Tαξιδεύοντας

"Πικρή ξενιτιά.
Ούτε γράμμα, ούτε χτύπημα της πόρτας.
Τίποτα.
Ένα σπουργίτι
κάθισε στο παράθυρό μου
μ' ένα στίχο της Σαπφώς
στο ράμφος του".

H ονειροπόλα φίλη του Ταξιδεύοντας, κάνει ένα σπουδαίο ταξίδι-αφιέρωμα στον Πέρση ποιητή Φερεϊντούν Φαριάντ, που ζει στην Ελλάδα και έχει βραβευτεί για τη μετάφραση της ποίησης του Ρίτσου στα περσικά, όπως μπορείτε να δείτε και εδώ.
Τα ονόματα δεν είναι τυχαία, πιστεύω. Φαριάντ λοιπόν, ένας "διαπρεπής της μάθησης" στη γλώσσα του, σαν ποιητής, μιλάει τη γλώσσα του σύμπαντος:

"Μιλάω στα δέντρα περσικά
Εγώ είμαι ξένος.
Μιλάω στα δέντρα περσικά.
Τα δέντρα μού αποκρίνονται.
Μέσα σ' αυτή τη συγγένεια
δεν είμαι ξένος"

H περσική λογοτεχνία κοσμείται και απο ποίηση, όπως την προσεγγίζουν οι γυναίκες στο Ιράν, όπως την καταγράφει για παράδειγμα η
Forough Farrokhzad .


Now, again in the silent night,
sequestrant walls, border walls
like plants entwine,
so they may be the guardians of my love
ή η Zara Houshmand( Ζara=τόλμη,θάρρος,αναίδεια), που γράφει:

<...An acting exercise:
strange,
huddled in this private place
I say my name, again, again,
Zara...Zara...Zara...
So strange this name,
so strange
how my name,
so strange
brings tears into my eyes.

And in my voice I hear:
a knife,
dead lovers calling me,
a voice beyond the grave
deep, deep inside;
a child unheard for many years
and still she hasn't grown.
Zara, innocent,
welcome,
home."
H Mahvash Mossaed γράφει και ζωγραφίζει και θυμάται τη χώρα της μέσα απο την τέχνη:

"Some angels came.
They giggled and gossiped
about my beautiful white dress
and the tiny flowers hidden in my hair.
They held up the train of my veil
and led us down a path of faith and tradition.


The wedding party was all that they told me it would be.
Familiar faces danced about me
as I watched the movie of my life
go in and out of focus."

H ζωγραφική είναι απο τις εκφάνσεις της ιδιαίτερης καλλιέργειας του αρχαίου αυτού λαού, τόσο εχθρικού παλιά, τόσο κοντινού όσον αφορά τις καλλιτεχνικές αναζητήσεις, σήμερα.

O πίνακας ζωγραφικής δεξιά, είναι της Farnoosh Ahmadi Shirazi
και το πορτραίτο αριστερά του Μostafwy Sina που ζεί στη Γερμανία. Kάτω δείγμα γραφής της Pantea Rahmani.

Για την -γιδασπαρθαγγεχάλ- του Ταξιδεύοντας και εσάς όλους κομμάτι μαροκινό, με ούτι.

It΄ s all about the money!

Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην πρόκληση! Ο φίλος bizwriter έχει γράψει στις 16 Φεβρουαρίου, "Is Google allergic to marketing?", ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο για την δημοφιλία της Google. Aλλά και παλιότερα οι ρέκτες της έρευνας, σας θυμίζω, κατάφεραν πολλά με τη χρήση της μηχανής Google και το λήμμα κλέφτης/ΟΤΕ . Επειδή και εγώ κάνω, σχεδόν αποκλειστικά, κατάχρηση της μοναδικής της ανταπόκρισης, ας απολαύσουμε τη γελοιογραφία του Shennemann απο τη συλλογή Daryl Cagle, για την μοναδική μας Google!

Στο "υστερώτερο" του περασμένου άρθρου για το τριώδιο, θυμίζω με την ευκαιρία, ότι αφιέρωσα σε όλους και στους "παραπονιάρηδες/ανικανοποίητους" της συντροφιάς, 4 μουσικά κομμάτια λόγω των ημερών.
Όμως και εδώ μπαίνω στον πειρασμό να αφιερώσω στο νέο φίλο bizwriter και σε σάς όλους, σχετικά, τούτο!
(Άντε, εφημερίς ΕΠΕΝΔΥΤΗΣ κατάντησα,με δώρο τραγούδια, χαλάλι σας!) ;)

Άνοιξε το τριώδιο

Ο κύριος αριστερά, που χαιρετίζει τον κλόουν, δεν ντύθηκε για τις ανάγκες του καρναβαλιού πάπας! Είναι ο πάπας, Βενέδικτος XVI, που στα πλαίσια των καθημερινών επαφών του με το κοινό, συνάντησε στις αρχές του Γενάρη και αντιπροσωπεία των κλόουν που δέχτηκαν την ευλογία του.

Η χειραψία άραγε, μπορεί να εκλειφθεί σαν εκεχειρία της καθόλου εκκλησίας, με εκείνους που συμβολίζει ο κλόουν, τους καρναβαλιστές;

Όλοι γνωρίζουμε ότι ο παγανιστικός χαρακτήρας των αποκριάτικων εκδηλώσεων που ξεκινά με την Τσικνοπέμπτη, έχει ρίζες στην αρχαία Ελλάδα, στη Διονυσιακή λατρεία. Ο Διόνυσος, κατά το δωδεκάθεο, ήταν ο θεός της γονιμότητας και οι αρχαίοι `Ελληνες τον τιμούσαν με μεγάλους εορτασμούς, τα Διονύσια. Κατά τους εορτασμούς αυτούς, στην αρχαία Αθήνα, γινόταν παρέλαση άρματος. Το άρμα ακολουθούσαν χορευτές και τραγουδιστές μεταμφιεσμένοι με προσωπίδες που τραγουδούσαν σατυρικά τραγούδια, ο θίασος “των κωμαστών” που έσερναν τα “εξ αμάξης”, αθυρόστομα πειράγματα.

