Επιστροφή με το Χριστός Ανέστη

Επιστροφή εις τα ίδια, με το μισό κήπο πολύχρωμα, κίτρινα, ροζ και κατακόκκινα τριαντάφυλλα , λευκές κάλλες και μοσχοβολιστές πασχαλιές,αγκαλιά. Στο δρόμο, προσθέσαμε και κίτρινα μοσχοβολιστά σπάρτα, τα σκορπίσαμε σε ανθοδέσμες κατά λουλούδι και χρώματα και παρηγορηθήκαμε γιατί τελειώσανε τα όμορφα, κοντά στην ανανεωμένη ανοιξιάτικη φύση της πατρίδας.



Από τη Μεγάλη Πέμπτη που φύγαμε για την πατρίδα, οι αλλαγές μοιάζουν κοσμογονικές.
Στο μπαλκόνι μου, το αγιόκλημα άνθισε και οι αγγελικές άπλωσαν μικρά μπουκετάκια κιτρινόλευκα μικρά μοσχοβολιστά ανθάκια. Η ανθισμένη αμπαρρόριζα σκίασε την καχεκτική γαρδένια και τη βοήθησε να αναζωογονηθεί. Πελαργόνια με βαθύ πορφυρό χρώμα και μολόχες φούξιες ζωηρεύουν με χρώματα το άναρχο πράσινο απο τις ρολογιές και τα γιασεμιά. Ο κότσυφας, εξακολουθεί να επισκέπτεται τις γλάστρες μου και τον έπιασα να κάθεται άφοβος στο ψηλό κλαδί του δένδρου του δρόμου και να γλυκοκελαϊδεί. Άρα η φωλιά του είναι κοντά.


Στην πόλη της Σπάρτης πάλι, οι αλλαγές, αν και ευπρεπείς, είναι επίσης ραγδαίες. Ό,τι έχει κάνει στην Αθήνα ο Βωβός που άλλαξε την φυσιογνωμία της Κηφισίας με τυποποιημένης μορφής απρόσωπα κτίρια, το ίδιο έχει κάνει και συγκεκριμένος κατασκευαστής στη μικρή μας πόλη, που παραδίδει αμαχητί τα ωραία νεοκλασσικά της και τους κήπους της στον ξενόφερτο επιχειρηματία. Τελευταία επέλασή του, η πατρώα οδός Μυστρά...
Κρίμα Σπαρτιάτες.. Αν οι κάτοικοι αυτής της πόλης είναι ακόμα Σπαρτιάτες..




Στο παλιό σπιτάκι, με τη μυρωδιά του ξύλου και τη γνώριμη θαλπωρή, ανασυνταχτήκαμε. Οι μυρωδιές της πορτοκαλλιάς που τρύπωναν απο τα ανοιχτά παράθυρα η θέα του κήπου της γηραιάς γειτόνισσάς μου, η αγάπη των ανθρώπων μας ημέρεψε και έδιωξε τις έννοιες και τη στεναχώρια μας. Είμαστε πίσω στο Σπίτι..
Το βράδυ, ζεστό ανοιξιάτικο, προτιμήσαμε να ακούσουμε τα Ευαγγέλια σε μικρό κοντινό χωριό, με δυο πολύ καλούς ψαλτάδες που έκαναν συναυλία βυζαντινής μουσικής την παρακολούθηση της ακολουθίας και έναν απλό και ησύχιο παπά, δίπλα στην ποταμιά με τα πλατάνια και τα αηδόνια, στο Παρόρι.
Ο αέρας, ξαφνικά, βουερός απο τον Ταύγετο, στροβιλίστηκε στο φαράγγι της Λαγκαδιώτισσας, πήρε μυρωδιές βουνίσιες και στριμώχτηκε στις ανοιχτές πόρτες της εκκλησιάς. Θορύβησε τους επίτροπους, ανακατεύτηκε με το λιβάνι, μπερδεύτηκε στα λευκά γένια του παπά, που κουβάλαγε στους ώμους τον Εσταυρωμένο και έπειτα σαν παιδί που το μάλωσαν, σύχασε και άφησε τις ευωδιές που έφερνε μαζί με τα λουλουδένια στεφάνια στα πόδια Εκείνου.

Η Μεγάλη Παρασκευή ήταν βροχερή, πένθιμη. Η συνάντηση των Επιταφίων κατά το έθιμο, δεν μπόρεσε να γίνει στην Κεντρική πλατεία της Σπάρτης. Εκεί, όπου σμίγουν οι επιτάφιοι της Ευαγγελίστριας, του Αγ.Νίκωνα, του αγ.Νικολάου και εκείνος των Παλαιοημερολογιτών. Εκεί που οι ενορίες συγκρίνουν το στόλισμα και την καλαισθησία του ποιμνίου και όλοι παίρνουν την ευλογία απο τον ευλαβέστατο Μητροπολίτη Σπάρτης, που επισκοπεί και μιλά επίκαιρα στον κόσμο απο το παλιο Δημαρχείο.
'Ετσι, είπαμε να πάμε στο Μυστρά, όπου η αποκαθήλωση γίνεται κατ έθος στις 4 μμ, το απόγευμα και λίγο μετά ξεκινά, η ακολουθία του επιταφίου.
Η εκτεταμένη ενορία του παλιού και νέου Μυστρά, δεν θα μπορούσε να βρεί ιδανικότερο παπά παρά στο πρόσωπο του δάσκαλου και θεολόγου, του αεικίνητου π.Λαζάρου Σκάγκου. Στην παλαιική εκκλησιά του Αγ. Σπυρίδωνα με το παλιό ξύλινο τέμπλο και τις πριμιτίφ εικόνες, την αμφιθεατρική διάταξη των θέσεων για τις γυναίκες, έστεκε ο επιτάφιος στολισμένος μπρος στον Εσταυρωμένο. Ένα στεφάνι πλεγμένο με αγριολούλουδα αλλά και τριαντάφυλλα δέσποζε στο σταυρό, φτιαγμένο απο τα ευλαβικά χέρια ενορίτισσας και μου θύμισε τα ήμερα και άγρια που συνάζει γύρω του ο Χριστός και τα ομορφαίνει. Η βροχή που δυνάμωσε, έκανε την έξοδο του επιταφίου λιτή, στον περίβολο του Ναού και το ανηφορικό δρομάκι. Τα μουσκεμένα παπαδάκια και οι παιδίσκες μυροφόρες, με πολύ ζήλο συνόδευσαν ψάλτες και παπά, κάτω από τον πένθιμο ουρανό και την παρόμοια διάθεση που έφερε η δική μας κατάνυξη και οι υπέροχοι ύμνοι.

