Party time!

Γιορτή και πάλι: Γενέθλια για την Juanita και τον Δύοντα/Ανατέλλοντα!

Ποτέ δεν είναι αργά για γιορτή και ευχές!
"Χρόνια πολλά και καλά " παιδιά! Να χαιρόμαστε τη συντροφιά σας!

Σε ένα πάρτυ που σέβεται τους καλεσμένους, μουσική επιλογή, κάπως κοντά στα γούστα εκείνων που γιορτάζουν!
Eτοιμάστε την playlist σας:

Για την λατινοσπουδαγμένη φιλενάδα μας ξεκινάμε με
Donde esta, Yolanda Pink Martini, Tempo Perdido (Lagrimas) και ένα.. διαβολεμένοMambo!

Διάλλειμα με αυτά: que viva la salsa, και El Dia De Mi Suerte.

Για τον φίλο μας Γιώργο, πίις οφ -rock-καίηκ και Rock With You.

Σπολάτη, φίλοι!

Επαμεινώνδας Χ. Γονατάς, 1924-2006

Άτιτλα


Είχε κρεμάσει μικρούς καφρέθτες πάνου στα δέντρα για να βλέπονται τα πουλιά.

*
Αδιαφορούσα για τα λουλούδια – κείνες τις αδηφάγες μολόχες – που χάσκανε τα στόματά τους και γαυγίζαν στο πέρασμά μου. Δεν τους έδινα ποτέ το δάχτυλό μου να το δαγκώσουν.

*
Μη ζητάτε ρολόι, δεν υπάρχει, γιατί όπως σας εξήγησα βρισκόμαστε σε μια βαθιά σπηλιά. Υπάρχει όμως το μεγάλο εκείνο μάτι μέσα στο πλεχτό κλουβί., υπάρχει και η καρδιά μου που σημαίνει τις ώρες και σας οδηγεί ανάμεσα στο σκοτάδι.

*
Υπομονή. Θα πήξει το δάκρυ , θα γίνει νησί.


Χθες, κηδεύτηκε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, ο Επαμ.Γονατάς, υπερρεαλιστής ποιητής και πεζογράφος. Γεννήθηκε στην Αθήνα αν και η καταγωγή του ήταν απο το Αιβαλί, απο οικογένεια πολιτικών. Ο ίδιος δεν χρωματίστηκε κομματικά. Σπούδασε νομικά και άσκησε δικηγορία σε μεγάλες εταιρίες.

Συμμαθητής του Μιλτου Σαχτούρη, αποκαλούσε εαυτόν "μαθητή" του Νικ.Εγγονόπουλου.

Με τον επίσης υπερρεαλιστή ποιητή Δ.Παπαδίτσα, συνεργάστηκαν στο περιοδικό "Πρώτη Ύλη" μέχρι το 1964.
Το έργο του, "Κρύπτη","Βάραθρο","Φιλόδοξος Καρδινάλιος" κ.ά., αυθεντικά πρωτότυπο, με υπερρεαλιστική γραφή.
Το τελευταίο του έργο, μια συλλογή αφηγημάτων "Τρεις δεκάρες", είναι στο τυπογραφείο.

Στην ΕΤ1, την περασμένη μόλις εβδομάδα, είδαμε σε επανάληψη αφιέρωμα στον παράξενο αυτό γέρο-ποιητή. Απο την πλούσια βιβλιοθήκη του, έδειξε να ενδιαφέρεται για λεξικά, που καταγράφουν την πρώτη ύλη της ποίησης, τις λέξεις, στο ταξίδι τους στο χρόνο, για τις πεταλούδες στον κήπο του και τις γάτες, που συμπονούσε σαν σύντροφους.

To be or not to be

Μας απασχόλησε την 1 Δεκεμβρίου 2005, την ημέρα που έγινε παγκόσμια, η υπενθύμιση για την προστασία απο το aids, με διάφορες καμπάνιες. Εφησυχάσαμε, αναλωθήκαμε σε άσκοπες κινητοποιήσεις - που υποτιμούν μάλλον την νοημοσύνη μας- για την νόσο των πτηνών και αγνοήσαμε το αμεσότερο κίνδυνο, απο τον ιό HIV, που θερίζει αδιάκριτα.
Αυτό που συνέβη σήμερα, στο γραφειοκρατικό αλλαλούμ και την κρατική μιζέρια, ήταν μάλλον απορίας άξιον, πως δεν συνέβη νωρίτερα. Μια αιμοδοσία ρουτίνας, μια αιμοληψία επαναλαμβανόμενη και κίνδυνος θανάτου για ένα δεκαεπτάχρονο κορίτσι.
Πρωτοσέλιδο χάριν εκμετάλλευσης, απο τις εφημερίδες, συνεχόμενη είδηση αδιάφορων ή χαμηλού IQ δημοσιογράφων δελτίων ειδήσεων στους τηλεοπτικούς σταθμούς, που δυναμίτιζαν το ευσυνείδητο ρεπορτάζ των νεαρώτερων συναδέλφων τους. Δαχτυλοδείχνοντας σχεδόν τον φταίχτη, με τις λεπτομέρειες του συμβάντος.

Η προσωπική και οικογενειακή τραγωδία του ανύποπτου κοριτσιού, βιώνεται, με το μέλλον ανησυχητικά ζοφερό, παράλληλα με την προσωπική και οικογενειακή τραγωδία του "θύτη" και του επόμενου θύματος ή θυμάτων.
Τι θα πρέπει να γίνει, ώστε να γίνει συνείδηση ο άμεσος κίνδυνος απο τον ιό ΗΙV; Πόσο ανεγκέφαλοι είναι όσοι πιστεύουν, ότι όλα συμβαίνουν στους άλλους;

Κίνα και επέκεινα

Χθες, ξεκίνησε στο Πεκίνο επίσημα, η εβδομάδα διεθνούς μόδας για το 2006-2007. Περισσότεροι απο 20 διάσημοι διεθνείς οίκοι, σε ξεχωριστές επιδείξεις, 120 σχεδιαστές απο 24 χώρες, θα λάβουν μέρος. Θα συναγωνιστούν με εντυπωσιακές δημιουργίες, όπως φαίνεται απο τις πρώτες φωτογραφίες, όπως αυτή κάτω αριστερά .

Στην Κίνα, που σφύζει απο δραστηριότητα, υπάρχει μια τάση να γεφυρωθούν οι αποστάσεις με τις υπόλοιπες χώρες και ειδικά τις χώρες της Ευρώπης, ενόψει Ολυμπιακών αγώνων. Για παράδειγμα υποδέχτηκαν αντιπροσωπία της Ιταλίας που έδωσε παράσταση στα πλαίσια πολιτιστικών ανταλλαγών. Οι
Κινέζοι πάλι , έστειλαν τα top-models τους να φωτογραφηθούν στη Βενετία και οργάνωσαν καλλιστεία για την μις Τουρισμό.


Οι οικονομικές δραστηριότητες στην χώρα αναβαθμίζονται, επιχειρήσεις εγκαθίστανται αλλά και η παραοικονομία ανθεί, όπως είναι φυσικό.
Τα δημοφιλή ..φρουτάκια, φυτρώνουν και στο Πεκίνο. Η φωτογραφία απο την επιχείρηση εκκαθάρισης παράνομων επιχειρήσεων.