Στην Σπάρτη,επίσης, κατά την διάρκεια των γιορτών του Διονύσου διασκέδαζαν με τις φάρσες των δεικηλικτών ή δεικηλιστών (μασκαράδων), σε άλλες πόλεις με τους αυτοκαβδάλους (ασουλούπωτους) και τους ιθυφάλλους (φαλλοφόρους), στις πόλεις της Μεγάλης Ελλάδος με τους φλύακες= γελωτοποιούς και τέλος στην Σικυώνα με τους φαλλοφόρους, δηλαδή αυτούς που κρατούσαν τον φαλλό. Οι φαλλοφόροι ήταν στεφανωμένοι με πολλά κλαδιά και λουλούδια και είχαν επικεφαλής ένα παλικάρι μουντζουρωμένο με καπνό, που κρατούσε το φαλλικό σύμβολο. Αντιγράφω απο εδώ.




"Εκείνο που χαρακτηρίζει από την αρχή τη διονυσιακή θρησκεία είναι η έκσταση, το να βγαίνει κανείς εκτός εαυτού, βοηθημένος όχι μόνο με το κρασί, αλλά και από τον παράφορο χορό".(Θυμάστε τους tarantolati απο το προηγούμενο κείμενο, φαντάζομαι). "Για τον λαό ο Διόνυσος, ήταν ο Λύσιος, ο θεός που λύτρωνε τους ανθρώπους από τις έγνοιες και τα βάσανα της καθημερινής ζωής. Σε υστερότερα χρόνια, στην αρχαϊκή όμως πάντα περίοδο, ο Διόνυσος έγινε επίσημα δεκτός στους Δελφούς, όπου περνούσε τους τρεις χειμωνιάτικους μήνες, όσον καιρό δηλαδή ο αδελφός του Απόλλωνας, ο κύριος του δελφικού χώρου, έλειπε στους Υπερβόρειους. Τους μήνες αυτούς αντί για τον παιάνα του Απόλλωνα αντηχούσε στους Δελφούς ο διθύραμβος, το λατρευτικό τραγούδι του Διονύσου".

"Θεός-εισβολέας, ο Διόνυσος, παίρνει θέση δίπλα στη Δήμητρα, στα σεπτά μυστήρια της Ελευσίνας γίνεται το κύριο αντικείμενο της μυστικής λατρείας των Ορφικών και σιγά-σιγά αναπτύσσει πολλαπλές σχέσεις με τις θεές της γης, υποστάσεις της θεάς Γης και θεές γενικότερα της γονιμότητας (Ρέα, Ήρα, Δήμητρα, Αριάδνη, Περσεφόνη)".



Ο δισσότοκος (διπλογεννημένος) Διόνυσος, λοιπόν, εφόσον κατα τη Μυθολογία μετά τη γέννα της Σεμέλης, ο Δίας πατέρας του τον έκρυψε στον.. μηρό του, απο όπου τον έβγαλε όταν μεγάλωσε, για να τον προστατέψει απο τη ζήλεια της Ήρας, λατρευόταν κυρίως στη Βοιωτία. Στον Κιθαιρώνα μαινόντουσαν οι βακχειάζουσες, οι Μαινάδες, οι Σειληνοί και οι Σάτυροι. Όμως η λατρεία και
οι εορτασμοί αυτοί, πέρασαν από πολιτισμό σε πολιτισμό δεχόμενοι επιρροές από διάφορες κουλτούρες.
Η περίοδος των εορτασμών του σημερινού καρναβαλιού(carne levare=αποχή κρέατος), των απόκρεω, όπως γνωρίζουμε, διαρκεί τρεις εβδομάδες. Ξεκινά από την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου και τελειώνει την Καθαρά Δευτέρα, πρώτη ημέρα της Σαρακοστής (σαράντα ημέρες νηστείας πριν από το Πάσχα). Τα μασκαρέματα αρχίζουν από την πρώτη εβδομάδα και κορυφώνονται την Κυριακή της Τυρινής και την Καθαρά Δευτέρα.


Κύριο στοιχείο του καρναβαλιού είναι ο χορός. Τα χτυπήματα της γης με τα πόδια έχουν καρποφοριακή σημασία, να αναστηθεί η γής τώρα που ανοίγει ο καιρός. Πολλές από τις κινήσεις των καρναβαλιστών, πιστεύεται ότι ασκούν "μια μαγεία ομοιοπαθητική"(Λουκάτος). Οι παράδοξοι χοροί των μεταμφιεσμένων και τα ποδήματά τους, πρεσβεύει η λαογραφία, πώς παρίσταναν την διέλευση των πνευμάτων της βλάστησης.

Άλλος χορός είναι το παραδοσιακό Γαϊτανάκι. Οι χορευτές χορεύουν και τραγουδούν πιασμένοι απο λωρίδες υφάσματος διαφορετικών χρωμάτων που κρέμονται απο ένα στύλο. Πιθανόν ο κυκλικός αυτός χορός να υποδηλώνει τον κύκλο της ζωής, από την χαρά στην λύπη, από τον χειμώνα στην άνοιξη, από την ζωή στον θάνατο και το αντίθετο.
Γνώρισμα χαρακτηριστικό επίσης, είναι η μεταμφίεση και η μάσκα για τους "Μασκαράδες". Παλιότερα χρησιμοποιούσαν διάφορα ονόματα κατά τόπους για αυτούς. Τους έλεγαν Κουδουνάτους, γιανίτσαρους, μπούλες, κουκούγερους, χούχουτους, καλόγερους, μούσκουρους, κουμουζέλε, καρνάβαλους, προσώπεια κ.ά.
Στοιχείο του καρναβαλιού είναι και οι φωτιές. Ανάβονται στα τρίστρατα σταυροδρόμια το βράδυ της τελευταίας αποκριάς στην Ήπειρο και στην Δυτική Μακεδονία, και έχουν καθαρτήριο, σύμφωνα με την λαογραφία, αλλά και μεταβατικό χαρακτήρα, από τον χειμώνα στην άνοιξη. Πηδούν πάνω απ’ αυτές, νέοι και γέροι, “για το καλό", όπως λένε, αλλά και "για να καούν οι ψύλλοι και κάθε κακό απομεινάρι" του χειμώνα.