Η Κυριακή του Πάσχα, όμως ήταν λαμπρή και ηλιόλουστη. Συγκεντρώσαμε μέρος του σογιού,που ηδύνατο, γιατί αυτές οι μέρες θέλουν αγάπη και μοίρασμα. Ανάψαμε τον πέτρινο παλιό φούρνο και χρέη φούρναρη ανέλαβε ο συζυγάτος μου, καθοδηγημένος απο παλιά, απο τη μαστόρα του είδους, θειά Χαρίκλεια. Εγώ και τα κορίτσια αναλάβαμε τα ορεκτικά και τα συνοδευτικά καθώς και τις σαλάτες.

Το τραγουδήσαμε και το καταφχαριστηθήκαμε. Κοίταζα τα αγαπημένα πρόσωπα γύρω και αναρωτιόμουνα αν θα είμαστε μαζί και του χρόνου. Έτσι οι εκδηλώσεις και η αγάπη πλήθαινε. Η μνήμη πισωγύρισε και ιστορίες αστείες του σογιού μας, άνθρωποι αγαπημένοι που έζησαν κάποτε ανάμεσά μας, μπερδεύτηκαν στα σημερινά, σαν να ήταν τωρινά, σαν να ήταν ανάμεσά μας, μαζί με την παπαΛάμπραινα και τη Ρούσσα παπαδιά, που ζωντάνεψαν με το τραγούδι μας, γέμισαν κρασί ντόπιο κονιακί τα ποτήρια μας και έτερψαν την ακουστική μας μνήμη.

Περίεργο δεν είναι να αντλεί κανείς δυνάμεις απο το παρελθόν για το μέλλον; Περίεργο δεν είναι ο Θάνατος να συντηρεί τη Ζωή;

-Χριστός Ανέστη, φίλοι μου! Να είσθε όλοι καλά και να χαίρεσθε όπου αγαπάτε!
Μου λείψατε και ανυπομονώ να διαβάσω τα κείμενά σας!


'Υστερον: Οι φωτογραφίες των λουλουδιών και του τραπεζιού, είναι δικές μου με το κινητό μου. Ο πίνακας είναι του Νικήτα Φλέσσα. H σταύρωση είναι στο αρχείο μου καιρό και δεν θυμάμαι ακριβώς, νομίζω απο το μοναστήρι της Καισαριανής. Η φωτογραφία της εκκλησίας είναι του Claude Vittiglio και το άκουσμα τέλος, είναι απο την εξαίρετη σελίδα των Αρκάδων.

Μεσούσης της εβδομάδας

H Ευρώπη πλημμύρισε πάλι. Η ασυνήθιστη ζέστη για την εποχή έλιωσε τα χιόνια από τις προηγούμενες κακοκαιρίες στην Κεντρική Ευρώπη και στα Βαλκάνια. Ο παιχνιδιάρης Δούναβης ξεχείλισε και πλημμύρισε χωριά και πόλεις. Η φύση κόντρα στη βολεμένη μας ζωή! Ο αταβιστικός μας φόβος για το γνωστό άγνωστο!

Η σεπτή Εβδομάδα των Παθών τρέχει και οι καταναλωτές εμείς, επίσης. Ανέβαλλα τη μικρή μου απόδραση εκτός των τειχών, για να αντιμετωπίσουμε εκτάκτως θέματα ιατρικά και διαφόρων εξετάσεων. Στους προθάλαμους τους ιατρικούς, ακούς συζητάς και συγκρίνεις τους σταυρούς που κουβαλάει καθείς. Οι γιατροί σε ρόλο Κυρηναίου. Πικρία για την αντιμετώπιση των προβλημάτων υγείας μέσα από μία βιομηχανοποιημένη και αδιάφορη νοσηλευτική προσέγγιση, που κάνει και σφάλματα στην έλλειψη ενδιαφέροντος και υπευθυνότητας, για το επάγγελμα που καλείται να υπηρετήσει.

Όμως εμείς, οι άσπλαχνοι και αδιάφοροι, θα στραφούμε Μεγ.Τετάρτη απόψε, σαν τον άδικο υπηρέτη της παραβολής και θα παρακαλέσουμε :
« Ως θείος ποταμός του ελέους υπάρχων, ως άβυσσος πολλής συμπαθείας Οικτίρμων, δείξον του σου ελέους τα θεία ρείθρα και πάντας ίασαι. Βλύσον τας των θαυμάτων πηγάς αφθόνων και πλύνον άπαντας..»


Ευχές σε εμάς και όλους εσάς, από φίλους, όπως ο γνωστός μας Δημ.Παυλάκης, που σε κατ΄ ιδίαν μηνύματα συμβάλλει με τον τρόπο του στο σημερινό πόστ! Αλήθεια Δημήτρη, χρόνια πολλά για τα γενέθλιά σου! Δωράκι ένα μενουέτο-Mozart- εδώ!