Οι ρυθμοί των Ολυμπιακών έργων είναι γοργοί. Το τίμημα για τον εκμοντερνισμό της πόλης ενόψει των Ολυμπιακών αγώνων, το πληρώνουν κατά δεκάδες οι παλιές γειτονιές.

'Οπου υπάρχει ο χαρακτήρας "chai=καταστροφή", σημαίνει ότι το κτίριο είναι για κατεδάφιση και είναι πολλά, ίσως, τα σημαδεμένα. Στη θέση τους, θα ανεγερθούν μοντέρνα κτίρια, ικανά να στεγάσουν μετά, τις αυξημένες ανάγκες κατοικίας, μια και η αστυφιλία αυξάνεται τελευταία και στην Κίνα. Αλλά και ότι οι επι τούτου σχεδιαστές πολεοδόμοι αποκαλούν "Πύλη χαράς και ξενοιασιάς", δηλαδή Shopping malls, εστιατόρια, καφετέριες αλλά και σύγχρονα γραφεία.
`
Ανοίγεται στον επισκέπτη και η "απαγορευμένη πόλη", όπου στο Μουσείο των θησαυρών συγκεντρώνονται πολύτιμα αντικείμενα, όπως αυτή η επισμαλτωμένη τσαγιέρα.

Το Πεκίνο φιλοξενεί όλους τους εργάτες που συγκεντρώθηκαν εκεί απο τις περιοχές τους, συνήθως σε κοινούς κοιτώνες. Συνήθως σε πρόχειρα καταλύματα κοντά στα εργοτάξια. Στους καταυλισμούς, μπορούν να μαγειρέψουν ή να πλύνουν τα ρούχα τους.


Αλλά υπάρχουν και εκείνοι, που άφησαν πίσω τις αγροτικές δουλειές τους και ονειρεύονται ένα καλύτερο οικονομικό μέλλον έστω και αν πληρώνεται στο πέμπτο του μισθού των άλλων. Αυτοί που κοπαδιαστά συρρέουν στο Πεκίνο ζητώντας δουλειά στα έργα. Αργότερα θα προστεθούν σε εκείνους που θα παραμείνουν στις πόλεις, επιτείνοντας το πρόβλημα της αστικής εποίκησης.
Μέχρι το 2020 υπολογίζουν ότι θα συρρεύσουν στις πόλεις σε μια έντονη κίνηση αστυφιλίας, πληθυσμοί, με ρυθμό που δεν έχει ξανασημειωθεί στον κόσμο!


-Οι δύο τελευταίες αριστερά φωτογραφίες είναι της Adrian Cooper. Οι άλλες, άγνωστων Κινέζων φωτογράφων.
-Το μουσικό άκουσμα απο τους "Pink Martini-Kikuchiyo To Mohshimasu".

Με γέλασε μια χαραυγή

<<Το χάραμα επήρα
Του Ήλιου το δρόμο,
Κρεμώντας τη λύρα
Τη δίκαιη 'ς τον ώμο,
Κι' απ' όπου χαράζει
Ως όπου βυθά,
Τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι.>>Διον.Σολωμός



-Για τούτο, κατά τα χρόνια της σκλαβιάς, χιλιάδες παλληκάρια σφαχτήκανε και κρεμαστήκανε και παλουκωθήκανε για τη πίστη τους, αψηφώντας τη νεότητά τους, και μη δίνοντας σημασία στο κορμί τους και σε τούτη την πρόσκαιρη ζωή. Στράτευμα ολάκερο είναι οι άγιοι νεομάρτυρες, που δε θανατωθήκανε για τα υλικά αγαθά τούτης της ζωής, αλλά για την πολύτιμη ψυχή τους, που γνωρίζανε πως δε θα πεθάνει μαζί με το κορμί, αλλά θα ζήσει αιώνια. Ακούγανε και πιστεύανε ατράνταχτα τα λόγια του Χριστού, που είπε: «Μη φοβηθήτε εκείνον που σκοτώνει το σώμα, και που δεν μπορεί να κάνει τίποτα παραπάνω. Αλλά να φοβηθείτε εκείνον που μπορεί να θανατώσει και το σώμα και την ψυχή.»

Εκείνος οι απλές ψυχές, που ζούσανε στα βουνά και στα ρημοτόπια, ήτανε διδαγμένες από τους πατεράδες τους στην πίστη του Χριστού, και γνωρίζανε, μ’ όλο που ήτανε αγράμματες , κάποια από τα λόγια του, όπως είναι τούτα: «Τι θα ωφελήσει άραγε τον άνθρωπο, αν κερδίσει τον κόσμο όλο, και ζημιωθεί την ψυχή του;» «Η ψυχή είναι πιο πολύτιμη από τη θροφή, όπως το κορμί από το φόρεμα!» -κ.ά.
«Πονεμένη Ρωμιοσύνη» Φώτη Κόντογλου Εκδ. Αστήρ


Η συνείδηση ο άγραφος ριζωμένος νόμος που γεννιέται και πεθαίνει μαζί μας, η πυξίδα που κατευθύνει τους πλόες μας, διαγράφει το πλαίσιο που κινούμαστε στο χωρόχρονο.

Η συνύπαρξη των γενεών στο χώρο, μας φορτώνει το βάρος της πνευματικής κληρονομιάς και διαδοχής.

Η σύγκρουση της Ελευθερίας με τη δήθεν ελευθερία επιλογών , έχει σχέση όσο η κριτική σκέψη, με την παθητική παραδοχή.

Ζήτω η 25 η Μαρτίου, με ό,τι συμβολίζει η Ημέρα..


ΘεόδωροςΚολοκοτρώνης: o Λόγος στην Πνύκα (απόσπασμα)
-Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση.

Εις τον πρώτο χρόνο της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι. Ο ένας επήγεν εις τον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδον και εάν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία, και ίσως εφθάναμε και έως την Κωνσταντινούπολη. Τόσον τρομάξαμε τους Τούρκους, οπού άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακρά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός, και ένα καράβι μιαν άρμάδα...

Εγώ, παιδιά μου, κατά κακή μου τύχη, εξ αιτίας των περιστάσεων, έμεινα αγράμματος και δια τούτο σας ζητώ συγχώρηση, διότι δεν ομιλώ καθώς οι δάσκαλοι σας. Σας είπα όσα ο ίδιος είδα, ήκουσα και εγνώρισα, δια να ωφεληθήτε από τα απερασμένα και από τα κακά αποτελέσματα της διχονοίας, την οποίαν να αποστρέφεσθε, και να έχετε ομόνοια. Εμάς μη μας τηράτε πλέον. Το έργο μας και ο καιρός μας επέρασε. Και αι ημέραι της γενεάς, η οποία σας άνοιξε το δρόμο, θέλουν μετ' ολίγον περάσει. Την ημέρα της ζωής μας θέλει διαδεχθή η νύκτα του θανάτου μας, καθώς την ημέραν των Αγίων Ασωμάτων θέλει διαδεχθή η νύκτα και η αυριανή ήμερα. Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο, οπού ημείς ελευθερώσαμε• και, δια να γίνη τούτο, πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ομόνοια, την θρησκεία, την καλλιέργεια του Θρόνου και την φρόνιμον ελευθερία.