Σήμερα στα καρναβάλια και τις γιορτές που γίνονται παντού στην Ελλάδα (Πάτρα, Νάουσα κλπ) ο κόσμος μεταμφιέζεται, διασκεδάζει, τρώει, πίνει χορεύει. Γκέισσες, οδαλίσκες κλόουν με το προσωπείο της "χαρμολύπης", αρλεκίνοι και κολομπίνες, πριγκίπισσες και πρίγκιπες είναι οι κλασσικές επιλογές της Αποκριάς.

Με τον ευρύτερο όρο Αποκριά σήμερα, ονομάζουμε τη χρονική περίοδο τριών εβδομάδων όπως προείπαμε, πριν από τη Μεγάλη Σαρακοστή, όπου αρχίζει η νηστεία και η είσοδός της σηματοδοτείται απο το τριώδιο, που ανοίγει κυριολεκτικά τις σελίδες του.

"Τό ΤΡΙΩΔΙΟ είναι ένα λειτουργικό βιβλίο που περιλαμβάνει ύμνους και βιβλικά αναγνώσματα γιά την κάθε μέρα της περιόδου της Μ. Σαρακοστής, η οποία αρχίζει με την Κυριακή του Τελώνη και του Φαρισαίου και τελειώνει με τον Εσπερινό του Αγίου και Μεγάλου Σαββάτου"(π.Alexander SCHMEMANN, εδώ.)

Το λειτουργικό αυτό βιβλίο της ορθόδοξης εκκλησίας μας, οφείλει την ονομασία του στο γεγονός ότι στις ιερές ακολουθίες του όρθρου , όχι των Κυριακών αλλά των άλλων ημερών της εβδομάδας , οι κανόνες αντί να έχουν εννέα ωδές , όπως είναι η γνωστή και συνήθης μορφή τους , έχουν τρεις ωδές.
Οι τρεις Κυριακές που κλείνουν την κάθε εβδομάδα του τριωδίου είναι, η Κυριακή του Ασώτου, η Κυριακή της Απόκρεω (μικρή αποκριά) και η Κυριακή της Τυροφάγου (Μεγάλη Αποκριά).
Μέσα στη χαρούσιμη ατμόσφαιρα, έρχονται όμως και τα Ψυχοσάββατα, όπου με τις γεμάτες συμβολισμούς της Ανάστασης και της πίστης για την αθανασία της ψυχής, προσφορές μας, τιμάμε τους νεκρούς.

Σύμφωνα με τη λαική λατρεία φτιάχνουν κόλυβα και συχώρια για τους νεκρούς ενώ η οινοποσία στα αποκριάτικα γλέντια, σύμφωνα με την παράδοση, αρχίζει με τη συγχώρεση των ψυχών τους. Οι νεκροί, που πρέπει να εξευμενισθούν, για να δώσουν καρπό στην γη – σύμφωνα πάντα με τις παραπάνω αρχαίες παγανιστικές αντιλήψεις – και να επιτρέψουν το ξεφάντωμα στους ζωντανούς. Έτσι εξηγούνται κατά μία άποψη οι μεταμφιέσεις, να ξεγελαστεί ο Άδης και να μην αρπάξει τους θνητούς, όπως με την Περσεφόνη, την κόρη της Δήμητρας, να ξεγελαστεί στα σημερινά και ο Χάρος, γιατί

“Τούτ’η γή που την πατούμε
όλοι μέσα θε’να μπούμε
τούτ’η γή με τα χορτάρια
τρώει νιες και παλικάρια.”


Είναι άραγε απλή σύμπτωση το γεγονός ότι την άνοιξη ακριβώς (αρχές Μαρτίου) που γιορτάζεται η αποκριά με τα Ψυχοσσάβατά της, οι αρχαίοι Αθηναίοι γιόρταζαν τα Ανθεστήρια, γιορτή που είχε διπλή όψη. Από την μία δηλαδή, γιορτή των λουλουδιών, του κρασιού και της αχαλίνωτης χαράς και από την άλλη γιορτή των νεκρών και των ψυχών.
“Πίνε, μέθα, Μελάνιππε, μαζί μου: τι νομίζεις;
Στο στρόβιλο του Αχέροντα μπαίνοντας, το μεγάλο
To πέρασμα διαβαίνοντας, πως τ’άσπρο φώς του ήλιου θα ξαναδείς;
....................................
μα έλα, πάψε να σκέφτεσαι το χώμα, είμαστε νέοι, κι άλλοτε πάλι τα’παμε,
άσε να υποφέρει εκείνος που’ν’η ώρα του. Έξω βοριάς φυσάει, ας πιούμε εμείς
γλυκό κρασί που τους καημούς γιατρεύει.’’ Αλκαίος,(μετφρ.Σωτ.Κακίσης)

Παρόμοια γιορτή των ψυχών βέβαια, βρίσκουμε και στους Πέρσες, στους Αιγυπτίους, στους Πρώσους και σε άλλους λαούς.


"Ψυχή μου, ψυχή μου, ανάστα, τι καθεύδεις"; Λέει ο ψαλμωδός στις ακολουθίες χαρμολύπης της Μ.Σαρακοστής και εμείς οι ορθόδοξοι ετοιμαζόμαστε, στραμένοι εσωτερικά, στη συνείδησή μας, για την κάθαρση της μυστικιστικής μας Άνοιξης, για το Πάσχα.

Τελειώνοντας ρίξτε μια ματιά εδώ, στις ειρηνικές σκέψεις του , πρώην Κισάμου και Σελίνου, πολιού μητροπολίτη, Ειρηναίου.

Ύστερον: Αφιερωμένο σε όλους εσάς που διαβάζετε το κείμενο τούτο, εδώ(Έλα ψυχούλα μου -Μαχαιρίτσας,Ενας&ένας).

Υστερώτερον: Κατ’ απαίτηση του φιλόμουσου και τακτικού ακροατηρίου, αφιερώνω εξαιρετικά, μια καντάδα, ένα ορχηστικό δημοτικό, ένα νησιώτικο και τέλος ένα ξεσάλωμα υπερνότιο!