Ευχές εόρτιες για τη φίλη μας τη Μαρίνα, που γιορτάζει (στις 18/4) και αυτή τον ανοιξιάτικο τούτο μήνα. Η φίλη μας, ήταν απο τους πρώτους, τους παλιούς bloggers, μαζί με τον πυρήνα Juanita, Snowflake, Polyvios,Xoirovoskos,George isYourman, που με πλησίασαν με ζεστασιά και φιλικά commends που έδιναν έμπνευση, όταν πρωτάρχισα. Κάτι που άλλωστε εξακολουθεί.
Για αυτήν -χειρί Δημ.Παυλάκη πάλι-δώρο, κάτι χαριτωμένο, σε σχέση με τη φύση που αγαπά!

Πορευόμεθα!

Υστερον: Ας μην ξεχνάμε την Kιβωτό, την παράκληση του φίλου μας του Αrcoudou, μέρες που είναι!

Ωσαννά..

"Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός και μακάριος ο δούλος, όν ευρήσει γρηγορούντα• ανάξιος δε πάλιν, όν ευρήσει ραθυμούντα. Βλέπε, ούν ψυχή μου μή τω ύπνω κατενεχθείς, ίνα μή τω θανάτω παραδοθείς, και της Βασιλείας έξω κλεισθείς.."


Το βράδυ το Βαΐων, με την ακολουθία του Όρθρου της Μεγ.Δευτέρας,άνοιξε ο κύκλος της Μεγάλης Εβδομάδας και εμείς, προσπαθούμε να προσεγγίσουμε ανθρώπινα και υιικά τα "Πάθη τα Σεπτά".
Κάθε χρόνο, σμίγουμε τον πόνο τον καημό και το δάκρυ μας, στον πόνο και το σταυρό του Χριστού. Άλλοτε Κυρηναίοι και άλλοτε οι ίδιοι, εσταυρωμένοι.


Συνειδητοποιούμε όμως, κάθε φορά, ότι ελάχιστα έχει αλλάξει η ανθρώπινη φύση, που μηχανεύεται και κατεργάζεται άνομα, όταν ξεπεράσει τα όρια και τους ηθικούς της φραγμούς. Όταν ξεπεράσει το πρότυπο της -απεριόριστης-Αγάπης που όρισε Εκείνος.

Toν υποδέχτηκε ο κόσμος με φοίνικες, Ωσαννά και φόρτωσαν επάνω Του τις προσδοκίες τους και την κρυμμένη τους περηφάνεια για τον Εκλεκτό τους, που έταζαν οι Προφήτες.
Έφεραν βαρέως ίσως και την κατάληψή τους από τους κοσμοκράτορες τότε, τους Ρωμαίους. Όπως άλλοι λαοί σήμερα με άλλους κοσμοκράτορες. Εκείνος όμως, έδειξε τη σχέση που πρέπει να έχει όταν κάποιος ξεχωρίζει, όταν κάποιος ηγείται, με τους αγόμενους, σχέση ταπείνωσης. Έσκυψε και έπλυνε τα πόδια των μαθητών του.
Έτσι, δεν διέκριναν τον πνευματικό προσδιορισμό του ερχομού Του, δεν γνώριζαν... Τον καιρό εκείνο, ίσως μόνο οι Έλληνες με τον εξελιγμένο φιλοσοφικό τους νου μπορούσαν να προσεγγίσουν το νέο άκουσμα, την Αλήθεια.

Το ιερατείο και η εξουσία, μπορούσε εύκολα να καθοδηγήσει την απογοήτευση, το μυστικό θυμό τους, να μανιπουλάρει τη σκέψη τους και το άσπρο να το δείξει μαύρο. Το "Σταύρωσον", θα ήταν η επόμενη φυσική συνέπεια της απαίτησης του κόσμου, που τον έκαναν όχλο.



To ηχητικό αφιέρωμα, είναι μια σπάνια ηχογράφηση της Mέλπως Μερλιέ.

Ο πίνακας, είναι του Μιχ.Αγγελάκη. Αυθαίρετα, μου αρέσει να τον ονομάζω "Ωσαννά".

H βυζαντινή εικόνα, είναι απο τις κάρτες που διαθέτει η σελίδα του ΟΤΕNet.

Σκέψεις φτερά...

Εβδομάδα περισυλλογής και προετοιμασιών, που δεσμεύει τον προσωπικό μας χρόνο και τη διαχείρηση των αισθημάτων μας.
-Ως αγαπητά τα σκηνώματά σου Κύριε των δυνάμεων. επιποθεί και εκλείπει η ψυχή μου εις τας αυλάς του Κυρίου...

Διαβάζω όμως τον drugstv και θυμάμαι, μήνα Απρίλη, το μισεμό των 21 παιδιών στα Τέμπη. Πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός.
Aυτός ο σκληρός μήνας, ο Απρίλης, o γλυκόπικρος..
-..ου θήσει τα νοσσία εαυτής, τα θυσιαστήριά σου, Κύριε των δυνάμεων, ο βασιλεύς μου και ο Θεός μου..

Λύτρωση όπως πάντα μέσα απο τη μουσική, στην Ποίηση και τη ζωγραφική.

Απόψε, στίχοι Μάνος Ελευθερίου πάλι, "Σώμα και Ψυχή":


Όχι μονάχα εκείνο που είμαστε κι ό,τι απόμεινε από μάς
ή ό,τι αγωνιζόμαστε να φαίνεται



αλλά μαζί μας σέρνουμε και τις μορφές των άλλων
που με τα χρόνια γίνονται ίσκιος ανάμνησης
μαζί μας σέρνουμε σημάδια και κομμάτια τους
το αίμα, την αγάπη τους, την περιφρόνησή τους
τα πάθη και τα μίση τους και την εκδίκησή τους
αυτά που χάσαμε σε τρόμους και κινδύνους-
όσα κερδίσαμε σε μάζες βιαστικές, τυραννικές
κι όσες μας έδωσαν χαρές περαστικές οι αθάνατοι.


