυσμενος απ΄το απεραντο εναστρο κενο
κατ' εικονα κι ομοιωση του μυστηριου,
ενιωσα καθαριο κομματι της αβυσσου,
κυλουσα μαζι με τ' άστρα, διαλυθηκε η καρδια μου μεσα στον ανεμο.
Πάμπλο Νερούντα Η ποίηση