Ταραντούλες και ταραντέλλες

Δυο καλοκαίρια πριν, κόβοντας τριαντάφυλλα στο μικρό κηπάκι στη Σπάρτη, με τσίμπησε στο πόδι κάτι, που εκείνη τη στιγμή πέρασε απαρατήρητο. Το πόδι μου άρχισε σιγά σιγά να πρήζεται και να κοκκινίζει.
-Σκορπιοαράχνη, αποφάνθηκε η γηραιά γειτόνισσά μου, που ξέρει σοφά τόσα πράγματα.

Έπρεπε όμως να ταξιδέψω. Σάββατο, πάνω στο παλαιό λεωφορείο διέσχισα το φαράγγι του Ταϋγέτου πηγαίνοντας προς Καλαμάτα, για μια επίσκεψη αναγκαία. Την ίδια μέρα αργά έφευγα από εκεί, με ένα άλλο λεωφορείο για Αθήνα. Μέχρι να φθάσω, είτε από το τσίμπημα είτε από το πολύωρο ταξίδι, το πόδι μου "έγινε τούμπανο". Αισθάνθηκα την ανάγκη να το χτυπώ κάτω, νομίζοντας ότι έτσι το σωρευμένο δηλητήριο θα σκορπιζόταν και θα απορροφιόταν στην κυκλοφορία του αίματος.
Ο άνδρας μου, ξεκαρδισμένος από το θέαμα, μου είπε ότι "ταραντίζομαι". Για να με παρηγορήσει μου έβαλε τα θεραπευτικά κρόταλα των ταραντολάτι, με άλλα λόγια ένα cd-άκι με τη μουσική του Antonio Infantino πάνω στη γνωστή ταραντέλλα.. Ο μουσικός και ερευνητής αυτός, που πειραματίζεται με την ηλεκτρονική και trance μουσική, έχει κάνει συλλογή από τα τραγούδια του Τάραντα, που ανταποκρίνονται στην πραγματεία του Ματέο Ζακολίνι πάνω στον ταραντισμό, όταν την υπέβαλε το 1610 στην οικογένεια των Μεδίκων της Φλωρεντίας, σε πενήντα (50) χειρόγραφες σελίδες.


Στην περιοχή του Τάραντα λοιπόν, ζει ένα μικρό ζώο, που μοιάζει με αράχνη-ίσως σαν αυτή που βρέθηκε στον κήπο μου- και όποιον τσιμπήσει του αφήνει ένα πολύ ισχυρό δηλητήριο, η Ταραντούλα. Αντιμετωπίζεται μόνο με ..χορό. Έτσι το δηλητήριο γίνεται ιδρώτας και εξατμίζεται. Όσοι τσιμπηθούν από την ταραντούλα κυριεύονται από μανία να ακούν ήχους και να βλέπουν χρώματα. Όσο περισσότερο δηλητήριο απορροφήθηκε, τόσο περισσότεροι είναι οι ήχοι και τα χρώματα. Οι ταραντολάτι , αυτοί που προσπαθούσαν χορεύοντας, σαν να πηδούσαν γύρω από δοχεία με νερό, να αποβάλουν το δηλητήριο της ταραντούλας, έφταναν να βλέπουν σε ποιους ήχους/νότες αντιστοιχούσαν ποια χρώματα.

Πρώτο, στην πιο ψηλή νότα αντιστοιχούσε το άσπρο, στην δεύτερη το κίτρινο, το κόκκινο στην τρίτη και στη συνέχεια καστανό, δαμασκηνί, πάλ ανοιχτό, πράσινο, βαθύ μπλέ, μέχρι την ένατη πιο χαμηλή νότα που αντιστοιχούσε το μαύρο.
Η Ευρώπη, λοιπόν, μέσα από το χειρόγραφο του Ζακολίνι, ανακάλυψε όχι μόνο την αρμονική σχέση χρωμάτων ήχων και χορού αλλά και τον.. Πυθαγόρα. Ήταν ο πρώτος που μίλησε για ήχους και χρώματα αρμονίας στη φύση που αντιστοιχούν σε συγκεκριμένο αριθμό και τους ενέταξε στη μουσική για καθαρτική χρήση. Σύμφωνα με την παράδοση, από αυτόν τον Φιλόσοφο και το ονομαστό κέντρο των Ορφικών και Πυθαγορείων , στο Μεταπόντιο της Ν. Ιταλίας έφθασε η γνώση αυτή, μέχρι εμάς σήμερα. Ο Πυθαγόρας λοιπόν, συνιστούσε την αποφυγή με σοφία της πολυφαρμακίας, ενεργοποιώντας τη δυνατότητα του σώματος σύμφωνα με καθορισμένους νόμους να δέχεται τα θεραπευτικά τρέμουλα, των vibes δηλαδή, από τις νότες.
Ο Αntonio Infantino συγκρότησε το γκρούπ των Tarantolati di Tricarico και μαζί τους επεξεργάστηκε την παράδοση και τα ακούσματα του τόπου του και τα στήριξε στην τριαντάχρονη έρευνά του πάνω στην κρυφή λύπη και τους αφορισμούς της ταραντέλλας.
Από την Tarantella Tarantata λοιπόν δείγμα, το πρώτο τραγούδι, εδώ.

Δ είγμα ταραντέλλα Siciliana. Στη συνέχεια δείγμα Calabrese και τέλος Napoletana.

Δείτε χορό και ακούστε εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.

Επίσης,εδώ.

Μόδα και ψηλά καπέλλα

Όχι, μη φανταστεί κανείς, ότι με τη φωτογραφία της όμορφης κυρίας επάνω σκοπεύω να ανοίξω θέμα, αυτό της απόλυτα θηλυκής εκδοχής του cowboyish style. Σε αντίθεση δηλαδή, με εκείνο της ερμαφρόδιτης άλλης εκδοχής, που είδαμε και στις οθόνες να κερδίζει διακρίσεις στη βιομηχανία του θεάματος. Όχι.
Τετριμμένο το θέμα μου όσο και νέο, μόδα!
Από το Μιλάνο στο Σύδνευ και από τη Γερμανία στη Νέα Υόρκη στην επίδειξη πρόσφατα στις 10 Φεβρουαρίου, τώρα πάλι η εβδομάδα στην Αγγλία και ξανά Μιλάνο !