Έτσι σιγά σιγά χτίζεται σώμα και ψυχή.
Έτσι σιγά σιγά το πρόσωπό μας.


(απ' την συλλογή του "Το νεκρό καφενείο"-εκδόσεις Καστανιώτη, 1997)

Η αίσθηση αδιόρατης νοσταλγίας, συνοδεύει και τα ακούσματά μας.
-To μουσικό κομμάτι εδώ και εδώ, απο τον Σκληρό Απρίλη του 45.

-Oι πίνακες των Γεωργίου, Γκολφίνου και Ρόρρη,ενδεικτικά, είναι απο την έκθεση στη Νέα Υόρκη μοντέρνας ζωγραφικής με τίτλο Reflections of Greece.

Καιρός φέρνει τα λάχανα;

"Τον πλούτο πολλοί εμίσησαν, την δόξαν ουδείς"

-Την ματαιοδοξία άραγε, των πραγμάτων ; Που βάζει πόδι στην ισορροπία ψυχής και σώματος, πνεύματος και νού;


Προϋποθέτει αφενός, συνήθως και τον πλούτο και τη δόξα. Την υπερηφάνεια αφετέρου, που χωρεί , για ασήμαντα πράγματα, σημαντικά μόνον για εκείνον που τα νομίζει έτσι, στο συγκεκριμένο χρόνο. Ίσως και την αλαζονεία.
Η Παπαδάκη, η διαλάμψασα ηθοποιός του Εθνικού, διαβάζω στο βιβλίο του Μάνου Ελευθερίου, μπορεί να έχασε τότε, στους δύσκολους καιρούς του εμφυλίου τη ζωή της, απο φθόνο για μία ζώνη, πολύτιμη απο πλατίνα!

Ναρκισσισμός, αυταρέσκεια, δημιουργία εντυπώσεων, είναι τα πρόσφορα στο έδαφός της. Εξουσία, έλεγχος, διακαής επιθυμία για κοινωνική άνοδο, για απόσπαση διάκρισης έστω και ολίγων λεπτών, οι καρποί της. Δεν ενδιαφέρει σήμερα η δόξα επί της ουσίας, για ηρωϊκά ή υπεράνθρωπα επιτεύγματα, για επιστημονική ή πνευματική διάκριση. Ενδιαφέρει η διάκριση για υλιστικά επιτεύγματα, τι, πόσα, που. Δηλαδή, τι αυτοκίνητο οδηγείς, πόσα (χρήματα) βγάζεις, που κατοικείς. Επίσης, τι φοράς, πόσα κιλά είσαι, που αγοράζεις τα φετίχ της ματαίας εικόνας σου.


Σε τέτοιες σκέψεις, με έβαλε το άρθρο για την υπερχρέωση των νοικοκυριών και την κυριαρχία του πλαστικού χρήματος. Βλέπουμε στις ασπρόμαυρες ταινίες, την αναφορά στις δόσεις και τους δοσάδες που έντυσαν και στήριξαν τα νοικοκυριά μετά τη δεκαετία του 50 και του 60. Αλλά τίποτε δεν συγκρίνεται με το ρόλο που επιφυλάσσουν τελευταία οι Τράπεζες στις εταιρίες τους, ως διαχειριστών, των αγορών επί πιστώσει.


Τι καθορίζει το status σήμερα; Κυρίως η εικόνα, μέσα από το ντύσιμο με επώνυμα ρούχα και απαραίτητα αξεσουάρ.

Βιτρίνες πρόκληση και πρόσκληση, μάτια άπληστα για εφήμερη δόξα και υπεροπτική ενατένιση των άλλων και ακόμα καλύτερα, του φακού της επικαιρότητας.

Σε ενημέρωση-newsletter το λένε- μεγάλου πολυεθνικού περιοδικού, που έρχεται τακτικά στο email μου, πέφτω απο τα σύννεφα. Ποιός καθημερινός άνθρωπος- γιατί σε αυτούς υποτίθεται ότι απευθύνεται το περιοδικό- θα έδινε 1000 δολάρια για ένα ζευγάρι παπούτσια τάδε φίρμας; Ή γυναικείας τσάντας, που θα μεσουρανήσει για τρεις μήνες, όσο μια σαιζόν;
Ποιά είναι η οικονομική ευχέρεια στο σημερινό καταναλωτή, να κάνει τις αγορές του μετρητοίς;


Αναρωτιέμαι, πόσο εύκολα πέφτουμε στην παγίδα της αυταρέσκειάς μας. Πόσο ευτυχισμένους άραγε μας κάνουν όλα αυτά;
Είναι η δική μας επιλογή, η ζωή που θέλουμε να ζήσουμε, ή προέρχεται από την έξυπνη στρατηγική της οικονομικής ελίτ που κατευθύνει τις τύχες μας;

Είμαστε εντέλει ελεύθεροι ή δούλοι;



Ύστερον και.. μάταιον:
-Ποίημα "Δεν είναι κόσμος εδώ" του Μ.Ελευθερίου -"Νεκρό Καφενείο"/Καστανιώτης:
"Δέν είναι κόσμος εδώ και μήτε τόπος για να ζήσουμε.
Χρυσάφι ντροπής στοιβάζουν οι άνθρωποι.
Ευεργετούν τον πλούτο και ελεούν το ασήμαντο."
- Μουσική απο την Καραίνδρου, rock της Mobil, ταξίδι στα Κύθηρα.
-Το cartoon είναι του John Prichett, η μόδα των Gautier,Rob.Cavalli και τα αξεσουάρ Tod, Marc Jacobs.
-(Η ματαιοδοξία, όλη δική μου, μήπως φανταστείτε ότι δεν είμαι..in!) ;)

Ο art master Picasso έζησε σχεδόν έναν αιώνα

"Πέθανε ο art master Picasso", ανήγγειλε το BBC στις 8 Απριλίου 1973.