Υστερον: Ο πίνακας, βυζαντινής τεχνοτροπίας, είναι της Ασπασίας Μακρή.
Το παραδοσιακό άσμα είναι απο την εξαιρετική αυτή ιστοσελίδα.

Προσανατολισμοί

"Την αφρούρητη νυχτιά πήρανε θύμησες
Μαβιές
Κόκκινες
Κίτρινες

Τ’ ανοιχτά μπράτσα της γεμίσανε ύπνο
Τα ξεκούραστα μαλλιά της άνεμο
Τα μάτια της σιωπή." (Ελύτης-Προσανατολισμοί)


Η ποίηση γεφυρώνει την έννοια του χώρου και του χρόνου, της παρουσίας και της απουσίας.
Σαββατοκύριακο ενόψει. Ας αφεθούμε στα τραγούδια του Λόγου και τα ταξίδια του μυαλού και του χάρτη μας. Έτσι Λακωνικόν και ύστερον:


O καημός του θανάτου τόσο με πυρπόλησε, που η λάμψη
μου επέστρεψε στον ήλιο.

Kείνος με πέμπει τώρα μέσα στην τέλεια σύνταξη της
πέτρας και του αιθέρος,

Λοιπόν, αυτός που γύρευα, ε ί μ α ι.

Ω λινό καλοκαίρι, συνετό φθινόπωρο,

Xειμώνα ελάχιστε,

H ζωή καταβάλλει τον οβολό του φύλλου της ελιάς

Kαι στη νύχτα μέσα των αφρόνων μ' ένα μικρό τριζόνι
κατακυρώνει πάλι το νόμιμο του Aνέλπιστου. (Ελύτης- Λακωνικόν)



Υστερώτερον: Εδώ και εδώ.

Κάποιος γιορτάζει,

Γιορτάζει η φίλη Snowflake! Για την ακρίβεια γιορτάζει ο καλός της!
Εκτός απο τις ολοκάρδιες ευχές για υγεία και μακροημέρευση, των ίδιων, του εορτάζοντος ιδιαίτερα, αλλά και του αισθήματός τους, επειδή θα "πάμε" με link στο virtual party τους, ετοιμάζουμε τα δώρα μας:

-Για εκείνη Pink Martini, Una notte di Napoli και Amado mio.

-Για εκείνον Nat King Cole My Baby Just Cares for Me και Fly me to the moon

Πάντα ευτυχισμένοι παιδιά!

Δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται*

"Κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατον"

Η τραπεζική του ιδιότητα. μου τον έκανε "συμπαθή" προσωπικά, αν και τα γεγονότα στον πόλεμο τότε, ακόμα και για τον καλοπροαίρετο ερευνητή, δημιουργούν ερωτηματικά. Δυο σκέψεις λοιπόν, πριν το ανθρώπινο, "ο Θεός, να τον συγχωρήσει και αναπαύσει".
Η ανέλιξη του και αμερικανοσπουδαγμένου τραπεζικού, συνομιλητή του state department στη δεκαετία του 80 στο υψηλότερο αξίωμα της χώρας του, φαίνεται δεν ήταν τυχαία. Όπως καθόλου τυχαία ήταν, μετά την επανένωση των Γερμανιών, η δυσμένεια των ΗΠΑ στο πρόσωπο του μέχρι τότε συνομιλητή τους. Κάποιοι μιλούν για στήσιμο απο, τον κατα δήλωσή του "θεοφοβούμενο" , βρεττανό πρωθυπουργό Μπλέρ.
Ο γνωστός, επίσης "συνομιλητής" στα Βαλκάνια, πρεσβευτής των ΗΠΑ στον ΟΗΕ Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, πριν δέκα χρόνια, μεθοδεύοντας τις συμφωνίες του Ντέυτον, δήλωνε για τον Μιλόσεβιτς, ότι χαίρεσαι να κάνεις μπίζνες μαζί του. Τώρα τον αποκαλεί τέρας, εγκληματία πολέμου στη νοτιοανατολική Ευρώπη του 20ού αιώνα, και λυπάται που παραμένει στην περιοχή ακόμα, το σημάδι του.
Ο αρθογράφος των Ν.Y.Times Rog.Cohen, έγραψε «στα ψέματα του Μιλόσεβιτς περιλαμβάνεται και η προσπάθεια να σπιλώσει τους Κροάτες με τη ρετσινιά των "φασιστών" του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου» και ξέχασε φαίνεται, εβραίος αυτός, τη γενοκτονία 900.000 Σέρβων ορθόδοξων και Εβραίων απο τους Κροάτες καθολικούς Ουστάτσι. Αυτούς που διαδέχτηκε ο Τούτσμαν στην εθνικιστική πρωτοστασία για τη διάλυση της ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας.
Οι γερμανικές εφημερίδες τον αποκαλούν τύραννο και δεσπότη και απορούν που οι σερβικές εφημερίδες κυκλοφορούν με τίτλους όπως "Tον δολοφόνησαν". Ξεχνούν επίσης ότι οι Γερμανοί και ο Χανς Ντήντριχ Γκένσερ ευθύνονται εν πολλοίς για την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, επειδή πίεσαν την Ευρωπαϊκή Κοινότητα να αναγνωρίσουν μονομερώς την Κροατία και την Σλοβενία με την απειλή αποχώρησης της Γερμανίας από την Ένωση. Επίσης, πως το Μάρτιο του 1992 –ένα μήνα πριν ξεσπάσει ο πόλεμος στη Βοσνία- ο Πορτογάλος διπλωμάτης Ζοζέ Κουτιλιέρο είxε πετύχει ειρηνευτική συμφωνία για το μέλλον της Βοσνίας, που είχαν υπογράψει ο Κάρατζιτς για τους Σέρβους της Βοσνίας, ο Μπόμπαν για τους Κροάτες και ο Ιζετμπέκοβιτς για τους Μουσουλμάνους. Το ειρηνευτικό αυτό σχέδιο δεν εφαρμόστηκε επειδή ο Αμερικανός πρεσβευτής στη Γιουγκοσλαβία Γουόρεν Τσίμερμαν πήγε στο Σαράγεβο, συναντήθηκε με τον Ιζετμπέκοβιτς και τον είχε πείσει να αποσύρει την υπογραφή του από τη συμφωνία.
Περίμεναν με ενδιαφέρον τη στάση της σερβικής εκκλησίας που πολλές φορές είχε επικρίνει τη δράση του σερβικού στρατού. Μάλλον με απογοήτευση, είδαν την μετριοπαθή στάση του φρόνιμου Παύλου, γέροντα αρχιεπίσκοπου Βελιγραδίου, που μίλησε για μακροθυμία και επέτρεψε εκκλησιαστικά την κηδεία.
Ο Μιλόσεβιτς οδηγούσε τη διαδικασία "με το δικό του τρόπο" λένε, λογοπαίζοντας με την είδηση ότι στο κελί του άκουγε συνήθως τον Φράνκυ και το τραγούδι "Μy way". O reporter του ΒΒC Tim Franks καταγράφει "μετά από την παρέλαση 124 μαρτύρων κατηγορίας, 1.2οο.οοο σελίδων κατηγορητηρίου και την εμφάνιση 300 στοιχείων δεν βρέθηκε το «όπλο που κάπνιζε»." Η δίκη της Νυρεμβέργης για μεγαλύτερα κακουργήματα και παρέλαση μαρτύρων κράτησε μόνο μήνες. Οι καταδίκες εκεί, στοιχειοθετήθηκαν αμέσως.
Έδινε μαθήματα προσωπικής αξιοπρέπειας και αμφισβήτησης της νομιμότητας της δίκης, κάτι που πέρασε ως αιρετική συμπεριφορά απο τα διεθνή μέσα. Εγκαλούσε τον Κλίντον για μάρτυρα της δίκης του, επειδή "ως πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ ο κ. Κλίντον είχε συνεχή ρόλο και γνώριζε τα γεγονότα που σχετίζονται με το κατηγορητήριο", που δεν αποδέχτηκαν εκεί στις ΗΠΑ.