Η αβρή βιομηχανία της υψηλής ραπτικής, των κερδών και των υψηλών τιράζ και τζίρου, δίνει το παρόν έξω από τα χωρικά της ύδατα ή μάλλον τη γενέτειρά της το Παρίσι. Παλιοί οίκοι, νέα ονόματα, χρώματα, τάσεις και. .ψηλά καπέλα γοητεύουν τη ματιά μας και τη ματαιοδοξία μας, στις οργανωμένες επιδείξεις και αρτίστικα shows.
Η εικόνα για παράδειγμα από την επίδειξη της Prada στο Μιλάνο, θυμίζει πίνακα αφηρημένης ζωγραφικής, βγαλμένη από πλούσια χρωματική παλέτα.

Άλλο εφαλτήριο για μόδα, είναι τα διάφορα φιλανθρωπικά γκαλά, ή οι βραδιές απονομής βραβείων όπως των Oscar ή των BAFTA ή του γκαλά υψηλών διακρίσεων στο Leipzig
Μοντέλα εκεί γίνονται οι επώνυμες star και διάττοντες οι επώνυμοι μόδιστροι και οι βοηθοί τους όσο και παράλληλα οι άλλοι δημιουργοί κοσμημάτων, παπουτσιών, αξεσουάρ.


Για παράδειγμα στις απονομές ΒΑFTA (The British Academy of Film and Television Arts) πρόσφατα στο Λονδίνο , o Λακρουά όπως φορέθηκε από τη Νewton (βραβεύτηκε για το Crash) κονταροχτυπήθηκε στο κόκκινο χαλί, με τον Λανβέν της Τheron, την Καρολίνα Χερέρα της Zellweger, τη Μαρσέζα της Mischa Barton, τον Τζόρτζιο Αρμάνι της Zhang Ziyi, ή την Πράντα της Christina Ricci..

Ενώ στις υψηλές διακρίσεις γυναικών βραβεύτηκαν κυρίες για πολλούς λόγους αλλά και το απόλυτο στυλ της προσωπικότητάς τους όπως η Linda Evangelista στη φωτογραφία.


Στην Ελλάδα τέτοιες εμπνευσμένες εβδομάδες μόδας, με διεθνείς επώνυμες συμμετοχές, δύσκολα θα δούμε. Ας περιοριστούμε στους εγχώριους μόδιστρους και εφόσον υπάρξει εμπνευσμένος οργανωτής, για επίδειξη ελληνικής μόδας (αχ που είσαι Τσεκλένη..).

Ενημερωθείτε κυρίες μου και χωρίς να καταντήσετε fashion victim με .. εκκεντρικές επιλογές, που αφορούν αξεσουάρ και παπούτσια,

όπως ο συνδυασμός κάλτσας και.. σανδάλου, δημιουργήστε το προσωπικό σας γούστο στην εμφάνισή σας και σε ότι συνιστά την καθόλου προσωπικότητά σας!

Ύστερον: Η "δική μου" επίδειξη, γίνεται σε ρυθμούς Μelissa Etheridge - The Road Less Traveled, αφιερωμένο σε όλους σας!

Σκοτώνουν τα τραίνα και πριν να γεράσουν

Ένα σοβαρό ατύχημα με δύο νεκρούς και 18 τραυματίες έγινε, στη σιδηροδρομική γραμμή Σερρών - Αλεξανδρουπόλεως. Συνέβη, όταν παράτολμος αγρότης έπαιξε τη ζωή του ρώσσικη ρουλέτα, επιχειρώντας να διασχίσει από τα λασπωμένα χωράφια τη σιδηροδρομική γραμμή, ενώ πλησίαζε με ταχύτητα το τραίνο. Λόγω της ταχύτητας που είχε αναπτύξει η αμαξοστοιχία Ιntercity , ανατράπηκαν τέσσερα βαγόνια,μετά τη σύγκρουση. Ένα κορίτσι 23 ετών καταπλακώθηκε και σκοτώθηκε, άλλοι 18 από τους 101 επιβάτες τραυματίστηκαν.

Τι τραγική προσγείωση στη ρομαντική μας απογείωση της περασμένης μας γραφής.
Σκοτώνουν τα τραίνα όταν τα υποτιμάς.

Ακίνδυνα τραίνα είναι αυτό αριστερά το μνημείο του τραίνου απο τούβλα στο Darlington ή εκείνο στο Μουσείο.
Σκεφθείτε να είχαμε τα τραίνα με τις ταχύτητες των γερμανικών ή των Γιαπωνέζικων.


Φαίνεται ότι η πολιτική της μη επέκτασης των σιδηροδρομικών συρμών σε όλη την Ελλάδα, βασίζεται σε αυτήν ακριβώς την.. επαναστατική σκέψη: "Πόσα σε αριθμό, ατυχήματα έχουμε γλυτώσει που δεν επεκτείνεται το δίκτυο των γραμμών σιδηροδρόμου, μια και δεν μπορείς να βασίζεσαι στην επιλεκτική σε ώρα κινδύνου και ενδημούσα "μαγκιά" του νεοέλληνα!"

Η αναξιόπιστη ποιότητα των γραμμών όμως; Ποιός μπορεί να καθησυχάσει τον κόσμο που ταξιδεύει, ότι δεν κινδυνεύει απο την ποιότητα ή την παλαιότητα των υλικών;


Πολυσύχναστους κόμβους όπως αυτός στις Βρυξέλλες, στη φωτογραφία κάτω, δεν θα έχουμε τη δυνατότητα να δούμε στην Ελλάδα.


Ατυχήματα όμως συμβαίνουν και χωρίς πίεση κυκλοφορίας, που υπάρχει αλλού.
Μήπως ήρθε η ώρα να εξετασθεί το δίκτυο και οι δυνατότητες επέκτασής του; Για να μη ζηλεύουμε τα τραίνα των μεγάλων ταχυτήτων που θα μπορούσε και επιβάλλεται, σαν σύγχρονη πολιτεία, να έχουμε.