Γεννημένος το 1881 στην Ισπανία,στη Málaga, γιος ενός δάσκαλου τέχνης, του Don José Ruiz Blasco (1838-1939) και της Doña Maria Picasso y Lopez (1855-1939), ο Πικάσσο εξέθεσε τα πρώτα έργα ζωγραφικής του στη Βαρκελώνη στην ηλικία των 12.
Διδάχτηκε κυρίως απο τον πατέρα του, που νωρίς διέβλεψε το πρώιμο ταλέντο του. Λέγεται ότι η πρώτη λέξη που είπε ήταν "lápiz", που σημαίνει μολύβι στα ισπανικά, ενώ ζωγράφιζε πριν περπατήσει. Επίσημα, άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα, στη σχολή Καλών τεχνών της La Coruna το 1892, όπου τότε ζούσε η οικογένειά του.
Παραγωγικότατος στη διάρκεια της ζωής του, λέγεται ότι έχει αφήσει πάνω απο 22.000 έργα ζωγραφικής, γλυπτά και σχέδια, ζωγραφίζοντας μέχρι τα τελευταία, στα 91 του. Απο το 1901 υπογράφει με το όνομα της μητέρας του, που θεωρούσε πιο ενδιαφέρον.

Αναμφισβήτητα, ο γνωστότερος πίνακάς του, ήταν η Γκουέρνικα(1937), που εμπνεύστηκε από την οργή του, για την καταστροφή μιας μικρής βασκικής πόλης κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφύλιου πολέμου και που εκτέθηκε στην παγκόσμια έκθεση του Παρισιού το ίδιο έτος,1937.
Είχε ορίσει δε, ποτέ να μην γυρίσει αυτός ο πίνακας στην Ισπανία, παρά μόνον με το τέλος του εμφύλιου πολέμου και πράγματι, αυτό έγινε μόλις το 1981.

Επάνω δεξιά, λεπτομέρεια απο το έργο του "Oι δεσποινίδες της Αβινιόν"(1907), για το οποίο γράφτηκε ότι: ".. εγκαινιάζει μια νέα καλλιτεχνική προσέγγιση όπου κυριαρχούν οι μορφικές παραμορφώσεις και η χρησιμοποίηση καθόλα μη φυσικών σχημάτων. Τα πρόσωπα εξέρχονται από τη φυσιολογική τους κατάσταση και λειτουργούν περισσότερο σαν σύμβολα. Ο Πικάσσο καταργεί την κλασική απεικόνιση του ανθρώπου, ό,τι δηλαδή κληροδότησε η καλλιτεχνική πρακτική πολλών αιώνων, προσδίδοντας της νέα μοντέρνα φυσιογνωμία". Κάτω αριστερά, "Οι γυναίκες απο το Αλγέρι".

Χαρακτηριστική είναι και η τάση του να παίζει με την αρχική του έμπνευση, όπως στην περίπτωση της έμπνευσής του απο τον πίνακα "Las Meninas" του Diego Rodriguez de Silva y Velasquez, που δημιούργησε 36 παραλλαγές πάνω στο θέμα του.


Mια ενδιαφέρουσα έκθεση έγινε στην Άνδρο απο το ίδρυμα Γουλανδρή το 2004 , με έργα Πικάσσο και τη διερεύνηση των ελληνικών επιρροών στο έργο του. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει αξιόλογο έργο του στα δικά μας μουσεία.

Θα κλείσουμε το μικρό επετειακό, με αναφορά στους ποιητές, όπως ο Ελυάρ, ο Αραγκόν, ο Απολλιναίρ, που τον "τραγούδησαν" και με απόσπασμα απο την "Ωδή στον Πικασσό" του Ελύτη:

Αλήθεια Πικασσό Παύλε υπάρχεις
Και μαζί με σένα εμείς υπάρχουμε

Ολοένα χτίζουν μαύρες πέτρες γύρω μας – αλλά συ γελάς
Μαύρα τείχη γύρω μας – αλλά συ με μιας

Ανοίγεις πάνω τους μυριάδες πόρτες και παράθυρα
Να ξεχυθεί στον ήλιο κείνη αχ η πυρόξανθη κραυγή

Που μ’ έρωτα παράφορο μεγαλύνει και διαλαλεί τα’ αέρια, τα υγρά,
και τα στερεά του κόσμου ετούτου

Έτσι που να μη μάχεται πια κανένα το άλλο
Ετσι που να μη μάχεται πια κανείς τον άλλον

Να μην υπάρχει εχτρός
Πλάι – πλάι να βαδίζουνε το αρνί με το λεοντάρι

Να κατρακυλάει με καθαρό νερό και με χρυσάφι
Χιλιάδες λεύγες μες στα όνειρά της

Χιλιάδες λεύγες μες στα όνειρά μας…


Ακούμε απο τον Κουρέα της Σεβίλλης, εδώ.
Αν θελήσουμε να το δούμε και να το ακούσουμε όλο, τότε εδώ και εδώ!

-Απο τη Juanita, ένα τραγούδι προς τιμήν του art master, por Los Rios (Diego El Cigala), mια bulería από το cd Picasso En Mis Ojos!

Στα φτερά της πραγματικότητας

CLICK μετά την ανάγνωση,εδώ!!

Χαίρομαι την καταγραφή των σκέψεων και των συμβάντων στην καθημερινή βιωτή του φίλου μας του Μάρκου. Ευχέρεια, σαφήνεια, τόνος σαν σε προσωπική φιλική κουβέντα, σαν να σε αφήνει, φίλοι γαρ, να περπατάς μαζί του και να βλέπεις με τα μάτια του.
Η ιστορία με τα περιστεράκια στο μπαλκόνι, με άγγιξε. Tην ίδια εποχή, στο πίσω μπαλκόνι μου, δυο περιστέρια, έκαναν φωλιά με δυο ξυλαράκια και δυο ξερά χόρτα, στο δάπεδο, ανάμεσα στον τοίχο και τη μονάδα του aircodition.