Δικαστής του η "περίεργη" Carla de Ponte, που σε συνέντευξη της στην ιταλική εφημερίδα "Repubblica" δίνει μια άλλη διάσταση στο θέμα. "Μπορεί να ήταν η τελευταία πρόκληση που μας έκανε. Και να αυτοκτόνησε;", διερωτάται η ίδια, η οποία αγνοεί ότι έχει σχέση με ευθύνες άλλων, σε θέματα εγκλημάτων πολέμου.
Τελευταία θα σημειώσουμε τη σύμπτωση των τεσσάρων θανάτων, μια και πρόκειται για τον τέταρτο κρατούμενο που πεθαίνει στις φυλακές του ICTY. Την προπερασμένη Κυριακή αυτοκτόνησε ο Μίλαν Μπάμπιτς, πρώην ηγέτης των Σέρβων στις Κροατίας και πρόεδρος στις αυτόκλητης Σερβικής Δημοκρατίας στις Κράινα. Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες ανέφεραν πως βρέθηκε κρεμασμένος στο κελί του. Στο κελί του φέρεται να αυτοκτόνησε το 1998 και ο Σερβοκροάτης Σλάβο Ντοκμάνοβιτς, ενώ την ίδια χρονιά είχε πεθάνει από στομαχική αιμορραγία ο κρατούμενος Μίλαν Κοβάσεβιτς.
Οι σοσιαλιστές, έχουν πλέον "μάρτυρα" και ευελπιστούν να αυξήσουν τις 22 απο 250 έδρες στη Σερβική Βουλή.
Σήμερα ανακοινώθηκε ότι Κροάτες, Σέρβοι και Αλβανοί κρατούμενοι στη Χάγη, κάνουν απεργία πείνας, εκφράζοντας φόβους και για τη δική τους ζωή.
Η κηδεία του θα γίνει στην ιδιαίτερη πατρίδα του το Σάββατο μετά το λαικό προσκύνημα της σορού, στο Μουσείο της Επανάστασης.

Το μουσικό κομμάτι, για βιολί Οpus.4, του Vivaldi. Η φωτό δανεική απο το SpiegeL

*ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η φράση "Δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται", σημαίνει, σε ελεύθερη μετάφραση, "όταν πέσει η βελανιδιά, τότε ο καθένας μπορεί να κόψει ξύλα"! Το απόφθεγμα στηρίζεται στη δυνατή μεταφορά της εικόνας του δένδρου του δάσους που φθάνει και τα 30 μέτρα. Η ψηλή και γερή βελανιδιά δεν είναι εύκολο δένδρο για ξύλευση. Μόνο λίγοι την καταρρίχνουν και ξυλεύονται. Όταν όμως το ίδιο το δένδρο από τα χρόνια, από αρρώστεια ή αδυναμία πέσει, τότε όλοι μπορούν να κάνουν το κομμάτι τους σαν επαΐοντες υλοτόμοι, τότε ο καθένας μπορεί να την κόψει ξύλα για το τζάκι του...
Έτσι και στη ζωή, όσο ο άνθρωπος έχει δύναμη, εξουσία, πλούτο,ομορφιά, κανείς δεν τον φθάνει,κανείς δεν τον αγγίζει, παρεκτός και είναι ειδικός καταφερτζής. Σαν όμως τα χάσει, τότε...γίνεται έρμαιο και άθυρμα του καθενός

Graffiti και γραφικότητες

Μια επιθετική μορφή τέχνης, θα λέγαμε για τα γκράφιτυ που τελευταία κατακλύζουν και την πόλη μας. Άλλοτε δηκτικά, άλλοτε έξυπνα άλλοτε κραυγαλέα, μπήκαν στην καθημερινή διαχείριση των εικόνων στο διάβα μας.
Αποκύημα φευγαλέας επανάστασης, έλλειψη σεβασμού στο χώρο καταχώρησης, ξεδιάντροπος διασυρμός των επώνυμων, καταγραφή των "γραφικών", που πέφτουν στη μήνιν του χρωστήρα του καταγραφικού, του καταγραφέα.
Αυθόρμητη πράξη του γαβριά των δρόμων, ή προμελέτη, έγκλημα τέχνης, όχι κατ ανάγκην κατ'εναντίον της;

Γεγονός είναι ότι υπάρχουν οργανωμένοι "καλλιτέχνες" που αποτυπώνουν εφήμερα, και άλλοι που το αναγάγουν σε τοιχογραφίες και ένα είδος ανοιχτής έκθεσης, μια πινακοθήκη των δρόμων.

Για παράδειγμα η γκράφιτι πολιτική διαμαρτυρία, κατά της διεθνούς υποκρισίας και του εξίσου διεθνούς δικαστηρίου της, που θεωρεί εγκληματία πολέμου τον απελθόντα Μιλόσεβιτς και εξαγνίζει τον εξίσου ευθυνόμενο Κλίντον ή Μπούς ή Μπλερ. Ο Πίντερ χρειάστηκε κάποια λόγια και ένα κάρο θάρρος να υποστηρίξει τον "εγκληματία" και τη χώρα του δημόσια, ερευνητές κάποιες μέρες ερευνών να καταγράψουν τα ιστορικά στοιχεία, δημοσιογράφοι ώρες να συντάξουν τα ρεπορτάζ και έρχεται ο καλλιτέχνης του δρόμου με μερικές πινελλιές και εκφράζει το δημόσιο αίσθημα. Ποια είναι τελικά η δικαστής Κάρλα Ντεπόντε;

Στις Σέρρες ένας καλλιτέχνης, ο Χριστόφορος Μελίδης, ζωγράφισε ρεαλιστικά τους τοίχους των αποθηκών της ΔΕΗ, απεικονίζοντας την παλιά πόλη και τις γειτονιές που χάνονται, σε μια ανοιχτή πινακοθήκη.
Στην Αθήνα διασκεδάζουμε με τα πρωτότυπα συνθήματα ή εικόνες ευρηματικές όπως στη φωτογραφία του Δημήτρη.
Στη Θεσσαλονίκη ετοιμάζουν ιστοσελίδες αφιερωμένες στη νέα έκφραση τέχνης.
Στην Ευρώπη, δημιουργούν οργανισμούς προβολής και καταγραφής της εφήμερης τέχνης.