-οι βασικές φωτογραφίες είναι του μοναδικού Ian Britton - fotos'blog

Η τρίτη -σιδηρά-κυρία της Κυβέρνησης

Προφητική η παραπάνω φωτογραφία του 2003 όταν η κυρία Μπακογιάννη συναντούσε σε διεθνές meeting τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, Ανάν.
Καλωσορίζουμε τη νέα κυρία της κυβέρνησης και πρώτη ποτέ, της εξωτερικής μας πολιτικής. Σιδερένια! 'Αμποτε το λαμπρό της χαμόγελο να φωτίζει το πρόσωπό της, να μη χρειαστεί να σκιαστεί ποτέ, για κείνη και για εμάς.

Τώρα για τον περίφημο κήπο της Ριζάρη, δεν έκανε τίποτε-oύτε καν μας απάντησε- αν και πολλοί απο εδώ, την παρακαλέσαμε. Ας θεωρήσουμε ότι κάπου θα το έχει αναθέσει και ίσως ο διάδοχός της μπορέσει να το δει θετικά.

Ο άλλος τίτλος που θα διάλεγα για το σημερινό μου σημείωμα, θα ήταν "Η κυρία που στην Τουρκία τη φώναζαν Γιώργο" για να λογοπαίξω με τον τίτλο εδώ, της mirandolina! Tι ακριβώς σημαίνει αυτό, που έγραψαν πολλές Τουρκικές εφημερίδες με ενθουσιασμό για την εκλογή της ή ΤΙ ακριβώς περιμένει η Τουρκία απο την Ντόρα μας, εδώ είμαστε, θα το δούμε.


Αλήθεια δεν θυμάμαι να την έχω δεί να χορεύει, πολύ περισσότερο, ζεϊμπέκικο! Άρα, δεν ήταν αυτό το κρίσιμο στοιχείο επιλογής της απο τον κ.Καραμανλή.
Ούτε φαντάζομαι, το ότι απόφοιτος του τμήματος Δημοσίου δικαίου της Νομικής, χειρίζεται άριστα τρείς ξένες γλώσσες!

Σαν γυναίκα, ομολογώ, αισθάνομαι περήφανη για τη θέση που ορίζει πλέον. Σαν κάτοικος της Αθήνας, που είδε τη Δήμαρχό της να εκλέγεται η πρώτη δήμαρχος παγκόσμια, που έφερε σε πέρας την πρόκληση για την ετοιμότητα της πόλης μας κατά τους Ολυμπιακούς αγώνες 2004, είμαι σίγουρη, ότι το ΥΠΕΞ είναι σε καλά χέρια.

Λαύρο πάθος και comic στοιχείο, ανήμερα Αγ.Βαλεντίνου

"By blood, we are immersed in love of you.
The youth lose their heads for your sake.
I come to you and my heart finds rest.
Away from you, grief clings to my heart like a snake.
I forget the throne of Delhi
when I remember the mountain tops of my Afghan land.
If I must choose between the world and you,
I shall not hesitate to claim your barren deserts as my own".

Ahmad Shah Durrani (Pashto Poet)


Το ποίημα του ποιητή της φυλής Παστούν του Αφγανιστάν μου θύμισε κάπως αδιόρατα το τραγούδι με τη φωνή του Βιολάρη " αν σ' αρνηθώ, αν θα σε λησμονήσω" όταν τραγούδαγε για τη δική του πατρίδα και θέλησα να το προτάξω, σε αυτό το βιαστικό πέρασμα, από τη γη των Αφγάν, την παλιά Αριάνα, με αφορμή τις δραματικές διαμαρτυρίες για τα cartoon του Προφήτη.

H ακριβή πατρίδα του Durrani, ακόμα και χιονισμένη, θυμίζει κρανίου τόπο, σεληνιακό τοπίο σε μας και δεν μας εξηγεί πως γίνεται μακριά της, εκείνος, να νοιώθει τη λύπη φίδι που του δαγκώνει την καρδιά. Όμως είναι η πατρίδα του, η γή των ονείρων του, τα χώματά του, η τιμή και η υπερηφάνεια του, που είναι βαθιά ριζωμένες στη φύση του.

Πλούσια προφανώς σε κοιτάσματα χαλκού, ψευδάργυρου, σιδήρου, πολύτιμων και ημιπολύτιμων λίθων και πετρελαίου, κατοικείται απο έναν θεόφτωχο λαό, που μόνη πηγή εισοδήματος έχει την κατευθυνόμενη καλλιέργεια οπίου.



Ζωροαστριστές στην αρχή οι ορεσίβιοι καβαλάρηδες, όπως θέλει η ρίζα του ονόματός τους, ασπάστηκαν οι περισσότεροι τις αρχές του ισλαμικού νόμου, όταν ο σουλτάνος Qais Abdur Rashid, γενάρχης των Παστούν γνώρισε στη Μεδίνα τον Προφήτη Μωάμεθ και επέστρεψε μουσουλμάνος στη χώρα του. Σήμερα 80% σουνίτες και 20% σιίτες συστήνουν τη μουσουλμανική πλειοψηφική ταυτότητα του λαού με ελάχιστους Ινδουϊστές και Σίχ. Η γλώσσα τους έχει διαλέκτους, για αυτό οι περισσότεροι Αφγανοί είναι δίγλωσσοι. Οι μισοί μιλούν φαρσί τα.. dari, (dari=farsi=περσικά) ενώ 35% από τους υπόλοιπους τα Pashtu.

Από εκεί πέρασαν δυναμικοί λαοί κατακτητές, Μήδοι, Πέρσες, Έλληνες, Ασσύριοι,Oύνοι, Άραβες, Τούρκοι, Βρετανοί, Σοβιετικοί, φανατικοί ισλαμιστές Ταλιμπάν και τελευταία Αμερικάνοι, με αφορμή τον κρυπτόμενο Oσάμα Λάντεν και την τρομοκρατία.

Αντιδρώντας στη στρατηγική του Μπούς, που ανακοίνωσε ότι σε αυτόν τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας «αυτοί που δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας», τα τελευταία δύο χρόνια ο Αφγανικός πληθυσμός πέρασε από το να κινδυνεύει, στο να θεωρείται ο ίδιος επικίνδυνος. Αυτή η λογική του άσπρου-μαύρου συγκρούεται με τη βασική αρχή που δηλώνει ότι δεν υπάρχουν καλά ή κακά θύματα.
Έτσι οι Αφγανοί, πρώην θύματα των Ταλιμπάν εκδικούνται , θύτες, την Αμερική και τη Δύση, ακόμα και στο πρόσωπο αυτών που ήρθαν να τους βοηθήσουν π.χ. των Γιατρών χωρίς σύνορα, που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα όταν σκοτώθηκαν πέντε συνάδελφοί τους.