Το πρώτο το αυγουλάκι το παράσυρε ο δυνατός άνεμος, που φύσηξε αναπάντεχα, γιατί η φωλιά ήταν υποτυπώδης, και το πέταξε στον ακάλυπτο. Από τα υπόλοιπα δύο, βγήκαν δυο κιτρινούλικα μικρά που σάλευαν κάτω από τις φτερούγες της μαμάς τους. Μέσα σε μια βδομάδα τα πουλάκια μεγάλωσαν, ήταν μαυρούτσικα ξαφνικά. Υπολογίζω ότι οι γονείς τους θα τα μάθαιναν να πετάνε σε λίγο. Τα χάζευα ανοίγοντας τη μπαλκονόπορτα, μίλαγα στη μαμά περιστέρα, που πια δεν με φοβόταν και δεν έφευγε, με κοίταζε, ίσως σαν να καμάρωνε λίγο.
Το κουδουνάκι που άκουσα μια μέρα ξημερώματα, δεν με προϊδέασε γιατί θα μπορούσε να συμβαίνει στο μπαλκόνι και τα φτερουγίσματα, που ακολούθησαν, τα απέδωσα στις πτητικές δοκιμές της περιστεροοικογένειας.
Όμως, στο άνοιγμα της πόρτας πάγωσα. Το ένα από τα μικρά ήταν επάνω στη μονάδα του aircodition, άψυχο, ξεκοιλιασμένο. Το άλλο, φτερούγιζε φοβισμένο, τρυπωμένο κάτω από αυτή, ανάμεσα στο πλαστικό πλέγμα που έχουμε βάλει για να προστατέψουμε τη μονάδα από τις κουτσουλιές τους. Ξάφνιασμα, λύπη, απορία εντέλει, τι να συνέβη στο δόλιο μικρό και γιατί χτυπιόταν το άλλο. Μέχρι να γυρίσω με μια πλαστική σακκούλα και γάντι να μαζέψω τα υπολείμματα του πιτσουνιού, η εικόνα συμπληρώθηκε.


Ένα καφέ γεράκι, με κίτρινη μύτη και κουδουνάκι στο πόδι, συνέχιζε να ξεκοιλιάζει το άτυχο μικρό. Ενοχλημένο πέταξε στο απέναντι μπαλκόνι και κράζοντας με φοβέριζε.

Καθηλώθηκα και το κοίταγα με περιέργεια και απορία. Τέτοια πουλιά, είχα δει σε έργα να τα χρησιμοποιούν ασκημένα, για κυνήγι. Αυτό υποδήλωνε και το κουδουνάκι στο πόδι. Που βρέθηκε στην μέση της Αθήνας ένα τέτοια πλάσμα; Ποιός άφησε ελεύθερο να πετά στην πόλη έναν "κυνηγό"; Μήπως κάποιος γείτονας του ακάλυπτου αποφάσισε έτσι να ελέγξει τον υπερπληθυσμό των περιστεριών και της δεκαοχτούρας;
Εν τω μεταξύ, εξαφανίστηκε και το άλλο μικρό, πέταξε άραγε ή έπεσε από το μπαλκόνι; Οι γονείς κάποια στιγμή κάθισαν στα κάγκελλα και κοίταγαν εκφραστικά περίλυποι και ήταν σαν να με ρωτούσαν για την τύχη των νεοσσών. Σαν να συναπαντούσαν τα άσχημα της ζωής - κοινή γαρ η τύχη- το νόμο του ισχυρού και το κλείσιμο των κύκλων, για πρώτη φορά.


Δεν πείραξα τη φωλιά, τα δυο κλαδάκια δηλαδή και τα ξερά τα χόρτα, μήπως το μικρό ξαναρχόταν. Όμως ερημιά. Οι γονείς εξαφανίστηκαν. . Σήμερα τσάκωσα μια κλέφτα περιστέρα, που έπαιρνε κάποιο κλαδάκι, να φτιάξει τη δική της φωλιά.

Στα παιδιά μου διηγήθηκα το περιστατικό με διδακτικό επίλογο. Για το κακό που υπάρχει και ας μην φαίνεται, που παραμονεύει και δεν πρέπει να εφησυχάζουμε. Για την ετοιμότητα να αμυνόμαστε και να "πετάμε"..


Υστερον: Η ζωή, δεν αναχαιτίζεται από τη λύπη και τις απώλειες, τουναντίον, ανασυντάσσεται και συνεχίζεται.

-Ακούμε τη Φωνή , τη Μαρία Κάλλας φυσικά, εδώ, εδώ και εδώ.
-Το κομμάτι απο τη Lucia di Lammermoor αφιερωμένο στο Αωρον.
-Oι φωτογραφίες, κατά σειρά, είναι των Roland di Sabbatino, Herbert Schneider και Don Holland, απο έκθεσή τους στο διαδίκτυο.

Yστερώτερον: Ένα χρόνο μετά μια δεκαοκτούρα γέννησε δυο αυγουλάκια σε μιαν όμορφη φωλιά στο γερό κλαδί της αγγελικής που προβάλλει έξω απ το μπαλκόνι. Ας ελπίσουμε ότι τούτα θα είναι γερά..

Ανάπαυλα, χαμογελάστε!

Το email box μου έχει καταντήσει σαν το κουτί της Πανδώρας. Κατακλύζεται, τελευταία, απο χιλιάδες spam άσχετων, που αναρωτιέμαι που μπορεί να βρίσκουν τη διεύθυνση, ακόμα και από ύποπτα για ιούς μηνύματα.