Ύστερον: Στον drugstv, My Heart Will Go On της Dion.
Στον εφηβικό Λύσιππο, Τα δειλινά, της Μοσχολιού και "Θα πιω απόψε το φεγγάρι",του Πουλόπουλου.
-Nα θυμήσω ότι στα χθεσινά σχόλια, το Αmerican Pie, ήταν για τονDimitriNikolsky.

Ύστερον: δείτε το νεώτερο δημοσίευμα, Graffiti

Χωρίς προκατάληψη

H ρομαντική διάθεση της ellinidas για "Περηφάνεια και προκατάληψη" μου θύμισε ακριβώς τους λόγους που δεν είδα -ακόμα- την αμερικάνικη βερσιόν του κλασσικού έργου της Jane Austen.
Η σειρά που παρουσίασε τελευταία το BBC, ήταν η καλύτερη απο όσες είχα δεί μέχρι τότε και ποιο κοντά στις εικόνες τις φαντασίας μου.

Ήταν, βλέπετε, απο τα πρώτα έργα που διδάχτηκα στα αγγλικά μαθήματα -τον καιρό της εφηβείας μου - και δημιούργησα τις πρώτες ρομαντικές απόψεις απο τις λιθογραφίες του βιβλίου.
Ο κ.Ντάρσυ δεν θα μπορούσε ποτε να ενσαρκωθεί από άλλον, εκτός απο τον "άγγλο υπερόπτη" Colin Firth. Η περήφανη μις Μπένετ, έμοιαζε τόσο κοντά στην απεικόνισή της απο την Jennifer Ehle. Yo λέει στην κριτική και το editorial για το σχετικό dvd.

Η Keira Knightley, λένε οι N.Y.Times δεν είναι ακριβώς η ηρωίδα της νουβέλας του 1813 όπως την περιγράφει η Αusten, όμως είναι η δεύτερη ανάμεσα σε πέντε, καλύτερη Ελίζαμπεθ Μπένετ.

Αυτό και μόνο καθώς και η υποψηφιότητα της Κeira για το Oscar καλύτερης πρωταγωνίστριας ηθοποιού, θα με κάνουν νομίζω τελικά να το δώ το φιλμ, έστω και τρέχοντας στην Aνδόρα, μια και μόνο αυτό το παίζει.
Είμαι περίεργη να δω τα κουστούμια και τις λεπτομέρειες που φτιάχνουν το κλίμα της εποχής. Περίεργη είμαι επίσης αν θα άρεσαν στη μικρή μου που βλέπει ας πούμε Corpse Bride, αυτού του είδους τα ρομαντικά έργα, μια και θα προσπαθήσω να προσεταιριστώ την παρέα της!

Νέα εβδομάδα ξεκινά, ελπίζω πιο ανάλαφρη και ελπιδοφόρα για όλους μας και επειδή μου άρεσε το σύνθημα του Νανάκου, λέω να αρχίσω τις αφιερώσεις, ξεκινώντας απο αυτόν με Santana:

Έτσι η ρομαντική Ellinida που έγινε η αιτία του ποστ, λέω να δει και να ακούσει Pride and Prejudice, σε ΥοuTube playlist!
Για το φίλο Marko (και Aurelio)με τις ευγενικές του πάντα προσεγγίσεις, διαλέγω deepPurple.
Για τον epicuro διαλέγω το ..a spell, έτσι γιατί..ζηλεύω τις φωτογραφίες του!
Για την ευαίσθητη Lemonn, το τραγούδι Una Moneda Le Di.
Για τον παραμυθά μας -Storyteller- ότι χρώμα διαλέ-ξει/γω!
Για το θείον Τραγί, που ταξιδεύει τελευταία, τούτο.
Για το Nicola ελληνικόν και Χατζηγιάννης-Θάλασσα.
Για το Λαμπρούκο ταλαντεύθηκα ανάμεσα στους Παπαρίζου(μαμπο αεα) και Μητροπάνο που κέρδισε τελικά.
Για τη rodia, Ramasoti.

Αγάπη τέλος, σε όλους σας,με τραγούδι Υπερηφάνειας που δένει με το θέμα του άρθρου, χωρίς προκατάληψη. H Miki Imai τραγουδά Pride,γιαπωνέζικα.

Μια ωραία μέρα ξημερώνει!

'Υστερον: Ενα μικρό δείγμα Firth/Ehle από τη Youtube, στη σκηνή της Λίμνης. Eδώ, από τη σκηνή της εξομολόγησης..

Στην κοιλάδα του Άδειν

Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του 'Υμνου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του 'Υμνου! (Ελύτης)



Μια όμορφη ιστορία συνδέει το σημερινό ξεκίνημα των ακολουθιών, όμορφη όπως όλες εκείνες που λέγονται απο τα βάθη της ρωμιοσύνης. Από εκείνες που παρέδιδε από γενιά σε γενιά ο απλός κόσμος, ο λαός, που συμμετείχε και δεν έστεκε αφιονισμένος θεατής της τηλοψίας.
Στα 626 μ.Χ. που λέτε, οι Άβαροι πολιόρκησαν τη Βασιλεύουσα, την Κωνσταντινούπολη δηλαδή. Οι κάτοικοι ήλθαν σε δύσκολη θέση, γιατί ο βασιλιάς Ηράκλειος και ο στρατός του έλειπαν εκτός των τειχών, σε εκστρατεία. Οργανώθηκαν και οφθαλμοφανώς βοηθήθηκαν με επέμβαση της Κυρίας Θεοτόκου που έχει και άλλες φορές σταθεί σε σωτηρία του γένους μας. Με επικεφαλής τον πατριάρχη Σέργιο και τον πρωθυπουργό Βώνο, αυθόρμητα όλοι, όρθιοι, έψαλλαν με ευγνωμοσύνη παιάνα νικητήριο, αφιερωμένο σε Εκείνη, το γνωστό Τη υπερμάχω". Αργότερα, ο Ρωμανός ο Μελωδός, συνέθεσε σε 24 "οίκους", τη γνωστή ακολουθία του "Ακαθίστου Ύμνου", για να υπάρχει η θύμηση του εκπληκτικού γεγονότος της σωτηρίας του λαού .
Η ορθόδοξη εκκλησία, τις τέσσερες Παρασκευές των νηστειών, μετά τον εσπερινό και το απόδειπνο ψάλλει τμηματικά από έξη κάθε φορά τους οίκους, του Χαιρετισμούς και όλους μαζί τελευταία, την Παρασκευή του Ακάθιστου Ύμνου.
Σήμερα στις εκκλησιές, θα απευθυνθούμε στη Μητέρα της καρδιάς μας, σαν τον λαό που πανηγύριζε, σαν τον Άγγελο Πρωτοστάτη, που τίμησε πρώτος την κόρη.
Οι Βυζαντινές εικόνες ιστορούν ανθρωπολογικά το πρόσωπο Εκείνης που αξιώθηκε να ενσαρκώσει το Χριστό, το Θεό μας.
Ο Κόντογλου, έτσι περιγράφει τη συνήθη αποτύπωση του πορτραίτου της, της εικόνας της κατά τη βυζαντινή τεχνοτροπία:

"Το κεφάλι της είναι σκεπασμένο σεμνά και σοβαρά με το μαφόριο, ένα φόρεμα φαρδύ κι’ ιερατικό σκούρο βυσσινί, που πέφτει στον ώμο της απλόχωρο, αφήνοντας να φαίνεται μοναχά το μακρουλό πρόσωπό της και τα χέρια της. Από μέσα από το σκέπασμα φαίνεται μια στενή λουρίδα από το δέσιμο του κεφαλιού της που σφίγγει το μέτωπό της και αφίνει να φανούνε μονάχα οι άκρες των αυτιών της. Το μέτωπό της είναι σαν μελαχροινό φίλντισι, αγνό, απλό και κατακάθαρο. Τα ματόφρυδά της είναι καμαρωτά, ζωηρά και μακρυά, φτάνοντας ίσαμε κοντά στ’ αυτιά της, τα μάτια της αμυγδαλωτά, ισκιωμένα, καστανά, βαθειά, σοβαρά μα γλυκύτατα, με τ’ ασπράδι καθαρό μα ισκιωμένο.
Το βλέμμα της είναι μελαγχολικό απλό, ίσιο, ήσυχο, συμπαθητικό, αγαπητό, θλιμένο μα και μαζί χαροποιό, αυστηρό μα και μαζί συμπονετικό, αγιώτατο, πνευματικό, αθώο, σκεφτικό, άμωμο, ελπιδοφόρο, υπομονητικό, πράο, σεμνώτατο, μακρυά από κάθε σαρκικόν λογισμό, καθρέφτισμα μυστικό του παραδείσου, βασιλικό και ταπεινό, ανθρώπινο και θεϊκό, άκακο, αδελφικό, ευγενικό, ελεγκτικό, άγρυπνο, γαληνό, φιλάνθρωπο, μητρικό, παρθενικό, δροσερό, καυτερό για όσους έχουνε πονηρούς λογισμούς, τρυφερό,διαπεραστικό, ερευνητικό, απροσποίητο, ηγεμονικό, συγκαταβατικό, παρακαλεστικό, αμετασάλευτο. Η μύτη της είναι μακρυά και στενή, με μέτρο, ιουδαϊκή, άσαρκη, με λεπτά ρουθούνια, λίγο γυριστή, σεμνή. Το στόμα της μικρό, ντροπαλό, φρόνινμο, κλειστό, καθαρό, ισκιωμένο κατά το μάγουλο, σαν να χαμογελά ελαφρά. Το πηγούνι της γυριστό, σεβαστό, ανεπιτήδευτο, ταπεινό. Το μαγουλό της, παρθενικό, καθαρό, χνουδωτό, ευωδιασμένο, ντροπαλό, χλωμό με μιαν ελαφρότατη ροδοκοκκινάδα. Ο λαιμός της γυρτός ταπεινά, σμίγει με το πηγούνι μ’ ένα απαλό ίσκιασμα που το λέγανε οι παλαιοί γλυκασμό. Το όλο πρόσωπό της είναι ιερατικό και θρησκευτικό, και μαρτυρά αρχαία φυλή. Τα άχραντα χέρια της είναι μικρά, στενά μακροδάχτυλα, λεπτόνυχα. Με το αριστερό βαστά τον Χριστό, και το δεξί τόχει ακουμπισμένο σεμνά απάνω στο στήθος της, σε στάση παρακαλεστική, με το μεγάλο δάχτυλο μακρυά από τ’ άλλα. Στα πιο αρχαία εικονίσματα αυτό το χέρι είναι πιο όρθιο και πιο ψηλά, κοντά στο λαιμό."


Η συνταξιδιώτισσα που θα έλεγε ο Δύων ανατέλλων, η φίλη μας Marielle, που ασχολείται με την δύσκολη τέχνη του ψηφιδωτού, μας εντυπωσιάζει με την έκφραση που δίνει στις δικές της Παναγιές. Έκφραση όπως τη θέλει για την εικόνα ο Κόντογλου.

Μεθ'ημών o Θεός, φίλοι μου, "γνώτε έθνη και ηττάσθε, ότι μεθ'ημών ο Θεός"

'Υστερον: Ο τίτλος του σημερινού μας κειμένου, μεταφορά για την περίοδο των ακολουθιών της Σαρακοστής, είναι δανεισμένος από την ομώνυμη τοποθεσία του Αγίου Όρους, του παντοκρατορινού κελλιού, όπου κατά την παράδοση, ο μοναχός διδάχθηκε απο τον Αρχάγγελο Γαβριήλ, το Άξιον Εστί,εμπρός από την εικόνα της Παναγίας, που πήρε το όνομά της απο αυτό.
Σύγκριση και απόλαυση ο ίδιος ύμνος απο μια γυναικεία φωνή, της μοναχής Marie Keyrouz, απο το Chants sacres Melchites-Hymnes a la Vierge.
Υστερώτερον: Μια ενδιαφέρουσα ιστορία ενός αντιγράφου της εικόνας του "άξιον εστιν", βρίσκεται στο Vatopaidi.wordpress.com

Oscar ο μπέμπης της Rachel ή Γιορτές και πανηγύρια τέλος

Μια χαρούμενη οικογένεια, η Ακαδημία των διακρίσεων Oscar στην 78η ετήσια σύνοδό της! Μόνο 116 υποψήφιοι για διάκριση καλλιτέχνες, συγκεντρώθηκαν στο καθιερωμένο γεύμα πριν απο την τελετή. Η αναμνηστική φωτογραφία κλείνει ελπίδες, όνειρα, χαμόγελα. Με τη λήξη της τελετής τα χαμόγελα έχουν πρόσωπο.
Οι ειδικοί, απομνημονεύουν όλους τους δημιουργούς που βραβεύονται, εμείς θυμόμαστε μόνο τα λαμπερά πρόσωπα της σκηνής και της ψευδαίσθησης των χαρακτήρων. Αυτά που θα μας κρατήσουν συντροφιά στις μοναχικές μας στιγμές ή στις φιλικές μας εξόδους. Άλλωστε ο κινηματογράφος, είναι ακόμα η αγαπημένη επιλογή του Έλληνα.
Από τις υποψήφιες για Οscar πρώτου γυναικείου ρόλου, η ήδη πολυβραβευμένη Reese Witherspoon,
τιμήθηκε με την υψηλή διάκριση της Ακαδημίας. Βραβεύτηκε και άφησε τις σημαντικές συνυποψήφιες της, ιδιαίτερα την Keira Knightley, την πανέμορφη πρωταγωνίστρια της ταινίας "Περηφάνεια και προκατάληψη", να ελπίζουν για την επόμενη φορά. Λάμπει, με το χαμόγελό της και μέσα στο ασημί κεντημένο φόρεμα του Cristian Dior.