Η ζωή μου είναι όπως μια κινηματογραφική ταινία, όπου δεν υπήρχε καλό σενάριο παρά μόνο σκοτωμοί και ξανά σκοτωμοί. Αλλά τώρα άνοιξαν τα σχολεία. Δεν θα ξανασυμβεί αυτό, είπε στον ρεπόρτερ του ΒΒC ο Mohammad Ramin. 'Εχει στήσει το κινητό του ανταλλακτήριο χρήματος, στο Kandahar και αισιοδοξεί, ότι η μόρφωση θα ανεβάσει και το επίπεδο του λαού του.




"I have a message - we will win after all these difficult years.
The thing that makes me most happy is when I see kids going to school. None of them are going to pick up a gun and do bad things", δηλώνει ο Μohammad.

Tα σχολεία ανοίγουν μεν, αλλά καίγονται. Οι εχθροί μας τα καίνε δηλώνει κάποιος και εννοεί τους Ταλιμπάν, που έκλεισαν τα σχολεία και απέκλεισαν τα νέα κορίτσια απο τη μόρφωση, ενώ άλλος εννοεί ως εχθρούς, τους Πακιστανούς, που δεν θέλουν να ορθοποδίσει η χώρα του.
Άλλοι αισιοδοξούν για την πορεία των πραγμάτων που δεν μπορούν να διορθώσουν σε 5 χρόνια τη ζημιά που έγινε τα περασμένα 25, αλλά η πραγματικότητα είναι σκληρή. Ενώ τρίτοι θυμούνται πόσο ωραία ήταν η ζωή επι Ταλιμπάν, όπως ο φούρναρης που βλέπει να ακριβαίνει κάθε μέρα ακόμα και η..λάσπη,για να επιδιορθώσει το φούρνο του. Κάποιοι, πάλι, αισθάνονται περήφανοι που κερδίζουν τον σεβασμό άλλων χωρών, σαν χώρα ισότιμη, ή που νοιώθουν επιτέλους ελεύθεροι και όχι δούλοι. Πολλοί φυγάδες στο Ιράν ή εργάτες στο Πακιστάν, επέστρεψαν να εργαστούν στη χώρα τους.

Πως αυτός ο περήφανος λαός, με την κουλτούρα που η ποίησή του καταδείχνει,
που γνωρίζει ότι η ειρήνη του εξαρτάται απο τον αφοπλισμό των ηγετίσκων που έχουν ένοπλες φατρίες ακόμα,
που απεχθάνεται τον φανατισμό των ταλιμπάν,
που θέλει να μορφωθεί και να αναπτύξει αισθητήρια,
που θέλει το σπίτι του να έχει ανέσεις όπως το τρεχούμενο νερό και η ηλεκτροδότηση,
άγεται στη βίαιη διαμαρτυρία, με δώδεκα νεκρούς από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ, για τα περίφημα καρτούν της Δανίας, που σίγουρα κανείς τους, πολύ περισσότερο οι γυναίκες πίσω απο την μπούργκα, έχoυν δεί;


Οι Ευρωπαίοι, που ήταν, είναι ακόμα, ευαίσθητοι σε ότι αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα, και την προσωπική ελευθερία ξαφνικά αντιμετωπίζουν την αλήθεια της διαφοράς κουλτούρας. Καλούνται να υπερασπιστούν εκείνους, που είναι έτοιμοι "δια σιδήρου και πυρός", να επιβάλλουν ό,τι η πίστη τους καλεί, ακόμα και αν πρόκειται να στραφούν εναντίον των σωτήρων τους. Ακόμα και μέσα στη χώρα που τους φιλοξενεί και οριοθετεί την ελπίδα του μέλλοντός τους (γεγονότα Γαλλίας)



Απο την άλλη πλευρά, μπαίνουν συλλήβδην, στη μαύρη λίστα μαζί με τους Εγγλέζους, Αμερικάνους, Ισπανούς και Ιταλούς, λόγω της εμπλοκής τους στο Ιράκ και οι υπόλοιποι αμέτοχοι, ειρηνιστές Ευρωπαίοι, όπως π.χ. οι Δανοί ή οι Γάλλοι.

Τι πρέπει να περιμένουμε ακόμα, βλέποντας τα νέα και ακούγοντας την αυστηρή σιδηρά κυρία της εξωτερικής πολιτικής του Λευκού οίκου;
Τι θα πρέπει να περιμένει η Ευρώπη με το άνοιγμα των κόλπων της σε ισλαμικές χώρες, όπως η επιδοτούμενη απο τους Αγγλοσάξονες Τουρκία;


Το cartoon του Simanca, είναι απο τη συλλογή του Daryl Cagle.

Ύστερον: Απολαύσατε ένα oldish αλλά πάντα επίκαιρο, εδώ, αφού το black velvet πήγε στο προηγούμενο ποστ λόγω θέματος!

Αρχαίον πνεύμα, πως αγνοείς τα ..twists;

Μια επισκόπηση σε όσα γράφονται για τους χειμερινούς Ολυμπιακούς που ετοιμάζει η Ιταλία στο Torino, μου έφερε μια ελαφρά πίκρα, για το πως επιδοτεί το διεθνές στερέωμα αυτή την ετοιμασία, χωρίς ειρωνίες, χωρίς επικρίσεις,(υπάρχουν πάντα οι εξαιρέσεις) αντίθετα με μια αίσθηση χαρούμενης αναμονής, για την a priori επιτυχία των αγώνων, την οποία δεν έχουμε και εμείς κανένα λόγο να μην ευχόμαστε. Ακόμα και η προσπάθεια να γίνουν Τorino-τεροι των Torin(o)-αίων προσπαθώντας να μην αποκαλούν Turin, όπως συνηθίζουν oι αγγλοσάξονες, τη γνωστή πόλη, δείχνουν τη διάθεση και την προσπάθεια επιδότησης των χειμερινών Ολυμπιακών αγώνων, στην όμορφη πολιτεία του Ιταλικού βορρά. Μια διαφορά στάσης απέναντι στην bella Italia και την όμορφη πρωτεύουσα των Αθηνών..