-Ο φίλος μου ο Μανώλης Στ. μάλιστα, με μήνυμά του με προειδοποεί:

"Τις επόμενες ημέρες θα πρέπει να είστε προσεκτικοί και να μηνανοίξετε κανένα μήνυμα με τον τίτλο "invitation", ανεξάρτητα με το ποιος τοστέλνει, πρόκειται για ένα ιό ο οποίος "ανάβει" μια ολυμπιακή δάδαπου καίει το σκληρό δίσκο του Pc"

Αλλά όμως και απο άλλα, ζεστά μηνύματα, δικά σας κυρίως, αλλά και ανθρώπων κοντινών μου και φίλων.
Μηνύματα που δείχνουν ότι υπάρχει η επαφή, άσχετα αν μας χωρίζουν θάλασσες, χιλιόμετρα, ηλικίες και ο χρόνος ο αδυσώπητος.
Είπα λοιπόν, να μοιραστώ μαζί σας τα τελευταίας εσοδείας και εκείνα που κάνουν να ανθίσει το γέλιο στα χείλη μας.


Ο φίλος μου ο Δημήτρης Παυλάκης, είναι ο "σπόνσορας" της χιουμοριστικής πιο πάνω ;εικόνας -για προβληματισμό άραγε φίλες;- που παραθέτω. Εξαιρετικός στην επιστήμη του και σαν συνάδελφος και φίλος, καταπληκτική παρέα, διηγείται άλλωστε τόσο ωραία και παραστατικά και φυσικά λέει ανέκδοτα. Το τελευταίο του -όχι απο τα καλύτερά του, οψόμεθα- το έλαβα τώρα:
-Ένας κύκνος μπαίνει σ' ένα κοτέτσι κι αρχίζει να πηδάει στη σειρά όποια
κότα βρίσκει μπροστά του...
-Τον παίρνει χαμπάρι ο κόκκορας και διαμαρτύρεται:
"Ρε μ@#@*@, πας καλά ;; Τι συμπεριφορά είναι αυτή ;;"
-Και ο κύκνος:
"Φίλε, άκου δώ, κάνε μόκο γιατί δεν τόχω σε τίποτα να πέσω κάτω,
να κάνω τον ψόφιο...και να σας σφάξουν όλους στο πιτς-φυτίλι....!!!"


Όμως μου έστειλε και ένα χαριτωμένο και ευρηματικό συνημμένο που θέλω να σας το δείξω, εδώ.
-Kαλέ μου, μήπως ήρθε η ώρα να φτιάξεις το ανεπίσημο blog σου;


Η Α.....να συμβάλλει και αυτή με δυο χαριτωμένα video΄ς, που αξίζει να μοιραστώ μαζί σας, ένα για μάς κυρίες και ένα για σας κύριοι!

-Φιλόζωος αυτός ο παίδαρος, συμφωνείτε κορίτσια;

Η Δήμητρα Μ.κη , τέλος, προβληματίζεται τι συμβαίνει όταν αφήσουμε τα μωρά στους μπαμπάδες!

Μέση εβδομάδας σήμερα, ας προσβλέπουμε με χαμόγελο και καλή διάθεση το σαββατοκύριακο, στο τέλος της!

Γαλάζιο απέραντο και απύθμενο

Το απέραντο γαλάζιο άπλωσε μπροστά μας το σχόλιο του Λύσιππου.
Μας έκανε να ποθήσουμε την ελευθερία στα κύματα, με τη δική του λαχτάρα.

Η θάλασσα τρύπωσε και στη δική μας φαντασία, στοίχειωσε την καθημερινότητά μας, ελλιμένισε τα καλοκαιρινά μας όνειρα.

Η αίσθηση της άφεσης του βάρους του κορμιού, η απόλυτη άφεση, η άνωση, ο συγχρονισμός με την πανάρχαια ροπή προς το υγρό στοιχείο, το απόλυτο όνειρο.

Το καλοκαίρι, όσο κανένα καλοκαίρι πουθενά, στη θάλασσα, είναι ζωή.



Η διαύγεια των νερών, η στίλβουσα των κυμάτων, το απύθμενο γαλάζιο, ο ορίζοντας που ενώνει το απέραντο γαλάζιο, του ουρανού και της θάλασσας, κάνουν να φαίνεται μάταιη δράση, η ανθρώπινη κίνηση, που διαταράσσει την αρμονία του γαλάζιου.

Ώρα περισυλλογής, ώρα Λατρείας, ενώπιος ενωπίω δίπλα στο φλοίσβο του κύματος.

"Κύματα πουλιά, στα
ταξίδια σας που πάτε τα αλαργινά, την π ικρή μου λύπη πάρτε
κι από κει μακριά ••••
να μου φέρετε και μένα τη χαρά "(Γεώρ.Ρούσσος)


Για το φίλο μας που αγαπά το "Le grand bleu", αυτό,(remembering a..) και τούτο, (my Lady blue), το κομμάτι.

Κιβωτός

Θέτω υπόψη σας το άρθρο του arkoudos.com, τον οποίο οφείλω να συγχαρώ θερμά και δημόσια.

Eπικροτώ την πρωτοβουλία του και θέλω να τον βοηθήσουμε να γίνει γνωστό και να χαιρετίσουμε τέτοιες σκέψεις και δράσεις.

Έχει πέσει και στη δική μου αντίληψη η εξαιρετική εθελοντική προσπάθεια που γίνεται στην Κιβωτό, ενώ ο π.Αντώνιος είναι η νεανική εξαίρεση για σεβασμό στο σχήμα που φορά και τιμά.

Οπωσδήποτε θα πρέπει να τονίσουμε και τον αφανή ρόλο της συντρόφου του, μιας νέας πρεσβυτέρας, με σεμνή και στιβαρή συμπαράσταση του έργου του.