Από του άνδρες υποψήφιους, o Philip Seymour Hoffman για το ρόλο του στο φίλμ Capote, όπου ενσάρκωσε τον ιδιοφυή ομοφυλόφιλο συγγραφέα του "Εν ψυχρώ". Toν θυμάμαι νεαρό ηθοποιό, παιδί, σαν το κακομαθημένο πλουσιόπαιδο στο κολλέγιο, στην αμερικάνικη εκδοχή του έργου "Άρωμα γυναίκας" με τον Αλ Πατσίνο. Μάλλον έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι..
Ανάμεσα στους άλλους υποψήφιους, ο παλαίμαχος "ηθοποιός των ηθοποιών" Dav.Strathairn.
Oι δεύτεροι κινηματογραφικοί ρόλοι, είχαν επίσης δυνατές επιλογές. Η γνωστή (Μούμια, επιστροφή της Μούμιας κλπ) Rachel Weisz, για το ρόλο της Τessa στο CONSTANT GARDENER.

Η συγκινημένη Rachel, δήλωσε ότι το μωρό που θα γεννήσει σε δυο μήνες, θα το ονομάσει..Oscar! H Amy Adams, είναι ανάμεσα στις απογοητευμένες συνυποψήφιες, για τη συμμετοχή της στο έργο «Junebug».

Για το δεύτερο ανδρικό ρόλο, το βραβείο δόθηκε στον γοητευτικό George Clooney. Ο ερωτιάρης γιατρός της "Εντατικής" και υποψήφιος για τη διάκριση της σκηνοθεσίας του "Καληνύχτα και καλή τύχη", ενσαρκώνει έναν πράκτορα της CIA στο φιλμ Syriana. Aν όλα πάνε καλά θα τον θαυμάσουμε προσεχώς στην Αελλώ.

Ένα, ένα τα πανηγύρια οι αγώνες και οι γιορτές κλείνουν, τελειώνουν. Ολυμπιακοί, καρναβάλια, επιδείξεις μόδας, Βafta, Oscar, Κούλουμα, όλα άφησαν τον απόηχο του τέλους τους. Η μουσική επιλογή είναι Louis.
Ξεκινάει τώρα, η περίοδος περισυλλογής και εσωτερικής αναζήτησης. Εις εαυτόν, λοιπόν.-

Οίκαδε

Πάει και αυτό το τριήμερο. Γυρίσαμε στη Φύση αλλά η αδήριτη καθημερινότητα μας έφερε πίσω στο κλεινόν Άστυ, στις δουλειές και τα προβλήματά μας. Να το σιδέρωμα που είχε μείνει πίσω, να προκαθορισμένα ιατρικά ραντεβού, να το σχολειό της μικρής και η ημέρα επικοινωνίας, ότι είχαμε ξεχάσει δηλαδή για τρεις πολύτιμες ημέρες.
Μέσα σε τρείς ημέρες μπορείς να ζήσεις μια ολόκληρη ζωή ή να συνδέσεις τα κομμάτια προηγούμενης. Προτιμήσαμε χαλαρούς ρυθμούς, μετά του συζυγάτου μου. Συναντήσαμε ανθρώπους που αγαπούμε και ανταγαπούμαστε απο εκείνους, φίλους, γείτονες που η ανθρώπινη ματιά και ο χαιρετισμός τους, είναι βάλσαμο στην καρδιά, σαν εκείνο που είχε ξεμείνει το καλοκαίρι στην ταράτσα μου. Φτιάχτηκε με τις οδηγίες της γηραιάς, της γειτόνισσας που σας μίλησα στο άρθρο της Ταραντούλας, με αγνό παρθένο λάδι και βαλσαμόχορτο ή χόρτο του Αι-Γιάννη και έμεινε στον ήλιο για σαράντα (σε μας πάνω απο 40) μέρες.

Κλαδέψαμε τα κλήματα στις κληματαριές και τα γιασεμιά που είχανε γλυτώσει τον περασμένο χιονιά. Τις τριανταφυλλιές που είχανε πετάξει μάτια, λυπήθηκα να τις κλαδέψω. Άσε που οι βέργες τους έχουν περάσει πάνω απο την κληματαριά και κάνουν όμορφο στεφάνι που θα ανθίσει προσεχώς και δεν θα χρειαστούμε Μαγιάτικο.
Στον τόπο συνηθίζουν να δίνουν παρωνύμια, έτσι εμάς μας λένε Αθηναίους αλλά και εμείς τους κολλήσαμε τα δικά μας, η γηραιά, ο Τζιμ Λόντος(λόγω δύναμης), το τεχνικό μεροκάματο( ο εργάτης που ό,τι και αν κάνει όσες ώρες και αν εργαστεί απαιτεί" ένα τεχνικό μεροκάματο")!


Ο κήπος είχε γεμίσει λάπατα και άλλα χόρτα, αλλά δεν είχα καμμία διάθεση να τα μαζέψω και πολύ περισσότερο να μαγειρέψω. Ανεβήκαμε στα Πικουλιάνικα για ζεστή σοκολάτα με γεύση φουντούκι και απεριόριστη θέα στη μικρή κοιλάδα και στα παλάτια του Μυστρά, πήγαμε στο Παρόρι να δοκιμάσουμε το συκώτι λαδορίγανη του Στράτη, τον μπακαλιάρο σκορδαλιά και τα ζουμερά του σουβλάκια και στον Αγιάννη τους λαχανοντολμάδες και τα άγρια χόρτα.
Το βράδυ στο τζάκι, ακούγαμε το δυνατό αέρα που στροβιλιζόταν με θόρυβο απο τα ανοίγματα που αφήνει ο Ταΰγετος προς την πεδιάδα. Στα κάρβουνα, στην άκρη, ψήσαμε το φημισμένο λουκάνικο του Άγι με τις πορτοκαλόφλουδες. Κραιπάλη! Όσο για το κρασί, το ντόπιο κονιακί, που ευφραίνει καρδία και πνεύμα.
Αετό δεν αμπολήσαμε, γιατί λείπανε τα παιδιά σκορπισμένα στις εκδρομές τους. Παλαιότερα στην περιοχή κολωνιάζανε αερόστατα! Μικρές αυτοσχέδιες κατασκευές, σαν καμινάδες, με πολύχρωμα χαρτιά, ιδίως κόλλες μπλε και νομίζω κερί για τον απαραίτητο ζεστό αέρα. Θυμάμαι τα ξαναμένα παιδικά και εφηβικά αγορίστικα πρόσωπα. που παρακολουθούσαν τρέχοντας την πορεία τους, μην πέσουν σε εχθρική γειτονιά. Τέτοια συμμετοχή σε παιχνίδι, δεν έχουν τα σημερινά μας παιδιά, δυστυχώς.