Οι Ολυμπιακοί αγώνες επι 12 αιώνες στην αρχαιότητα,απο το 776 π.Χ μέχρι το 393μ.Χ, δεν συμπεριλάμβαναν κανένα απο τα αθλήματα, που συμπεριλαμβάνονται στους νεώτατους Χειμερινούς Ολυμπιακούς, με πρώτους αυτούς, στο Chamonix της Γαλλίας,το 1924. Στη φωτογραφία δεξιά, η πρώτη νικήτρια στο figur skating, των πρώτων χειμερινών αγώνων και των επόμενων το 1936, η Νορβηγή Σόνια Χέννυ.

Γνωστή λοιπόν, ήταν η συμμετοχή του Πλάτωνα, πρωταθλητή δις στο Παγκράτιο,στους αρχαίους Ολυμπιακούς. Γνωστές και οι συμμετοχές και άλλων επώνυμων, όπως ο Πυθαγόρας, ο Σωκράτης, ο Αριστοτέλης και ο Ιπποκράτης. Γνωστή και η μόνη γυναικεία νίκη στα 396π.Χ αλλά και στα392 π.Χ.-και αμφιλεγόμενη συμμετοχή αφού απαγορευόταν στις γυναίκες να συμμετέχουν στους αγώνες- ήταν, της Κυνίσκα, της μακρινής μου πατριώτισσας, κόρης του Αρχίδαμου βασιλιά της Σπάρτης. Νίκησε το άρμα της και έτσι όπως συνηθιζόταν, τον κότινο δεν τον έπαιρνε ο οδηγός του άρματος ή ο ιππέας του αλόγου, αλλά ο ιδιοκτήτης, δηλαδή μια γυναίκα!


Αν οι Ολυμπιακοί του Χειμώνα γινόντουσαν στο ..φεγγάρι, που ακριβώς θα γινόντουσαν; Ρητορική ερώτηση της ΝΑΣΑ που δίνει φωτοαναλυτικά την απάντηση στο σχετικό link! Στις Άλπεις του Φεγγαριού!


Όμως η επίσημη έναρξη έγινε χθές και σήμερα, πρώτη μέρα των αγώνων ξεκίνησε και το άθλημα που αγαπώ το figure skating, με τις εμφανίσεις των πρώτων ζευγών.

Το καλλιτεχνικό πατινάζ, λοιπόν, περιλαμβάνει ατομικό γυναικών, ατομικό ανδρών, ζευγάρια και χορό στον πάγο. Η προσπάθεια ένταξής του στους Ολυμπιακούς, ξεκινά απο τους θερινούς του 1908, με το σκεπτικό ότι μπορεί να γίνει το τουρνουά σε εσωτερικό χώρο, όμως το 1924, στο Σαμονί γίνεται επίσημα άθλημα των Χειμερινών Ολυμπιακών.


Δεν ξέρω αν η αγάπη μου για τις παγοδρομίες ξεκινά απο τις μαγικές στιγμές στις σελίδες του βιβλίου τα Ασημένια παγοπέδιλα, που διάβαζα σαν παιδί, ή απο την αγάπη μου για την τέχνη του αθλήματος και την ομορφιά που προσφέρει η δυνατότητα της επιβολής του ανθρώπινου πνεύματος, πάνω στο σώμα.
Οι καταπληκτικές φιγούρες, οι περιδινήσεις, η εκμετάλλευση των φυσικών δυνάμεων που ασκούνται στα τέλεια κορμιά των αθλητών,η πειθαρχία, ο συγχρονισμός, οι χορευτικές τους ασκήσεις, με γοητεύουν.
Τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη, η εκπαίδευσή τους πολύωρη και σκληρή, ειδικά όταν πρόκειται για ζευγάρια,που χρειάζεται και να συγχρονιστούν. Ατυχήματα όπως αυτό της Ολγα Προκουρόνοβα,. που έκανε το ζευγάρι να εγκαταλείψει τον αγώνα, πρόσφατα στη Γαλλία, ενώ η κοπέλλα χρειάστηκε να νοσηλευτεί στο Νοσοκομείο βαριά τραυματισμένη, είναι σπάνια.
Οι τραυματισμοί όμως συχνοί και επώδυνοι, όπως του Zhao, στη φωτογραφία αριστερά με τη Shen,
στον Αχίλλειο τένοντα τον περασμένο Αύγουστο. Στη θέση τους η Κίνα προωθεί τους συνονόματουςZhang -καμμία συγγένεια με τη Ziyi?- που απειλούν με την τουίστ λίφτς και τα πετάγματά τους, Ρωσσία και Αμερική.
Πολλά τα στοιχήματα για χρυσό μετάλλιο, όπως για τη Ρωσσίδα Irina Slutskaya και τον πατριώτη της Evgeny Plushenko, των Αμερικανίδων Sasha Cohen δεξιά κάτω,Michelle Kwan ή της Carolina Kostner, αριστερά, αλλά ποιοί θα είναι τελικά οι νικητές;


Για τα ζευγάρια, τα προγνωστικά μιλούν για αμερικάνους, τους Rena Inoue και John Baldwin και Ρώσσους, τους Tatyana Totmiyanina και Maxim Marinin, όπως και για τους

Tatyana Navka και Roman Kostomarov (ice dancing), στη φωτογραφία αριστερά.

Απο τις λίγες φορές που θα δώ και θα απολαύσω τηλεόραση τελευταία! Παίρνω θέση και ετοιμάζομαι να γοητευτώ απο την περιγραφή του μοναδικού Αλέξη Κωστάλα, να εμπλουτίσω το λεξιλόγιό μου με αριστερό twist και τριπλό loop και να σαγηνευτώ απο τα διπλά και τριπλά axcel!
Ύστερον: Σε ανάμνηση του John Curry, του πρωταθλητή 1976 που κατάφερνε μαγικά να συνδυάσει το μπαλέττο και τον μοντέρνο χορό, πατινάροντας. Πέθανε το 1994 απο AIDS.
Υστερώτερον: Μουσική υπόκρουση MELISSA ETHERIDGE-BLACK VELVET,εδώ.