Η Άνοιξη, φέρνει το άνοιγμα ψυχής που χρειάζεται να πλαισιώσουμε μια τέτοια προσπάθεια και ο Απρίλης, μήνας εσωτερικής στροφής και προετοιμασίας για το πνευματικό μας πέρασμα, για το Πάσχα, προσφέρεται.

Xαρισμένο σε όλους το αισιόδοξο Άσπρα καράβια.

Στο έμπα του Απρίλη

Απρίλη μου, Απρίλη μου ξανθέ
και Μάη μυρωδάτε, καρδιά μου πώς αντέ-
Καρδιά μου πώς, καρδιά μου πώς αντέχεις
μέσα στην τόση αγάπη και στις τόσες ομορφιές
Στίχοι: Μίκης Θεοδωράκης



Μπήκε και ο Απρίλης, που παρά την αγγελική προσωποποίησή του από τον Σολωμό,
"Έστησ΄ ο Έρωτας χορό με τον ξανθό Απρίλη,. κ' η φύσις ηύρε την καλή και την γλυκειά της ώρα,. ", ωστόσο αποδεικνύεται ιστορικά και αλληλουχίας γεγονότων, σκληρός μήνας, μήνας δοκιμασιών όχι μόνο για την Ελλάδα.

Η Εαρινή επίθεση, των Ναζί Γερμανών εναντίον της χώρας μας, ο σκληρός Απρίλης του 45 (όπως τον τραγούδησε ο Χατζηδάκης), η 21 Απριλίου που κατάργησε τη δημοκρατία, είναι απο τα ελληνικά γεγονότα. Το Τσέρνομπιλ, ο πόλεμος της Βοσνίας, η γενοκτονία στη Ρουάντα, σχετικά πρόσφατα, η καταβύθιση του Τιτανικού με τις τόσες ανθρώπινες απώλειες και πολλά άλλα, συνέβησαν στον κόσμο Απρίλη μήνα.

Tραγουδήθηκε όμως τούτος ο μήνας, όσο κανείς. Καϋμοί της άνοιξης και της αγάπης. Ίσως φταίει η εξήγηση, ότι το όνομά του, το πήρε απο την θεά Αφροδίτη που λατρευόταν τότε χρονικά, afrillis.
Η φωνή του Μπιθικώτση ντύνει τη μουσική και τους στίχους του Θεοδωράκη με τη στιβαρή της χροιά και γεφυρώνει γενιές.
Η Αστεριάδη τραγουδά Λευτέρη Παπαδόπουλο:


Αγόρι μου, ξανθέ μου Απρίλη, σαν δυοσμαρίνι ευωδάς
κάθε που με ξεπροβοδάς μ' ένα φιλί στα χείλη

Αγόρι μου, ξανθέ μου Απρίλη, άσπρα μου δόντια δροσερά
ποια Παναγιά καλοκυρά μωρό σ' εγλυκοφίλει

Αγόρι μου, ξανθέ μου Απρίλη, έλα στο πλάι μου ξανά
να γιάνεις ότι με πονά κι όσα ο καιρός θα στείλει

Ενώ η λαϊκή φωνή του Μητσάκη, ντύνει δικούς του στίχους:

Ήτανε Απρίλης μήνας τα λουλούδια ανθίζανε
και στα πάρκα της Αθήνας τα παιδιά σφυρίζανε
Κι εγώ τότε σε πρωτόδα που ανθίζανε τα ρόδα
κι είχες πρόσωπο με χάρη περισσή και το πιο όμορφο λουλούδι 'σουν εσύ
Ποιο χέρι σ' έχει κόψει λουλούδι τρυφερό
σε ποια αγκαλιά να γείρω αγάπη πού να βρω
εγώ στους κήπους τώρα σεργιάνι δε θα βγω
το δάκρυ μου ποτάμι να πέσω να πνιγώ


O Διονύσης ο Σαββόπουλος, απο τα βάθη του νέου κύματος, μας τραγουδά:

....Κι έρχεται ο Απρίλης αχ καρδούλα μου
να κι ο Μάης συννεφούλα μου.
Δίχως τραγούδι, δάκρυ και φιλί
δεν είναι άνοιξη φέτος αυτή.


Συννεφούλα, συννεφούλα να γυρίσεις σου ζητώ
και τριγύρνα μ'όσους θέλεις κάθε βράδυ.
Δεν αντέχω άλλο να'μαι μοναχός
μ'αγαπάς τη μια κι ας με ξεχνάς την άλλη

Ο επίλογος, έχει σφραγίδα φωνής Μητροπάνου:Θεσσαλονίκη, Σαββατόβραδο κι Απρίλης

Θεσσαλονίκη, Σαββατόβραδο κι Απρίλης
και να μου δίνεις τον καημό μ’ απλοχεριά,
σε κάποια απόμερη γωνιά της Νέας Κρήνης
με το τζουκ-μποξ να με γυρίζεις στα παλιά...

Υστερον: Επειδή σήμερα, η άχαρη πόλη της Αθήνας, με το άγγιγμα του Απρίλη, μαγικά μεταμορφώνεται στα μάτια μου, έτσι με δυο κόκκινες παπαρούνες και ένα κίτρινο θύσανο ξινίθρες, που φυτρώνουν στα πιο απίθανα σημεία, ας πούμε ανάμεσα στις ράγες του ηλεκτρικού στο Θησείο, λέω να ακούσουμε "Mιά πόλη μαγική" έτσι όπως την στιχόπλεξε ο Χατζηδάκης και την τραγουδά ο Φραγκούλης:

Μια πόλη μαγική
ζούμε μαζί οι δυο αγαπημένοι
μια πόλη σαν κι αυτή
πεθαίνει, ζει
κι αλλάζει μαγεμένη.

-Η πρώτη και η τελευταία φωτογραφία είναι του Ian Britton ενώ η άλλη απο τη wikipedia.