Στην επιστροφή, άνετα γιατί φύγαμε νωρίς, το email μου ήταν γεμάτο απο την αγάπη σας και τα μηνύματά σας αλλά και επικοινωνίες φίλων.
Ο ένας μου ευχόταν καλό μήνα και μου έστελνε το image του Μητσοτάκη που ανεβοκατεβάζει τον ώμο, ο άλλος για την πρόσκληση δουλειάς που έλαβε απο χυμώδεις διευθύντριες πωλήσεων, ο τρίτος ένα ηχητικό απο τα ΚΤΕΛ Τρικάλων ο αθεόφοβος! Έλαβα και ένα με πολλές πληροφορίες για την πολιτιστική ιστορία της Περσίας και θα δούμε πως θα το αξιοποιήσω. Μακάρι να το είχα λίγο νωρίτερα.
Ειχα στα σκαριά δυο αρθράκια ένα που ξεπεράστηκε και ένα για τα Oscar, προτίμησα όμως η επαφή μας να έχει την εξομολογητική φιλική χροιά της προσέγγισης και όλα θα ακολουθήσουν.
Ξετυλίγοντας το κουβάρι της επικοινωνίας μας, θέλω να αφιερώσω στην αγαπητή μου Juanita ένα τραγουδάκι, που τραγούδαγε τέτοια εποχή η μάνα μου (εδώ με τη Cesaria Evora-Besame mucho) και εκείνη θα καταλάβει.
-Εντάξει και σε όλους σας, αυτό, Sodade, απο τον ίδιο κύκλο τραγουδιών.-

Έαρ, με αέρα αποκριάτικο

"Στους κλώνους της Αμυγδαλιάς, σμίγουν ανθοί και χιόνια
και φέρνουνε την Άνοιξη γοργά τα χελιδόνια.." (Γ.Δροσίνης, Η πατρίδα μας).


Ημερολογιακά η Άνοιξη μπήκε ήδη. Ξανοίγει ο καιρός όμως, μετά την εαρινή ισημερία, μετά τις 21 Μαρτίου δηλαδή. Τότε περίπου, κοντά στην παρέλαση, σαν παιδιά, πετάγαμε τα παλτά του χειμώνα, στις πρόβες και ανήμερα, στα κλεφτά, το χαρτζιλίκι μας πήγαινε στα παγωτά που ξεμύτιζαν.
Ο Μάρτης δε λείπει απο τη Σαρακοστή. Το τριήμερο της αποκριάς με την Καθαρά Δευτέρα, ήταν και είναι έξοδος, εξοχή, διασκέδαση,ξενοιασιά και τραγούδι. Πέταγμα χαρταετού, κούλουμα στο Αλωνάκι του Μυστρά,
κάτω από την Παντάνασσα ή στην Αλκυόνα του Κατάκωλου ή στην Ήλιδα της Ολυμπίας, στο Πρόβαρμα, τη Γεωργιούπολη και στον Ομαλό των Χανίων, ή στη Βαρυμπόπη και το Μαύρο Λιθάρι στην Ανάβυσσο. Λουλούδια στις αμυγδαλιές και τις ροδακινιές, μπουμπούκια στις μηλιές, ανεμώνες, μαργαρίτες και καμπανούλες στα χωράφια που πρασινίζουν.


Η φύση αφουγκράζεται τον παλμό της πλάσης, ή η πλάση λούζεται στα χρώματα της φύσης, όπως ωραία το συνθέτει ο Mahler και μεταφράζει ο δικός μας Μητρόπουλος, απο το έργο του "Lieder eines fahrenden Gesellen" - Τραγούδια ενός ταξιδιάρη συντρόφου, (ή "Τραγούδια του Οδοιπόρου" όπως είναι γνωστο στα καθ'ημάς),


Βγήκα σήμερα το πρωί στον αγρό και στα λειβάδια
Η πρωινή δροσιά ήταν ακόμα επάνω στα χόρτα
Και ένας σπίνος μου 'πε χαρούμενα καλημέρα,
Δεν είναι ωραία η πλάση σήμερα;
Και αίφνης άρχισε να λάμπει όλη η ζήση (πλάση)
Από τις αχτίδες του ήλιου
Και όλα, μεγάλα και μικράΠήρανε χρώμα και ήχο.
(Μάλερ)"Ging heut' morgen ubers Feld".

Τραγουδιστή της Φύσεως, ήθελε να τον αποκαλούν ο Μάλερ όταν τελείωσε την τρίτη συμφωνία του, καθώς έγραψε σε μια φίλη του:

"Το έργο μου αυτό θα με παρουσιάσει στο κοινό ως τον Τραγουδιστή της Φύσεως- αλλά ότι αυτή η Φύση περιέχει μέσα της κάθε τι ανατριχιαστικό, φοβερό, μεγάλο, αλλά επίσης και κάθε τι γοητευτικό (ακριβώς αυτό ήθελα να εκφράσω μέσα σ' όλο το έργο μου μ' ένα τρόπο επαναστατικά εξελιγμένο), από αυτά όλα, φυσικά, κανείς δεν θ' αντιληφθεί τίποτε. Μάλιστα μου φαίνεται παράξενο πως οι περισσότεροι, όταν μιλούν για Φύση, εννοούν πάντα λουλούδια, πουλιά, τον ψίθυρο του δάσους κτλ. - το θεό Διόνυσο όμως, τον μεγάλο Πάνα, κανείς δεν τον σκέπτεται: να ένα είδος προγράμματος ή καλύτερα ένα δείγμα του πως εγώ γράφω μουσική. Είναι πάντοτε και παντού μόνον φωνή της Φύσεως."


Στην εποχή του Μάλερ (είχε την τύχη να ζήσει σε αυτό το χρονολογικό πλαίσιο), βέβαια, η Φύση ήταν πιο σταθερή από πλευράς καιρού, πιο συνεπής στην εναλλαγή εποχών, ανεξερεύνητη αρκετά, απάτητη και αλώβητη απο την επέλαση του ανθρώπινου παράγοντα και του συμφέροντος, επομένως μυστηριώδης και φοβερή. Οι προσλαμβάνουσες εικόνες, ημέρωναν τον άνθρωπο, του γλύκαιναν την ψυχή, τον έκαναν να θυμάται τη χαμένη Παράδεισο και να γίνεται ρομαντικός, ισορροπημένος, στοχαστικός, θυμόσοφος παρατηρώντας τους κύκλους της ζωής γύρω του.

Οι σημερινοί αστοί, όμως, κλεισμένοι στα τείχη των εκτρωμάτων που συνιστούν τις μεγαλουπόλεις, πως μπορούν να αφεθούν στο κάλεσμα της μουσικής και να ανατριχιάσουν στη virtual παρουσία της;
Μένουν τα πάρκα των πόλεων για να ξυπνήσουν συνειρμούς, που η ευνομούμενη Πολιτεία, φροντίζει με πολεοδομικούς σχεδιασμούς να δημιουργήσει όταν δεν υπάρχουν, ή να αξιοποιήσει αυτά που έχει. Φανταστείτε λοιπόν, μια ευαίσθητη και θαραλλέα αρχή, να μετέτρεπε π.χ. το πάρκο Ριζάρη, σε κήπο ηρεμίας, χαλάρωσης και ξεκούρασης σαν εκείνον της φωτογραφίας!



Να φυτέψει δένδρα που ανθίζουν σταδιακά όλη την Άνοιξη και οι καρποί τους φαιδρύνουν το Καλοκαίρι και το Φθινόπωρο, όπως οι κήποι με τις κερασιές στην Ουάσιγκτoν.

H εαρινή προσέγγιση διαμορφώνεται με την ανάλογη διάθεση και άκουσμα Mahler.
Καλή αποκριά, καλή Σαρακοστή!